Morgunn - 01.06.1989, Qupperneq 39

MORGUNN
FYRSTl MIÐILL RAYMONDS
koma í hverri viku til þess að spila og syngja fyrir okkur, en
nú kemur hún og gerir það fyrir m/g“.
Hún fór þá upp stigann, fram hjá Philip, og inn í herbergið.
Hurðin var í hálfa gátt og hún sá þegar, að þetta var ekki
svefnherbergið hennar. Par var stórt píanó mjög dökkt á
litinn, og við það sat ung kona. Hún athugaði þessa konu jafn
vandlega eins og hún hafði athugað karlmanninn fáum
augnablikum áður. En hún fann það fremur en sá, að bæði
konan og Philip voru eitthvað frábrugðin þeim mönnum,
sem hún hafði séð áður á þessu ferðalagi og vissi, að voru
jarðneskir menn. Pau voru alveg jafn áþreifanleg; þau voru
að öllu leyti jafn veruleg ásýndum; en hún fann það ó-
sjálfrátt, að þau heyrðu andaheiminum til. Pað var eins og
unga konan tæki ekkert eftir frú Leonard. Hún sagði þá við
Philip: „Er þetta Geirþrúður?“ Hann sagði svo vera. Hún
fór lengra inn í herbergið; það var búið sem samkvæmissal-
ur; gluggarnir voru stórir og sneru út að stórum aldingarði. Á
grasflöt í garðinum voru allmargir stólar og borð. Frúin
furðaði sig dálítið á því, að hún skyldi vera þangað komin, og
að hún skyldi hafa haldið, að þetta væri svefnherbergið sitt.
Pá fannst henni hún missa máttinn til þess að hugsa sam-
stætt og meðvitundin þvarr. Hún veit ekki, hvað lengi stóð á
því, en heldur, að það hafi verið aðeins fáar mínútur. Pegar
hún vissi af sér aftur, var hún komin í svefnherbergið sitt og
andlegi líkaminn lá rétt fyrir ofan jarðneska líkamann. Hún
vissi ekkert, hvernig hún hafði þangað komist, og fór að
verða hrædd um að hún mundi ekki komast aftur inn í
jarðneska líkamann. En hún lagði kapp á að stilla sig og telja
sjálfri sér trú um, að allt mundi ganga vel. Þá fannst henni
hún síga niður á við, en hugsunin ekki vera jafn samstæð og
hún átti að sér. Og allt í einu fann hún, að hún lá aftur ofan á
rúminu.
Hún rak olnbogann niður í rúmið og gerði sér grein þess,
að hún væri aftur komin í líkamann. Samstundis var hún með
fullu fjöri, og mundi allt nákvæmlega, sem gerst hafði. Hún
stökk fram úr rúminu og fór ofan stigann, niður í herbergi,
37