SunnudagsMogginn - 23.05.2010, Blaðsíða 36

36 23. maí 2010
É
g dýrka dýr og mig hefur alltaf
langað til að eiga dýr og langar
alltaf í fleiri og fleiri dýr,“ segir
Dóróthea Unnsteinsdóttir, fjór-
tán ára Hveragerðismær, sem óhætt er að
segja að sé nokkuð einbeitt í áhuga sínum
á alls kyns skepnum. Sjálf á hún vel yfir
tuttugu ferfætta vini þegar allt er talið
með.
„Ég á tíu hesta með fjölskyldunni, svo
á ég tvær kanínur og einn hamstur, eina
eða tvær kindur en fjölskyldan á fleiri,
tvær kisur og einn hund hér heima og svo
er annar hundur og tvær kisur í viðbót
fyrir vestan í sveitinni minni,“ segir hún
og viðurkennir að þó að vinkonur hennar
deili dýraáhuga hennar sé þó sennilega
engin sem komist í hálfkvisti við hana í
skepnuhaldi.
Dýraáhuginn er síður en svo nýr af
nálinni. „Ég er ekki alveg viss hvenær ég
eignaðist fyrsta dýrið mitt. Ætli ég hafi
ekki verið sex, sjö ára þegar ég eignaðist
fyrsta köttinn. Nei annars, ég átti fyrst
kind sem ég fékk þegar ég var pínulítil og
svo hefur hitt komið smám saman. Hest-
arnir hafa alltaf verið frá því ég fæddist
og eins hefur fjölskyldan alltaf verið með
kindur.“
Eins og gefur að skilja búa ekki öll dýr-
in hennar Dórótheu inni á heimili fjöl-
skyldunnar. „Við eigum ekki sjálf fjárhús
þannig að við erum með kindurnar okkar
hjá frænda okkar sem er vestur í Dala-
sýslu. Hluti hestanna er svo hér í Hvera-
gerði en afgangurinn í sveitinni hjá syst-
ur minni.“
Á fullu í ljósmóðurstörfunum
Smærri skepnurnar eru ekki síður
spennandi í augum Dórótheu, sem held-
ur úti eigin nagdýrarækt undir nafninu
Smáholtsræktun. „Um tíma var ég með
30 hamstra og 18 kanínur en núna er ég
bara með einn hamstur og tvær kanínur.
Önnur þeirra er hins vegar ungafull svo
þeim fjölgar væntanlega fljótlega.“ Það
verður því mikið að gera í ljósmóður-
störfunum hjá Dórótheu á næstunni því
önnur kisan á líka von á sér. „Í raun þarf
ekkert að fylgjast með eða aðstoða þegar
kanínurnar gjóta en ég held að það þurfi
stundum hjá kisum. Þetta er í fyrsta sinn
sem kisa hjá okkur gýtur.“
Hún segir ganga vel að koma af-
kvæmum gæludýranna á heimili þegar
tími er kominn til að þau fari út í heim.
„Alla vega með kanínurnar því allir ung-
arnir eru fráteknir áður en þeir fæðast.
Þeir eru hreinræktaðir svo það eru marg-
ir sem vilja fá þá og flestir þeirra fara inn
á heimili hér í bænum.“
Kanínurnar sem Dóróthea ræktar eru
af svokölluðu Lionhead-kyni og hafa
fengið nöfnin Atlas og Hope. Kisurnar,
Korka og Kolgríma eru „venjulegir hús-
kettir“ að hennar sögn en hundurinn á
heimilinu, Valía, er blanda af Dalmatian-
og Labrador-kyni.
Þrátt fyrir að dýrin séu ólík að stærð og
eðli lyndir þeim ágætlega saman að
hennar sögn. „Kettirnir ólust upp með
hundinum svo þeir eru bara bestu vinir.
Það hafa ekki orðið neinir árekstrar.“
Ánægjan sem fylgir dýrunum er þeim
mun meiri, ekki síst hjá félögum í hverf-
inu, svo oft er líf og fjör á heimilinu. „Það
er svolítið vinsælt að koma í heimsókn til
að klappa og knúsa dýrin, alla vega hjá
yngstu krökkunum.“
Sennilega er ágætt að Dóróthea sé með
„sæmilega stórt herbergi“ til að koma
hjörðinni fyrir en mamma hennar hefur
þó séð sig knúna til að setja dýrahaldinu
ákveðnar skorður. „Kanínurnar eru úti í
litlum kofa því það kemur alveg rosaleg
lykt af þeim, en þegar ungarnir koma fær
kerlan að koma inn og vera með þá hér
inni. Annars eru dýrin inni í herberginu
mínu.“ Og þrif og fóðrun sem fylgir fer-
fætlingunum er á könnu Dórótheu. „Ég
sé um að þrífa undan dýrunum enda þarf
ég að sjá um það í staðinn fyrir að hafa
þau hérna inni. Og það hefur bara gengið
vel. Það þarf að þrífa þrisvar í viku, alla
vega hjá kanínunum og hömstrunum. En
kisurnar eru bara útikisur svo við erum
ekki með kattasand og því er ekki eins
mikið um þrif vegna þeirra.“
Morgunblaðið/Ernir
Langar
mest í
sebrahest
Það er sennilega ágætt að
dýrahirðirinn Dóróthea
Unnsteinsdóttir sé í sæmi-
lega rúmgóðu herbergi því
þar búa, auk hennar sjálfr-
ar, hundur, tveir kettir, tvær
kanínur og hamstur, auk
þess sem hestarnir og kind-
urnar í sveitinni eiga sér
sinn stað í hjarta hennar.
Bergþóra Njála Guðmundsdóttir ben@mbl.is
Kanínuparið Atlas
og Hope eru und-
irstaða ræktunar-
innar enda hrein-
ræktaðar en
hundurinn Valía er
blanda af Labrador
og Dalmatian.
Gæludýr
„Hún hefur alltaf verið brjáluð í dýr,“
segir Dagný Karlsdóttir, mamma Dórót-
heu, um þann mikla áhuga sem dóttirin
hefur á dýrum. „Hún hefur líka verið í
tengslum við skepnur frá upphafi því
við áttum heima úti í sveit þegar hún
fæddist, þótt við værum ekki bændur.
Það var alltaf hundur og kettir á heim-
ilinu og við höfum alltaf haldið hesta.
Svo eru kindur á næsta bæ þar sem
bróðir minn býr svo Dóróthea tekur full-
an þátt í sauðburðinum og tekur á móti
lömbum.“
Dóróthea var ekkert á því að láta
deigan síga eftir að fjölskyldan flutti úr
sveitinni í Hveragerði. „Hún byrjaði
strax að suða um kanínur og hamstra
og naggrísi eftir að við fluttum hingað í
bæinn,“ segir Dagný. „Svo er hún enda-
laust að stilla dýrunum upp og taka
myndir af þeim.“
Dagný segir þokkalega þolinmæði
ríkja af hennar hálfu í garð þessa mikla
dýrahalds. „Svona inni á milli að
minnsta kosti. Hún á nú að sjá um
þetta að mestu sjálf og gerir það,
svona a.m.k. þegar mamma er aðeins
búin að nöldra.“
Á kafi í dýrahaldi
frá fæðingu