SunnudagsMogginn - 23.05.2010, Qupperneq 37

23. maí 2010 37
Ljósmyndar ferfætlingana
Hún játar að vissulega fari mikill tími í
dýrin, en telur það ekki eftir sér. „Ég er
ekki í neinum frístundum nema bara
hestamennskunni svo ég hef alltaf tíma
fyrir dýrin. Ég hef reyndar mikinn áhuga
á ljósmyndun og tek mikið af myndum af
dýrunum.“ Myndirnar setur hún svo
gjarnan á vefinn, en hún heldur úti vef-
síðu um Smáholtsræktunina auk þess
sem hún er virk á spjallþráðum um gælu-
dýr. Það er því óhætt að segja að Dórót-
hea sé heltekin af dýrunum og ýmsu sem
þeim fylgir.
Það er kannski ósanngjarnt að spyrja
hvaða dýr séu skemmtilegust en Dórót-
hea tekur vel í að svara slíkri fyrirspurn.
„Ég verð að segja hestarnir því ég fæ
miklu meira út úr þeim en kanínunum og
hömstrunum.“ Svarið kemur hins vegar
á óvart þegar Dóróthea er spurð hvort
það sé einhver dýrategund sem hana
langi að eignast. „Mig langar í sebra-
hest,“ segir hún án þess að hika. „Ég veit
ekki af hverju – ég hef bara alltaf heillast
af þeim því þeir eru svo fallegir.“ Hún
viðurkennir að vita ekki alveg hvað hún
myndi gera við sebrahest ef svo ólíklega
vildi til að draumurinn rættist. „Senni-
lega bara hafa hann með hinum hest-
unum,“ segir hún svo.
Og það fer ekkert á milli mála hver
framtíðarplönin eru hjá hinum unga
dýrahirði Dórótheu. „Ég ætla að reyna að
halda áfram með ræktunina og vera
áfram með kanínur þegar ég verð stærri.
Síðan þegar ég er orðin fullorðin ætla ég
að verða tamningamaður eða dýralækn-
ir.“
Það þarf ekki mikið að sinna þeim Korku og Kolgrímu enda eru þær miklar útikisur.
Dóróthea viðurkennir að fá mest út úr hestunum og hér er hún með vinkonu sinni Aríu.
Hamsturinn Embla er vön fyrirsæta.
’
Um tíma var ég með
30 hamstra og 18
kanínur en núna er
ég bara með einn hamstur
og tvær kanínur.
Nagdýr hafa áunnið sér sinn sess hjá mannskepnunni
Þegar í lok 19. aldar voru nag-
dýr orðin þekktur hluti af dýra-
haldi mannskepnunnar, ekki
síst sem tilraunadýr á rann-
sóknarstofum, bæði í tengslum
við hegðunarrannsóknir og lyfja-
próf. Þannig fengu rottur, mýs,
marsvín og hamstrar nýtt og
kannski lítt öfundsvert hlutverk
í samskiptum við manninn,
sem uppgötvaði að þau þrjú
síðasttöldu voru róleg, vinaleg
og auðveld í umönnun. Rottan
hins vegar fékk fljótlega þann
stimpil á sig að búa yfir mestu
hæfileikunum til að læra alls-
konar „trix“.
Á tuttugustu öldinni varð svo sprenging í vinsældum nagdýra sem lítilla gæludýra
sem höfð voru í búrum inni á heimilum fólks. Víða voru stofnaðir áhugamannaklúbbar
sem lögðu stund á ræktun, héldu sýningar og veittu upplýsingar um nagdýr. Æ fleiri fjöl-
skyldur áttuðu sig á því hversu hentug þessi dýr voru sem búrdýr í íbúðum í bæjum og
borgum, og mörg börn kynntust umönnun dýra í fyrsta sinn með því að verða stoltir eig-
endur að mús eða gullhamstri.
