Sjómaðurinn - 01.12.1939, Blaðsíða 9

SJÓMAÐURINN
3
vildi slá klývernum undir strax e'ða geyma það
til morguns. En að sjálfsögðu vildi stýrimaður
líita framkvæma þetta strax, þá var því lokið.
ni allrar óhamingju féll það í minn hlut, að
framkvæma verkið. Ég var nú ekkert ánægður
yfir ])ví, því hæði var nú myrkur og kuldi, og
svo var ég ekki farinn að venjast sjónum eftir
landveruna. En það hafði enga þýðingu, að vera
að hrjóta heilann um það, lieldur koma sér sem
iyrst að verkinu og ljúka við það. Ég fór þvi
ht á klýverliómuna, settist klofvega á hana og
byrjaði á verkinu. Myrkrið var svo mikið. að
l}að sá ekki á hönd sér. Ég fleygði því af mér
vetlingunum, lil þess að geta hetur þreifað fyr-
ll' mér, en ekki var liðin löng stund, þegar mér
var orðið mjög kalt á höndunum. Þrátt fvrir
þetta tókst mér að framkvæma vinnuua, og var
emmitt að ljúka við seinasta benslið, þegar ég
aUt í einu missti liandfestuna á bómunni og féll
aftur á hak í sjóinn. Fyrstu sekúndurnar var
eS svo ruglaður eftir baðið, að ég buslaði bara
1 hring, án þess að geta gert mér Ijóst, Iivað
skeð liafði, en svona smátt og smátt skýrðist
belta fyrir mér, og ég sá afturljós skonnortunn-
ar hverfa til hlés með miklum hraða. Ég er tölu-
verður sundmaður, og óttaðist þvi ekki að ég
hiyndi drukkna, en það sló að mér töluverðum
°hug, þegar hróp mín um hjálp virtust ekki
heyrast. Aftur og aftur hröpaði ég af öllum
lr>8etti og Iiorfði á eftir Ijósunum í þeirri vou,
a^ neyðaróp mín myndu heyrast og skipið koma
mér lil hjálpar. Eftir dálitla stund, er mér fannst
vera heil eilifð, missli ég sjónar á skipinu, og
horfði nú með tvöfalt meiri ákafa eftir stjórn-
e^a hakborðsljósum skipsins, þar sem ég gekk
1,1 frá, að skipið myndi hafa vent. En tíminn
ieih án þess að nokkurt Ijós sæist, og nú rann
UPP f>Tir mér hinn liræðilegi sannleiki, að skip-
>ð hefði siglt fyrir Lovells Island, án þess að
skipverjar yrðu þess varir, að ég var horfinn.
^fér varð það nú ljóst, að skipverjar myndu varl
verða þess varir, að ég var horfinn, fyr en skip-
m hefði siglt fram hjá Boston-vita. Þá var kom-
” 1 rumsjó, og þarafleiðandi of seint að hugsa
hl þess að bjarga mér.
Kuldinn í sjónum var þegar byrjaður að hafa
ahrif á mig og því ekki um annað að gera, en
finna eittbvert ráð til þess að ég ekki króknaði
ér kulda. En bvaða ráð átti ég að taka? Mér var
Pegar Ijóst, að ógerningur var að synda i land,
Gl1 aftur á móti mundi aðfalls-straumur bera
upp eftir skurðinum, og áður en langt um
leið, barst daufur bjölluhljómur að eyrum mín-
um. Þetla var Nix-Mate baujan! Ég mundi eftir
að við höfðum siglt framhjá henni, áður en ég
féll útbyrðis. Það vaknaði því bjá mér veik von
um björgun ....
Án mikils erfiðis tókst mér að losna við hin
þungu sjóstígvél, og neylti ég nú allra minna
krafta til þess að ná baujunni, ég heyrði liljóm
hennar óljóst gegnum myrkrið ....
Bráðlega kom ég auga á klakaða járngrind-
ina, sem byggð er utan um bjölluna, og nokkur
hraustleg sundtök báru mig nú alveg að bauj-
unni.
Ég var þegar orðinn nokkuð þjakaður, og fyrst
eftir nolckrar árangurslausar tilraunir tókst mér
að klifra upp. Ég bélt mér i eina þverslána og
livíldi- mig, borfði út í myrkrið, er umlukti mig,
og varð mér þá fvllilega ljóst, að hjálpin mundi
vera langt í burtu. Næsta land var Gallop-eyj-
an, en þangað var að minnsta kosti kilómeter.
Hún var öll snævi þakin og likust stórum isjaka.
Helmingi lengra í burtu var svo Long Island
og Lovells Island. Ég gat aðeins eygt þær. Það
hvarflaði í buga minn að reyna að synda til
Gallop-eyjunnar, en ég bætti við það, þar sem
ég var fullviss um, að það myndi aðeins liafa
dauðann í för með sér, ef ég renndi mér aftur
ofan i helkalt hafið. Með straumnum bárust
stórar ísflögur, og ekki þurfti nema eina slíka
lil þess að binda enda á hörmungar minar. Það
var því ekki um annað að gera en að vera kyrr
á baujunni og bíða þar til dagaði. Að sjálfsögðu
gal átt sér stað, að dráttarbátur eða eittlivert
annað skip, sigldi þarna bjá um nóttina, en von-
in um það var mjög lítil, og því að sjálfsögðu
bezt fyrir mig að reyna að búa þannig um mig,
að mér yrði kleift að bíða þar til dagur rynni.
.... Útlitið hjá mér var ekki glæsilegt: berhöfð-
aður, stígvélalaus, og holdvotur inn að skinni.
Þannig á mig kominn átti ég nú fyrir höndum
að hiða dagsbirtunnar á klakaðri baujunni. Þótt
mér væri Ijóst, bve illa ég var staddur, var þó
langur vegur frá því, að ég misti kjarkinn; þvert
á móti var ég ánægður yfir að geta komizt
þetta, og beið rólegur hins komandi dags. Á
þeirri stundu vissi ég ekki bve miklar þrautir
ég áttir eftir að þola.
Til ])ess að renna ekki niður af glerliálli bauj-
unni, skreið ég inn í járngrindina. Þrátt fyrir
])að að ])arna var þröngt, gat ég þó sest niður,
án þess að eiga það á hættu, að detta í sjóinn.
Hið fyrsta, sem ég gerði, eftir að vera kominn