Morgunn - 01.06.1989, Side 72

HITT OG ANNAÐ
MORGUNN
leist vel á að vera sem næst vatninu og fórum að búa um
okkur. En þá varð okkur litið upp eftir brekkunni, og sáum
þá grasivaxið tóttarbrot dálítið innar og ofar. Við sáum, að
þarna mundi betri bústaður og fluttum okkur því þangað.
Þetta sáum við að mundi vera Ieifar af seli, sem þarna hafði
einhvern tíma verið. Þarna þótti okkur ágætt að vera; það fór
ljómandi vel um okkur, og veðrið var yndislega gott. Þegar
við höfðum búið um okkur, fórum við upp í hraunið og
vorum þar til kvölds. Það var því nærri komið sólsetur, þegar
við komum heim í bústað okkar. Við borðuðum þá og vorum
í ljómandi skapi. Um það bil, sem við vorum að enda við að
borða, hvarf sólin fyrir næstu hæð. í sama bili fannst mér eins
og eitthvað óttalegt kæmi í nánd við mig. Ég fann að því
fylgdi voðalegt myrkur. Ég reyndi að bægja því frá mér, en
það var ekki til neins. Það virtist verða æ ægilegra. Ekki sagði
ég stúlkunum frá þessu, en mér fór að verða ómögulegt að
vera kyrr, svo að ég stakk upp á því, að við skyldum ganga
upp á hæðina, sem var fyrir norðan okkur, og sjá sólarlagið.
Við gerðum það og þá fann ég að þetta hvarf alveg frá mér og
ég varð eins glöð og áður. En ekki fannst mér ég geta hugsað
til að fara aftur heim í selið. Ég lagði það því til, að við
flyttum okkur úr tóttunum. Ein stúlkan samsinnti því, en
hinar aftóku, sögðu, að slíkt væri óskynsamlegt, því að þarna
færi langbest um okkur. Ég gat þá ekkert sagt, því að ég vildi
ekki segja þeim, hvers vegna ég vildi flytja mig.
Við fórum því heim í selið aftur og lögðumst nú til svefns.
En ekki varð mér svefnsamt. Tafarlaust varð ég vör við sama
voðalega myrkrið, sem umkringdi mig og gerði mig eins og
veika. Mér fannst hvað eftir annað ég ætla að kafna, og hélt
því vöku fyrir hinum stúlkunum, því að það þótti mér alveg
óbærilegt að vaka ein. En ekkert sagði ég þeim frá því, hvers
vegna ég gæti ekki sofnað. Stúlkurnar vöktu með mér á víxl.
Sú stúlkan, sem hafði tekið undir það með mér að við flyttum
okkur um kvöldið, sá ég að ekki mundi kunna vel við sig
heldur. Ekkert sagði hún samt um það. En þegar hún var
loksins sofnuð, heyrðum við, að hún rak upp hljóð, og virtist
ákaflega hrædd. Eftir því sem lengra leið á nóttina, varð
70