Organistablaðið - 02.12.1978, Page 45

Myndir þessar veita ekki aðeins vitneskju um þá menningu,
sem ríkti hjá hinum kristnu, heldur og list frumkristninnar.
Nýársdagur 1978 rann upp. Klukkan 10 árdegis átti páfinn, sem
þá var Páll 6. að flytja messu i Maríukirkjunni í Rómaborg,
svo að ekki var um annað að gera en að rísa snemma úr rekkju.
Hér var um einstakt tækifæri að ræða, sem ekki mátti láta
ganga sér úr greipum. Búist var við miklum mannfjölda, enda
var kirkjan sneisafull og mikill fjöldi utan dyra. Fyrir velvilja
fulltrúa páfa var kór Akranesskirkju boðið að syngja í kirkj-
unni hálftima áður en sjálf messan hæfist. Þetta var mikill
he.ður fyrir kór og söngstjóra, sem uppfylltu ströngustu vonir
og kröfur manna. Klukkan var nær tíu og nú var eitthvað
að gerast. Inn kemur páfi borinn í sæti sínu. Sérstök fagnaðar-
alda fór um hina stóru kirkju. Þar var stappað, klappað, hrópað,
papa, papa, og páfinn brosti og veifaði til mannfjöldans og fagn-
aðarlátum ætlaði aldrei að linna. Síðan fór messan fram að hætti
kaþólskra.
Eina langa ferð fóru ferðafélagarnir eða alla leið til Sorrento,
en þar úti fyrir er klettaeyjan fagra, Kapri. Á þeirri leið er farið
um Napoli framhjá Vesúviusi og sem leið liggur suður skagann,
fögur og tilkomumikil leið. Pompei, hver kannast ekki við þá
raunasögu, þegar lif þeirrar borgar slokknaði allt í einu og
hún huldist ösku og vikri árið 79 e.Kr. Rústirnar, sem hafa
verið grafnar upp tala sinu þögla máli, það er líkt og gengnar
slóðir verði þar raktar. Þarna bjó bakarinn, þarna hljóp sendi-
boðinn, þarna var bankinn, þarna voru hestarnir tjóðraðir við
hestasteinana meðan lnisbændur þeirra fóru á krána eða i bað-
húsin. Af mörgu má sjá, að tækni hefur verið all þróuð. Og
enn gnæfir ógnvaldurinn, Vesúvius yfir og getur hvenær sem
er valdið slikri tortímingu. En það er ekki okkar að vita tíma
eða tíðir og ítalinn hreiðrar enn um sig í liliðum eldfjallsins.
Já, Italia skilur eftir sig margar minningar og við erum hálfn-
uð heim.
Á Pleathrow flugvelli býður íslenska flugvélin og skilar okkur
heim til ættlandsins og einhver segir, heima er best.
Magnús GúSjónsson.
ORGANISTABLAÐIÐ 45