Organistablaðið - 02.12.1978, Qupperneq 25

ORGELNÁM í VlNARBORG
Veturinn 1976—’77 var ég svo lánsamur að fá ársleyfi frá
störfum við grunnskóla Reykjavíkur, og notaði árið til tónlist-
arnáms í Vinarborg. Að beiðni ritnefndar Organistablaðsins
mun ég nú reyna að greina ofurlitið frá þeirri hlið námsins er að
organleik sneri.
Ég var svo lánsamur að „fá inni“ hjá ungum prófessor við
háskólann er Michael Radulescu heitir. Hann er aðeins þrjátíu
og þriggja ára gamall, en var þegar, að afloknu námi hjá próf.
Anton Heiller, ráðinn prófessor við háskólann.
Mér varð fljótlega ljóst af samskiptum mínum við Radulecu
að liann hafði mjög ákveðnar skoðanir um túlkun orgelbók-
mennta. Öll tækni miðaðist við „mekanisk“ orgel, og kemur
það raunar heim og saman við reynslu mína hjá Karl Richter í
Múnchen 1966—’67. Radulescu var þó svo róttækur í skoðun-
um, að hann sagði að betra væri að æfa ekki neitt en að æfa
á „rafmagnstengd" orgel, en heldur skárra, en þó ekki got.t, að
æfa á „pneumatisk“.
i’g kynnlist að sjálfsögðu fjöldamörgum nemendum, bæði
lengra og skemmra komnum víðs vegar að úr heiminum
og samdóma álit þeirra allra var að e'kki væri liægt að tala um
raunverulegt orgel nema það væri „mekanískt“.
Radulescu lagði mikla áliersu á „lifandi tónmyndun" þ.e.a.s.
mismunandi áslátt og hárnákvæma greiningu milli tóna á við-
eigandi stöðum. Allir vita, að rafte'ngd orgel gera engan greinar-
mun á áslætti. Það er þvi hvorki hægt að lengja né stytta tón-
myndunina, „Elektro/pneumatisku“ orgelin eru þó að því leyti
skárri, að á þeim er tónmyndunin aðeins mýkri, eín þó getur
organistinn engu um hana ráðið.
Áður en ég byrjaði að æfa verk hjá Radulescu lét hann mig
forgreina allt verkið, bæði í- stærstu þætti formsins og niður
í smæstu frumstef. Er verkið hafði verið „analyserað" þannig,
var byrjað á „fraseringu" með hliðsjón af formgreiningunni,
ORGANISTABLAÐIÖ 25