Morgunn - 01.06.1989, Síða 61

MORGUNN
HITT OG ANNAÐ
Skipið, sem fórst í logninu.
Þremur nóttum áður en ,,Titanic“ sökk, kom það fyrir
mig, að ég lá vakandi í rúmi mínu og ætlaði að fara að sofa.
Ég hafði lagt aftur augun, en var alveg glaðvakandi. Þá sá ég
afskaplega stórt skip fyrir neðan mig; sjórinn var spegilslétt-
ur og glampaði í tunglskini, heldur daufu. Skipið sýndist mér
hafa segl, en ég var að hugsa um, hvernig væri hægt að
viðhafa segl á slíku bákni, trúði ekki sjóninni að því leyti og
leitaði að reykháfum, en sá enga. Allt í einu sá ég skipið
staðnæmast og að eitthvað mundi hafa orðið að því. Ég sá, að
settir voru niður björgunarbátar, og fólkið fara í bátana, sá
og ógurlegan fjölda verða eftir á skipinu. Alltaf var sama
lognið og alltaf var sjórinn jafnfallegur, og ég var að hugsa
um, hvernig þetta slys hefði komið fyrir, þar sem veðrið væri
svona yndislegt. Þá sá ég skipið reisast á annan endann. Á því
stóð fáein augnablik, að mér fannst, og það sökk síðan. Ég sá
fólkið berjast við dauðann og drukkna unnvörpum, en þá
greip mig sú skelfing, að ég opnaði augun, svo sýnin hvarf.
Líklega hefur þetta verið stutt stund. Allt sá ég þetta mjög
greinilega; mér fannst ég vera uppi yfir, eins og ég væri í
flugvél eða einhverju þvílíku.
Ég sagði móður minni, sem svaf í sama herbergi og ég, frá
þessu þegar um kvöldið.
Hollendingurinn
Vorið 1914, síðast í apríl, dreymdi mig, um það leyti sem
ég var að vakna, að inni í stofu hjá okkur sæti maður, sem
mér fannst vera útlendingur. Mér fannst ég sjá, að eitthvað
væri að honum, og þegar ég kom inn, leit hann til mín
vandræðalega og bænaraugum. Mér virtist hann mundi vera
að biðja mig um að fá að vera hjá okkur, en ekkert fannst
mér hann segja. Þá fannst mér maðurinnn minn koma inn og
reyna að tala við ókunna manninn. Hann byrjaði á ensku, en
gesturinn hristi höfuðið. Þá reyndi hann dönsku; ekki dugði
það; þá þýsku; ekki sýndist það heldur hafa neitt að segja,
maðurinn virtist ekki skilja neitt af þessu. Ég braut heilann
59