SunnudagsMogginn - 25.04.2010, Blaðsíða 33

SunnudagsMogginn - 25.04.2010, Blaðsíða 33
25. apríl 2010 33 Gróttu-KR og fór hann að leigja með þeim sem kom með Alexander. Sjálfur bjó hann enn um sinn hjá fjölskyldunni. „Ég ætlaði að bíða eftir íbúðinni,“ segir hann kíminn. Ekki nóg með það. Alexander þurfti að vinna fyrir hádegi. Erfiða líkamlega vinnu í Seglagerðinni Ægi. „Björgvin Barðdal var duglegur að skutla mér en stundum var hann vant við látinn. Þá var ég í vandræð- um. Ég nefndi þetta við hann og gat þess að gott væri að hafa bíl. Hann brást hratt og örugglega við – útvegaði mér reiðhjól!“ Annars talar Alexander hlýlega um Björgvin og fjölskyldu hans. „Þau hjálp- uðu mér mikið og voru í raun mín fjöl- skylda á Íslandi á þessum árum. Ég er enn í góðu sambandi við þau.“ Fauk næstum á haf út Upp frá þessu hjólaði Alexander á hverjum morgni frá Seltjarnarnesi í Seglagerðina, sem er til húsa á Eyjarslóð á Granda. „Ég fór meðfram sjávarsíðunni og sóttist ferð- in hægt á köflum, einkum í mestu vind- hviðunum yfir háveturinn. Þá var eiginlega fljótlegra að fara af baki og leiða hjólið. Ég var stálheppinn að fjúka ekki á haf út,“ rifjar hann upp hlæjandi. Eftir á að hyggja voru hjólreiðarnar góð líkams- þjálfun fyrir Alexander en hann viðurkennir að hafa ekki séð þær í því ljósi á þeim tíma. „Þetta var erfitt en í dag er ég mjög ánægður með að hafa haldið þetta út. Þessi fyrstu ár á Íslandi mótuðu mig mikið sem manneskju.“ Hann viðurkennir að hafa íhugað að snúa heim en staðist freistinguna. „Innst inni vissi ég að betra væri að þreyja þorr- ann á Íslandi. Það var ekki að neinu að hverfa í Lettlandi.“ Félagi hans var á öðru máli og hélt heim eftir árið. Í stað þess að gefast upp herti Alexander róðurinn og fór að vinna fullan vinnudag í Seglagerðinni. Hann vann þar öll árin fimm sem hann bjó hér. Alexander fann fljótt fjölina sína í hand- boltanum. „Ég var snöggur og fann strax að ég átti fullt erindi í íslensku deildina. Eftir á að hyggja kunni ég hins vegar lítið fyrir mér í taktík. Vildi bara skjóta og skora. Ágúst þjálfari reyndi ítrekað að út- skýra fyrir mér að það væru fleiri í liðinu en ég – með misjöfnum árangri. Liðsfélagarnir hafa örugglega hugsað mér þegjandi þörf- ina,“ rifjar Alexander upp brosandi. Ekki svo að skilja að auðvelt væri að lesa Alexander pistilinn. Hann talaði hvorki ís- lensku né ensku á þessum tíma. „Af ein- hverjum ástæðum reyndu Íslendingar frekar að tala ensku við mig en íslensku sem var alveg galið vegna þess að ég talaði ekki stakt orð í ensku. Fyrir vikið lærði ég ensku hraðar en íslensku.“ Tungumálaörðugleikarnir háðu Alex- ander og hann viðurkennir að hafa verið frekar einangraður fyrsta kastið. Það breyttist þegar hann kynntist íslenskri stúlku, Eivoru Pálu Blöndal, árið 2000. Hálfu ári síðar fóru þau að búa. „Hún opn- aði eiginlega fyrir mér dyrnar inn í ís- lenskt samfélag. Ég fór að umgangast fólk í ríkari mæli. Kynni mín af Eivoru voru klárlega vendipunktur í mínu lífi.“ Alexander stefndi leynt og ljóst að því að komast til Þýskalands til að leika hand- bolta og sá draumur rættist árið 2003 þeg- ar hann ritaði undir samning við 2. deild- arlið Düsseldorf. „Þetta var fínn stökkpallur fyrir mig. Við komumst upp fyrsta veturinn og tókst að hanga uppi.