Morgunn - 01.06.1989, Síða 56

HITT OG ANNAÐ
MORGUNN
Veikinda-sögur
Birtan og hvítklœddu verurnar.
Veturinn, þegar ég var 9 ára gömul, var ég mjög veik og
um tíma talin af.
Kvöld eitt var ég venju fremur veik. Mamma var hjá mér
ásamt annari konu; ég fór þá að finna, að þjáningarnar
smáminnkuðu og loks fann ég ekkert til. Ég lá með opin
augun og man, að það þótti mér undarlegt, að ég sá ekki
herbergið, sem ég lá í, og enga hluti þar inni, ekki heldur
mömmu eða konuna. Ég fór þá að sjá ákaflega mikla birtu og
ólíka þeirri birtu, sem ég þekkti; ég man, að birtan var
ákaflega hvít. Hvítklæddar verur sá ég margar kringum
mig; út frá þeim lýsti svo dásamlega og mér fannst ég finna
svo mikla ást streyma frá þeim til mín; ég naut þessarar
undursamlegu dýrðar dálitla stund, en þá var eins og ég
hrykki við; mér fannst eitthvað snerta mig; ég fann að þetta
var bæn frá mömmu fyrir mér, hún var að biðja um að mega
hafa mig hjá sér, og bænin hafði komið við hjá mér. Þetta
hafði ég ekki hugsað um fyrri, ég hafði einungis hugsað um
mig og hafði glatt mig svo innilega við þá tilhugsun, að ég
þyrfti ekki að fara frá þessum dýrðarheimi aftur. Ég man, að
mér fannst það mikil sjálfsafneitun að verða að taka undir
bæn mömmu; en þess fannst mér sérstaklega mundi við
þurfa, til þess að bænin yrði heyrð.
Eftir dálitla stund fór sýnin að hverfa og þá fór ég aftur að
sjá hlutina í kringum mig, en það man ég, að óttalegur þótti
mér mismunurinn.
Síðan sagði mamma mér, að hún hefði einmitt þetta kvöld
haldið að ég mundi deyja og beðið um, að ég fengi að lifa.
Svo að það hefi ég þó fundið rétt.
Leitin að bátnum
í mars 1915 varð ég skyndilega veik, og lá þá um tíma með
hita.
54