Sjómaðurinn - 01.12.1939, Qupperneq 18

12
SJÓMAÐURINN
spurði um jíað frá hverjum hún væri, allir vissu
það, — hún var frá honuin. í þrjá vetur hafði
hann setið með vasalmífinn sinn og skorið út
hvalstennur, smíðað jierlu eftir perlu, samtals
hundrað perlur, þær iiafði hann þægt aftur og
aftur með sandpappír, lagt þær í sólarhitann
í glugganum, svo að þær yrðu hvítar, — og svo
loksins smiðað krossinn, litla listaverkið, sem
prýddi hrjóst liennar.
Skyndilega reis presturinn á fætur. Með svefn-
litlum nótum liafði heyrn hans orðið skarpari
og næmari. Ilann gengur til ungu stúlkunnar og
segir á grænlenzku í hálfum hljóðum: „Kraja,
krajapalupok — Ég held að ég heyri í kajak“.
Ellen var næstum húin að missa bakkann, en
frúin tekur við honum og Ellen gengur Iiljóð-
lega út úr stofunni. Læknirinn stendur upp og
segir eins og við sjálfan sig: „Jæja, þá fer ég
heim með vorinu.“
En úti við ströndina, þar sem áin rennur úl
i sjóinn, á vzta nesinu, stendur Ellen og lilust-
ar. Það er hann, það er áreiðanlegt, liún þekk-
ir áralagið hans, eins og það væri hjartaslög
hennar sjálfrar. Það er Uvdloriak — Stjarnan
— og á klettinum, á yzta nesinu, stendur „Litla
hvíta blómið“.
Hugurinn hverfur aftur til þoss tíma, þegar
hún var á leiðinni til Grænlands fyrir þremur
árum. Hann var með á skipinu, ungi Grænlend-
ingurinn, i fjögur löng ár hafði liann lesið verzl-
unarfræði í Danmörku og á hverjum degi hafði
sál hans leitað til landsins, þar sem snjórinn
glitraði og kyrrðin rikti. Nú var náminu lokið.
í vasanum geymdi hann skipunarbréfið um að
hann skvldi taka við stjórn litlu nýlendunnar í
Nanortalik. Með barkskipinu „ThorvaIdsen“ fór
hann heim og með sama skipinu fór Ellen. Ó,
hvað hún man vel eftir því öllu saman, aðdáun
hans, augum hans, sem lýstu eins og ísinn á
firðinum i glampa tunglskinsins, virðingu hans,
umhyggju lians, þegar hún varð sjóveik, hug-
rekki lians, þegar þau voru að því koniin að
reka á land, ])egar hann grcip stýrið og stýrði
öruggur inn fjörðinn, lians eigin fjörð. Henni
fannst það ótrúlegt, að hún ætti eftir að hinda
sig hinu hrjóstruga og kalda landi, með is or*
snjó, mvrkri og kulda — og þó gat hún ekki
slitið sig lausa. Ni'i hafði hann sent henni jóla-
gjöfina og skrifað henni, að húsið heima í Nan-
ortalik væri tilbúið, og ef hún vildi fara með
honum, þá átti hún að vera með feslina um
hálsinn á aðfangadagskvöldið — annað þ}rrfti
ekki. Iiún hafði háð mikla baráltu við sjálfa
sig — og nú stóð hún þarna og horfði móti
stjörnubjörtum himninum. „Uvdloriak“, sagði
hún hægt, svo skreið kajakinn upp í sandinn
og djúp, hljómfögur rödd sagði: „Nasunguara",
— elsku litla hlómið mitt.
Svo steig hann upp til hennar, lagði aðra
höndina varlega á öxl henni, benti upp á móti
himninum og sjá: norðurljósin skiptust, þeytt-
ust logandi og titrandi yfir himinhvolfið. „Þetta
þýðir hamingja“, hvíslaði liann. Svo tekur hann
hana í faðm sér og gengur með hana í fanginu
upp á móti hinu upplýsta húsi.
Þarna inni situr hver og einn með sínar eigin
hugsanir. Dyrnar opnast og þau tvö lcoma i ljós:
Grænlendingurinn og danska ungfrúin. Kona ný-
lendustjórans rís á fætur og faðmar Ellen, þær
eru háðar næstum kjökrandi, en nýlendustjór-
inn segir: „Nú verðum við að dansa kringum
jólatréð; mainma, taktu í höndina á mér og
hinni i liönd læknisins, læknirinn lekur í hönd
prestsins og Ellen og Uvdloriak, en sle])pið ckki