Morgunn - 01.06.1989, Qupperneq 74

HITT OG ANNAÐ
MORGUNN
hefði sofnað, hefði sig dreymt, að hún sæi tvo menn koma
eftir götuslóðanum og bera stórar byrðar; hún sagði, að það
sem ég gat lýst mönnunum kæmi alveg heim við það, sem sér
hefði sýnst þeir vera; en ekki hafði hún séð konuna.
Hinar höfðu einskis orðið varar.
f»égar við komum heim, var okkur sagt, að sú saga væri
sögð um selið, að enginn gæti eða mætti sofa þar. En um það,
hvað væri í selinu, hef ég ekkert heyrt.
Fólkið í gamla húsinu.
Sagan, sem ég ætla nú að segja ykkur, verður dálítið
frábrugðin hinum sögunum, að því leyti, að ég get ekki sagt,
hvar hún gerðist; ekki heldur á hvaða tíma. Astæða nokkur
er fyrir því, sem ég skal segja síðar.
Ég hafði fengið ákaflega mikla löngun til að fá að búa í
gömlu húsi, sem hafði staðið autt um nokkur ár. Ég veit ekki,
af hverju mér datt það í hug, en hugsunin var mjög sterk.
Ég hafði gert ráðstafanir til að fá leyfi til að búa í húsinu.
En sama kvöldið, sem ég hafði ákveðið það, dreymdi mig um
nóttina, að ég þóttist koma heim að húsinu. Mér fannst þar
vera margt fólk, og ég sá, að þar var allt fullt af húsgögnum.
Ég mætti í dyrunum ungri stúlku, hvítklæddri. Hún var vin-
gjarnleg, en ég sá, að hún átti annríkt, eins og hún væri við
heimilisverk. Ég ávarpaði hana og sagðist vera komin hingað
til þess að skoða húsið, því að ég ætlaði að fá að búa í því. Það
sagði hún, að ég gæti ekki fengið. Ég sæi það víst, að húsið
væri fullt; hér byggi svo margt. Ég mundi eftir því en alls
ekki, að nokkur væri hér ósýnilegur. Ég mundi líka eftir því,
að þetta var draumur, og allt, sem hún segði um íbúa hússins,
hlyti að vera vitleysa. Hún hélt sínu máli fram, og því til
sönnunar sagði hún mér, að ég skyldi spyrja fjölskyldu sem
búið hafði í húsinu, um þetta, og það fólk mundi þó geta sagt,
að fleiri hefðu verið þar.
Við þrættum um þetta lengi, þangað til ég lét undan og
sagði, að það gæti vel verið, það byggi þar, en það gerði mér
ekkert til; ég gæti fengið að búa þar eins fyrir því. Ekki sagði
72