Morgunn - 01.06.1989, Blaðsíða 68

HITT OG ANNAÐ
MORGUNN
heyrði, að hún sagði, að nú skyldum við koma út að leika
okkur. Ég mundi strax eftir að hún var dáin og varð ógnar-
lega hrædd við að sjá hana þarna; og afskaplega varð ég
undrandi, því að ég hafði hugsað mér hana helst syngjandi
hjá guði.
Ég reyndi samt að stynja því upp í hálfum hljóðum, að hún
skyldi ekki vera að þessari vitleysu, hún væri dáin og ætti
ekki að vera að hugsa um að leika sér. Ekki vildi hún láta
sannfærast um það. Ég lagðist samt út af aftur og breiddi nú
alveg upp fyrir höfuð, svo að hún skyldi ekki sjá mig; en ekki
dugði það; hún lét mig ekki í friði alla nóttina.
Sama sagan endurtók sig nótt eftir nótt allan tímann sem
hún stóð uppi, og alltaf var það sama áhugamálið, að biðja
mig að koma út, og nú skyldum við leika okkur. Ekki voru
það næturnar einar, sem hún var með mér; stundum þegar
rökkva tók, mætti ég henni í göngunum eða bæjardyrunum;
hún var þá svo fyllilega sýnileg, að ég rétti stundum fram
hendurnar til að þreifa á henni, en þá fór hún ævinlega
undan.
Ég hafði búist við, að þegar hún yrði kistulögð, mundi hún
hætta að koma. Ég var því talsvert örugg um kvöldið, sem
kistulagt hafði verið, og lagðist nú vongóð til svefns. En sú
von brást, telpan kom alveg eins og áður.
Pá fór ég að vona, að hún mundi fara, þegar hún yrði
jörðuð; ég hálf hlakkaði því til þess og taldi dagana.
Endilega fannst mér að ég yrði að fylgja henni til grafar,
fannst eins og ég með því mundi vinna mér frelsi. En það
man ég, að mikið fannst mér fyrir því haft, því að veðrið var
hálfslæmt og langt til kirkjunnar. En að sitja heima þá, hefði
ég ekki gjört fyrir alla veraldarinnar muni; svo var ég orðin
aðþrengd.
Mér varð líka að trú minni þá. Nóttina eftir varð ég hennar
ekki vör og hefi aldrei orðið síðan.
Engum sagði ég frá þessu þá, ekki einu sinni mömmu
minni; það gjörði ég ekki fyrr en löngu seinna.
66