“ Alexander hafði í mörg horn að líta en auk þess að venjast nýrri handboltadeild og nýju samfélagi var Eivor orðin ólétt að frumburði þeirra, Lúkasi Jóhannesi, þegar þau fluttu til Þýskalands. Hann kom í heiminn 2004. Í fyrra bættist síðan annar sonur í hópinn, Tómas. „Það tók smá tíma að laga sig að aðstæðum í Þýskalandi, læra tungumálið og svona, en okkur hefur á heildina litið liðið mjög vel þar.“ Árið 2005 færði hann sig um set til stærra félags, Grosswallstadt, þar sem vegur hans óx hratt. Framganga hans hjá Grosswallstadt vakti athygli eins af topp- liðunum, Flensborgar, sem festi kaup á honum fyrir tveimur árum. Alexander byrjaði vel þar en í vetur hefur hann þurfta að verma varamannabekkinn löngum stundum. Fyrir vikið mun hann hafa vistaskipti í sumar og leika með Füchse Berlin á næstu leiktíð. „Þetta er skref aftur á bak í þeim skiln- ingi að Füchse Berlin er ekki eins sterkt lið og Flensborg. Á móti kemur að þjálfarinn hefur trú á mér og ætlar að gefa mér tækifæri til að sýna hvað í mér býr. Ég er mikill keppnismaður að eðlisfari og á ákaflega erfitt með að sitja á varamannabekknum. Ég er í handbolta til að hafa áhrif á gang mála og það er af- skaplega erfitt ef maður er ekki inni á vell- inum. Ég er staðráðinn í að komast í mitt besta form hjá Füchse Berlin og sýna þjálf- aranum hjá Flensborg að það voru mistök að nota mig ekki meira.“ Eins og margir vita þjálfar Dagur Sig- urðsson, fyrrverandi landsliðsfyrirliði, Füchse Berlin. „Þrátt fyrir ungan aldur hefur Dagur sýnt og sannað að hann er frábær þjálfari, bæði með Füchse Berlin og austurríska landsliðinu. Ég hlakka til að vinna með honum.“ Degi og Alexander er vel til vina utan vallar, auk þess sem Lúkas og sonur Dags eru mestu mátar. „Þeir geta ekki beðið eftir að leika sér saman á hverjum degi. Síðan á Dagur tvær unglingsdætur sem munu örugglega geta passað Tómas litla fyrir okkur,“ segir hann og glottir. Þá vitið þið það, stelpur! Það er svo merkilegt að eftir að gert var heyrinkunnugt að Alexander myndi yf- irgefa Flensborg í sumar hefur hann fengið heldur meira að spreyta sig – með góðum árangri. „Margir stuðningsmenn hafa beðið mig um að vera áfram. En það er einfaldlega of seint.“ Ekki á leið í þjálfun Alexander Petersson er á hátindinum sem handboltamaður. Hann vonast til að vera nokkur ár í viðbót í atvinnumennsku, helst í Þýskalandi, en gerir ekki ráð fyrir að leika aftur á Íslandi. Spurður hvað taki við þegar ferlinum lýkur segist hann ekki reikna með að fara út í þjálfun. „Ég er ekki týpan í það.“ Alexander vonast þó til að vinna áfram á vettvangi handboltans, til dæmis við skipulagningu móta eða þvíumlíkt. Honum þykir líklegt að hann eigi eftir að verja miklum tíma á Íslandi í framtíð- inni en gæti líka hugsað sér að búa í Lett- landi eða Þýskalandi, þar sem hann hefur prýðileg sambönd í handboltaheiminum. Klikki handboltinn eitthvað getur Alex- ander alltaf snúið aftur í Seglagerðina. Hann ygglir sig þegar þá hugmynd ber á góma. „Ég gæti svo sem alveg hugsað mér að vinna þar aftur – svo framarlega sem ég þarf ekki að hjóla í vinnuna!