Sjómaðurinn - 01.12.1939, Blaðsíða 44

38
SJÓMAÐURINN
En ég þekki ströndina hérna eins og minn eig-
in vasa og við getum að minnsta kosti ekki
drukknað nema einu sinni.“
Gamli meistarinn skipti skrotuggunni enn
einu sinni uppi í sér og horfði svo um stund
þegjandi á soninn.
„Alh’ight, drengur minn, gerðu eins og þú vilt.“
Það var alveg eins og veðrið og sjórinn vildu
rétta Hans lijálpandi liönd. Storminn lægði rétt
sem snöggvast og á þessari stuttu stund tókst
þessum þremur mönnum með hröðum og hár-
vissum handtökum að koma hinum vatnshelda
pakka fyrir borð með sterkri taug, svo að hann
kom að sömu notum og venjulegt drifakkeri
Síðan komu þeir upp svolitlum seglhleðli og
með lijálp forsjónarinnar tókst þeim að snúa
bátnum. En undir eins og þeir voru l)únir að
þessu versnaði veðrið aftur og virtist nú að allt
ætlaði um koll að keyra. Báturinn þeyttist yfir
bylgjurnar með ofsahraða og seglsnepillinn
þandist, en hvæsið í vélinni heyrðist aðeins eins
og létt hvískur.
Hans hafði ekki farið með nein geypiyrði við
gamla manninn.
„Nú þjótum við yfir Lappahrygginn,“ gamli
minni, „finnurðu breytinguna?“
En Jensen gamli gat enga breytingu fundið.
Honum fannst bara sjógangur vera sjógangur.
„Og nú förum við yfir Svíagrunn — hezta
rauðspettugrunnið við alla ströndina."
En Jensen gamli gat enn enga breytingu fund-
ið. Strákurinn hafði alveg slegið hann út.
„Og nú kemur það allra versta“, öskraði Hans
móti veðrinu, „nú erum við neyddir til að taka
sjóinn á okkur þvera til að komast fyrir Katta-
nesið.“
„Kattanesið,“ sagði Jensen gamli, ætlarðu að
hleypa inn á Agerhyliöfn með svona löguðu drif-
akkeri, drengur?“
Það varð hræðilegur hamagangur áður en
þeim tókst að komast fyrir Kattanesið. En þá
voru þeir lika komnir i hlé, á svo að segja kyrr-
an sjó. Nú læddust þeir hljóðlega i áttina lil
lítils ljóss, sem sýndi Agerbyshöfn. Kyrrðin var
svo mikil eftir hin miklu læti, að þeir heyrðu
tístið í úrunum sínum.
Þegar þeir höfðu bundið hátinn fastan inni
á höfninni byrjuðu þeir allir að hisa við að
draga pakkann úr sjónum. Ef einhver hefði ver-
ið nálægt þeim, hefði sá hinn sami heyrt þessa
þrjá gentlimenn bölva í hljóði og fundið sterka
lykt af fyrsta flokks koníaki. Veðurofsinn hafði
verið of mikill fyrir hina 18 litra og koníak
drepur í gegnum segldúk, þó að þéttur sé. Þetta
var hræðilegt! 18 lítrar af fyrsta flokks frönsku
koníaki!
Og eins og til að undirstrika óhamingju þeirra
og sorg heyrðist vel þekkt rödd kalla til þeirra
uppi af liafnarbakkanum:
„Halló, drengir mínir. Gleðileg jól! Ilvað á
þetta ferðalag að þýða? Það er ekki venja að
fara út til að bjarga netum sínum á sjálft jóla-
kvöldið.“
Kalt vatn rann þeim á milli skinns og hör-
unds. Þetta var Jarner tollþjónn. Starfssvæði
lians var einmitt Agerbyhöfn. —- Þessi l)ölvaði
pakki. Scm belur fór var enn myrkt af nóttu.
En það var svo sem ekki gott að segja, hvort
.Tarner myndi leggja trúnað á saklausar siglinga-
ferðir í svona veðri á sjálfa jólanóttina.
„Nei, .Tai-ner,“ svaraði .Tensen gamli, „við höf-
um ekki stundað netaveiðar síðustu vikuna. Við
fórum út að nesi síðdegis í gær, meðan Trína
sauð jólagrautinn, og við komumst í hreinustu
vandræði með að halda okkur ofansjávar. Ég
vildi halda út á hið opna haf, en Hans var
reyndari en faðir hans. Eins og þér sjáið, hef-
ur hann skilað okkur heilum á liúfi í land —
og ég hafði þó sannarlega húizt við þvi, að ég
myndi ekki framar eiga þess kost að stíga fæti
mínum á jörðina. En þetta fór alll hetur en á
Iiorfðist. Gleðileg jól! Jarner.“
Meðan .Tensen gamli flutti þessa ræðu hafði
Hans og Pétri tekizt að láta hinn hættulega pakka
siga hljóðalaust niður i sjóinn aflur. Þar lá hann
nú sterklega bundinn við stýriskrókinn með
tveimur böndum.
Feðgarnir skriðu nú upp á bakkann og það
létti yfir þeim, þegar .Tarner, að því er virtist,
án ]>ess að gruna þá um græsku, sagði mjög þýð-
lega:
„Það er vist áreiðanlegt, að þið hafið komizt
í hann krappann i nótt. Nú verðið þið að koma
lieim með mér og taka úr ylckur hrollinn. Það
er hlýtt og bjart í stofunni heima.“
En þeir mótmæltu allir þrír. Þeir sögðust vilja
fara heim. Þeir voru ekki alveg ósmeykir. Þarna
stóðu þeir, illa á sig komnir og soltnir —■ og
þó var það verst af öllu, að þeir fundu, að þeir
höfðu brotið af sér við lögin og yfirvöldin —-
og nú var þeim l)oðið heim í stofu þess yfir-
valds, sem þeir óttuðust mest. Auk þessa var svo