SunnudagsMogginn - 25.04.2010, Blaðsíða 34

34 25. apríl 2010
Már: „Magnús Tumi er fæddur í maí 1961 og er fjórði í
röðinni af okkur fimm systkinunum. Ég er elstur og sjö
árum eldri en Maggi og man því eitthvað eftir því þegar
hann fæddist, þótt að vísu renni það svolítið saman við
fæðingu Snorra bróður okkar, sem er ári eldri en hann.
Ég man ekki eftir öðru en að koma þeirra tveggja hafi
lagst ágætlega í mig, enda var töluvert á milli þeirra og
okkar Svövu Sigríðar systur okkar, sem var ári yngri en
ég, en er núna látin. Yngst er svo Elísabet Vala sem er
fædd 1964. Ég man nú ekki eftir miklum pöss-
unarstörfum en ég held þó að við Svava höfum passað
þau yngri stöku sinnum þegar foreldrar okkar brugðu
sér út.
Þegar Magnús fæddist bjuggum við í Hlíðunum en
foreldrar mínir byggðu svo hús í Kleppsholtinu, þar
sem yngstu systkinin muna kannski mest eftir sér.
Maggi fór í Langholtsskóla og Laugalækjarskóla og síðan
í Menntaskólann við Sund sem var þá kominn í hverfið.
Magnús var svolítið merkilegur krakki því hann varð
fljótt frekar gamall í anda, en hefur síðan lítið elst með
árunum. Hann fór snemma að tala við sér eldra fólk,
s.s. móðurbræður mína sem voru jarðfræðingar, Jens
Tómasson og Hauk Tómasson, og ræddi töluvert við þá
um jarðfræði. Sömuleiðis spjölluðu þeir pabbi mikið
saman á spekingslegum nótum. Faðir okkar, Guð-
mundur Magnússon, var verkfræðingur og hafði mik-
inn áhuga á öllu mögulegu, s.s. stærðfræði, jarðfræði,
sögu og fleiru og þeir ræddu til dæmis mikið um landa-
fræði.
Mamma okkar er Margrét Tómasdóttir sem vann
lengst af á skrifstofu Alþýðubandalagsins. Hún er enn á
lífi og verður 83 ára á þessu ári, en faðir okkar lést 59
ára að aldri.
Hélt að tunglið væri brotið
Ég held að Maggi hafi alltaf verið aðeins alvörugefnari
þegar hann var ungur en við hin systkinin, þótt hann
gæti líka verið mjög kátur. Hann var alltaf að spá og
spekúlera. Ég hef það eftir móður minni að Maggi hafi
einhverju sinni pínulítill verið að horfa upp í himininn
og hafi svo sagt mjög áhyggjufullur við foreldra sína að
tunglið væri brotið – en þá var hálft tungl.
Hann átti líka til að vera svolítið sérvitur. Þegar farið
var í útilegur man ég eftir því að það þurfti alltaf að
smyrja sérstaklega fyrir hann vegna þess að hann vildi
ekki nema ákveðna hluti á brauðið hjá sér. Það var yf-
irleitt mjög fábreytt álegg, ostur eða eitthvað slíkt, og
þetta var kallað sérvitringabrauð á heimilinu.
Að sumu leyti fetaði hann í mín fótspor – að minnsta
kosti þegar kom að tónlistinni. Ég byrjaði tíu ára að
spila á trompet og fór mjög fljótlega að spila í Lúðra-
sveit verkalýðsins, en hætti svo þegar unglingsárin
helltust yfir. Maggi lærði hins vegar á klarínett og byrj-
aði líka í Lúðrasveit verkalýðsins en spilaði þar miklu
lengur en ég, jafnvel langt fram yfir tvítugt ef ég man
þetta rétt. Það markaðist held ég af því að hann var
ekki eins erfiður unglingur og ég, meira stilltur og ró-
legur.
Stríðinn laumuhúmoristi
Hann fékk fljótlega mikinn áhuga á útivist og ferða-
mennsku sem ég held að hafi markast af öllum samtöl-
unum sem hann átti við föður minn og frændur. Á
tímabili var hann m.a.s. í björgunarsveit og fór ungur
mikið á fjöll. Almennur fræðiáhugi leiddi hann svo á
þær brautir sem hann fór á og ég held að val hans á
námi og starfi hafi ekki komið neinum á óvart.
Eftir að ég fór til útlanda í nám fylgdist ég ekki eins
mikið með systkinum mínum og þegar ég bjó inni á
heimilinu, en leiðir okkar Magga lágu aftur saman síðar
þegar ég fór í seinna skiptið utan til að vinna í dokt-
orsnáminu mínu í Cambridge. Þá var hann í sínu dokt-
orsnámi í jarðeðlisfræði í London og var tekinn saman
við konuna sína, Önnu Líndal. Það var oft gaman að
koma heim til þeirra í London, því þótt Maggi sé svona
rólegur og mikill pælari þá er hann líka mjög glaður á
góðri stund. Hann er laumuhúmoristi og getur verið
stríðinn, ef því er að skipta.
Alltaf að spá og spekúlera
’
Ég held að hann sé vel hann-
aður fyrir starf sitt því þegar
fer að gjósa og allt er á helj-
arþröm í kring um okkur þarf einhver
að vera til staðar sem heldur ró sinni.