“ m. Ég er staðráðinn í að komast í mitt besta form hjá xander Petersson landsliðsmaður í handbolta. Morgunblaðið/Árni Sæberg „Tildrögin voru einfaldlega þau að Einar Þorvarðarson [fram- kvæmdastjóri Handknattleikssambands Íslands] kom að máli við mig árið 2002 og spurði hvort ég hefði áhuga á því að leika fyrir hönd ís- lenska landsliðsins,“ svarar Alexander Petersson spurður hvernig það kom til að hann gerðist íslenskur ríkisborgari. „Mér leist strax vel á þetta. Í liðinu voru heimsklassaleikmenn eins og Ólafur Stefánsson og Dagur Sigurðsson og áður menn á borð við Geir Sveinsson og Valdimar Grímsson. Öfugt við lettneska landsliðið leikur það íslenska á nánast öllum stórmótum og þetta var því frá- bært tækifæri til að reyna mig við bestu leikmenn í heimi.“ Alexander þurfti ekki að hugsa sig lengi um. „Ég ræddi við foreldra mína til að kanna hvort þau sæju einhverja annmarka á þessu. Það gerðu þau ekki, sögðu einfaldlega að mitt væri valið. Ég sló því til.“ Vegna reglna alþjóðahandknattleikssambandsins varð Alexander að bíða í þrjú ár eftir fyrsta landsleiknum vegna þess að hann hafði leikið fyrir hönd Lettlands. „Sú bið var löng,“ dæsir hann. Það var svo loks í ársbyrjun 2005 að hann lék sinn fyrsta landsleik, í aðdraganda heimsmeistaramótsins í Túnis. „Mér var strax treyst og féll ágætlega inn í liðið. Strákarnir tóku mér líka vel en ég þekkti eng- an þeirra persónulega áður, nema Guðjón Val Sigurðsson, sem ég kynntist hjá Gróttu.“ Ferðin til Túnis var sneypuför hjá landsliðinu en Alexander var sátt- ur við sinn hlut. Eftir það hefur hann ekki litið um öxl og er löngu orð- inn lykilmaður í liðinu. Ekki þarf að spyrja um hápunktinn með lands- liðinu. „Það dreymir alla íþróttamenn um að taka þátt í Ólympíuleikum, hvað þá að vinna til verðlauna. Sú tilfinning verður varla toppuð. Við ætluðum okkur stóra hluti á leikunum en það er ekk- ert leyndarmál að árangurinn fór fram úr björtustu vonum.“ Landsliðið fylgdi silfrinu í Peking eftir með bronsi í Austurríki í jan- úar síðastliðnum og Alexander getur ekki vikið sér undan spurning- unni um gullið. Á liðið það inni? „Hvers vegna ekki?“ svarar hann eftir stutta umhugsun. „Með smáheppni eru gullverðlaun á stórmóti alveg raunhæfur möguleiki. Við erum með frábæran þjálfara sem hefur óbilandi metnað fyrir hönd liðsins og markvarslan batnar keppni frá keppni. Eftir eitt til tvö ár verður Ólafur Stefánsson að vísu hættur og það skarð verður vandfyllt en ungir og efnilegir menn eru að koma fram á sjónarsviðið,“ segir Al- exander og nefnir Aron Pálmarsson sérstaklega í því sambandi. „Hann hefur burði til að verða stórkostlegur leikmaður.“ Alexander segir Ísland geta unnið öll lið á góðum degi – líka Frakka – og eðlilegt sé að gera kröfur til liðsins. „Höldum við okkur við sömu hugmyndafræði á næstu árum eru okkur allir vegir færir.“ Spurður hvort hann líti á sig sem Íslending eða Letta hugsar Alex- ander sig um stundarkorn. „Bæði,“ segir hann svo ákveðinn. „Ég verð alltaf Letti, ræturnar eru þar. Það finn ég mjög greinilega í hvert skipti sem ég kem þangað. Í Lettlandi eru líka fjölskylda mín og æskuvinir. En ég er líka Íslendingur, konan mín og tengdafjölskylda eru héðan og hér fékk ég tækifæri til að sanna mig sem handboltamaður. Ég finn að Íslendingum þykir vænt um mig og vilja allt fyrir mig gera. Þess vegna er ég líka Íslendingur.“ Allir vegir færir Alexander stoltur með silfrið á Ólympíuleikunum í Peking. Morgunblaðið/Brynjar Gauti
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56

x

SunnudagsMogginn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: SunnudagsMogginn
https://timarit.is/publication/785

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.