Óljósara er hvað leiddi til þess að maðurinn fór að halda kanínur. Sumir hafa giskað
á að veiðimenn sem hafi veitt héra hafi tekið unga þeirra með sér heim til fjölskyld-
unnar, en hérar lifa villtir víða um heim. Kanínur eru þannig heimilisútgáfa héranna en
talið er að villihérinn hafi fyrir mörg hundruð árum verið taminn þannig að hann varð að
húsdýri. Í framhaldinu voru kanínur hafðar í búrum og fóðraðar í þeim tilgangi að gefa af
sér kjöt og skinn. Slíkt kanínuhald var mjög algengt í síðari heimsstyrjöldinni bæði í Evr-
ópu og á Norðurlöndum.
Í dag eru kanínur hins vegar fyrst og fremst hafðar sem gæludýr og hafa ólíkar kan-
ínutegundir verið fluttar á milli landa. Þannig hefur undirtegundum þeirra fjölgað í hverju
landi fyrir sig, en muninn á þeim má t.a.m. merkja á eyrnalagi þeirra, stærð og gerð
feldarins. Víða hafa verið stofnaðir áhugamannaklúbbar sem stunda ræktun og halda
úti sýningum og nokkrir þeirra standa m.a.s. fyrir hoppikeppnum fyrir kanínur.
Heimild: www.dyrenett.no
Úr tilraunabúrum og gildr-
um í faðm fjölskyldunnar
Stökkmýs eru mjúkir, sætir og hlýir smávinir.
Kettir og hundar hafa ekki haft
orð á sér fyrir að vera hrifnir af
hvorum öðrum en engu að síð-
ur eru fjölmörg dæmi um góð-
an vinskap milli slíkra dýra
sem lifa í sátt og samlyndi inni
á heimilum fólks.
Í grunninn eru þetta vissu-
lega ólík dýr sem úti í nátt-
úrunni væru bitrir féndur og
lifðu í ólíkum samfélögum.
Rannsókn sem gerð var við Há-
skólann í Tel Aviv í Ísrael árið
2007 sýnir hins vegar að
hundar og kettir þurfa ekki allt-
af að elda grátt silfur saman
heldur geta þvert á móti átt vinsamlegt
samband.
Í rannsókninni var spurningalisti lagð-
ur fyrir fólk sem var bæði með hund og
kött á heimilum sínum auk þess sem
fylgst var með atferli og samskiptum
dýranna inni á heimilunum. Niðurstöð-
urnar sýndu að hundar og kettir höfðu
svipaða hæfileika til að eiga vinsamlegt
samband við hvorn annan en kyn dýrs-
ins hafði lítil áhrif á þessa hæfileika.
Nokkur atriði virtust ýta undir að kett-
ir og hundar gætu orðið góðir vinir.
Þannig var líklegra að gott samband
myndaðist ef kötturinn flutti inn á heim-
ilið á undan hundinum og ef dýrin
kynntust strax á unga aldri, þ.e. áður
en hundurinn varð sex mánaða og fyrir
eins árs afmæli kattarins.
Þá benti rannsóknin til þess að
meirihluti kattanna og hundanna sem
fylgst var með skildi líkamstjáningu
hvors annars, jafnvel í þeim tilfellum
þar sem hún var mjög ólík. Dæmi um
slíkt er t.d. þegar dýrin dilla rófunni eða
skottinu. Í tilfelli kattarins er það merki
um reiði en hundurinn sýnir gleði með
áköfu dilli. Þá er eðlilegt hjá köttum að
stara sem í hundaheimum er túlkað
sem hótun.
Þar gilti einnig það lögmál að því
yngri sem dýrin voru þegar þau fluttu
saman, því betur lærðu þau á líkams-
mál hvors annars.
Eru hundar og kettir alltaf
eins og hundur og köttur?
Því yngri sem dýrin eru, því líklegri eru þau til vináttu.
Þegar náttúrulegir fjandvinir læra að lifa í góðri sátt