SunnudagsMogginn - 23.05.2010, Blaðsíða 43

23. maí 2010 43
E
nginn trúi ég að vilji vera
án tungu og mikil er and-
styggð þeirra sem tungu-
skáru fólk hér forðum í
refsingarskyni.
Þessi næmi og blóðríki vöðvi
í munninum hefur ekki aðeins
það hlutverk að hjálpa
okkur að tyggja og
kyngja matnum sem
við látum upp í okkur.
Tungan veitir okkur líka
með bragðlaukum sínum
þá sælu sem fylgir því að
velta í munni og njóta
bragðgóðrar máltíðar.
Svo ekki sé minnst á öll
þau skilaboð sem hún
sendir til heilans þegar eð-
alvín er drukkið, til dæmis
makalausa blöndu af fjósi, jörð, timbri, berjum eða hverju öðru
sem vínsérfræðingar nefna þá skynjun.
En dýrmæti tungunnar er ekki síst fólgið í því að hún gefur
okkur málið, þetta sem skilur okkur frá málleysingjunum.
Án hennar gætum við ekki tjáð tilfinningar okkar og hugs-
anir.
Hún er dýrmætt samskiptatól.
En hún er líka fjölnota fýsnatól.
Lítið fútt væri í blautum kossum án tungu.
Og svo er engu líkara en hún sé sérhönnuð fyrir munngælur.
Ekkert kynlífsleikfang kemst með tærnar þar sem heit og lif-
andi tunga hefur hælana.
En það er ekki nóg að hafa tungu til að tala eða gæla með,
það þarf líka hæfileika til að beita henni.
Tungulipurð vegur þungt þegar kemur að samskiptum
kynjanna.
Hún er sterkt vopn.
Tunga getur bæði brotið niður og byggt upp.
Röng orð á röngu augnabliki geta steindrepið alla stemningu
milli tveggja einstaklinga sem langar að leika.
Réttu orðin geta aftur á móti vakið ríkan losta og hitað veru-
lega upp fyrir líkamlega snertingu.
Orðin sem falla í miðjum ástarleik eru blýþung, þegar allt
logar og galopnast fyrir alla skynjun.
Þegar tungur mætast ríður ekki síður á að vera tungulipur í
þeirri leikfimi.
Tunga sem kann ekki að lesa tunguna sem hún hittir í munni
einhvers annars, hún þarf að bregða sér í lestrarkennslu.
Tungu sem er troðið af offorsi ofan í kok mótleikarans rétt
eins og nákvæm hálskirtlaskoðun fari fram, hún kveikir enga
unaðselda.
Tunga sem hrærir vélrænt í kynfærum í stað þess að gæla af
næmi, hún getur bara drullað sér heim.
Og tunga sem heldur að hún eigi ekki að gæla við neitt annað
en munn og klof, hún er illa að sér í næmum svæðum lík-
amans.
Tunga sem nennir ekki að vinna, hún fær engin laun.
Að lokum má geta þess til gamans að tunga reyðarhvala er
um 160 til 180 cm á lengd. Tunga steypireyðarinnar vegur allt
að 4 tonn … eins gott að mótleikarinn sé af réttri stærð!
Töfratólið
tungan
Stigið í
vænginn
Kristín Heiða
khk@mbl.is
Gatan mín
H
úsin við Heiðarbrún í Hveragerði eru
nærri hundrað enda skiptist gatan upp
í marga botnlanga sem liggja hver í
sína áttina. Um 35 ár eru síðan þetta
hverfi, sem er austast í bænum, reis en fyrstu hús-
in þar voru byggð á vegum Viðlagasjóðs fyrir Eyja-
menn sem voru landflótta í kjölfar gossins árið
1973. Svo fór í fyllingu tímans að varanlegri hús
voru reist við þessa götu í hruninu og meðal land-
nema eru Sigríður Kristjánsdóttir og Gústaf Jón-
asson sem búa að Heiðarbrún 1.
„Þetta var ósköp frumstætt þegar við fluttum
hingað inn. Húsið var nánast hálfbyggt og aðeins
svefnherbergin höfðu verið glerjuð. Húsið var að
mestu óinnréttað og eldhúsið ekki tilbúið. En þetta
kom þetta í áföngum og hafðist með þolinmæð-
inni. Fyrsta sumarið okkar vorum við meira að
segja með aukafólk og vorum hér sex í húsi þegar
best lét,“ segir Sigríður. „Raunar er merkilegt að
rifja upp hve margir voru í hverju húsi þegar þetta
hverfi var að byggjast upp. Að það væri þrír til
fimm krakkar á hverju heimili var mjög algengt þó
þessu sé öfugt farið í dag.“
Sigríður er fædd á Skeiðunum. Hún ólst fyrstu
árin upp í Kópavogi en fluttist níu ára í Hveragerði.
„Mamma er ekkja en lét það ekkert aftra sér. Við
bjuggum á Selfossi um tíma en komum svo hingað
í Hveragerði árið 1965. Þá dreif mamma, Þorbjörg
Guðmundsdóttir, í að byggja hús við Þelamörkina
fyrir sig og okkur systkinin. Það fyrirtæki hennar
þótti í frásögur færandi enda var hún meðal fólks
hér í bænum nefnd „konan sem byggði húsið“ eins
og komast var að orði. Sú nafngift fylgdi henni
lengi og gerir kannski enn,“ segir Sigríður sem
barnsaldri var farin að fylgja móður sinni til starfa
við ræstingar á Heilsuhæli Náttúrulækningafélags
Íslands, sem þá hét svo. Það var upphafið að því
sem verða fylgdi, því Sigríður sem er hjúkr-
unarfræðingur hefur í áratugi verið starfsmaður
þar. Og það er ekki langt að fara, því vinnustað-
urinn nánast í næsta húsi við Heiðarbrúnina.
Sú var tíðina að önnur akstursleiðin inn í Hvera-
gerði lá um Þelamörk og þá var þrætt fyrir hús-
hornið hjá þeim Sigríði og Gústaf. „Þessu fylgdi oft
mikið ónæði, því hér var umferð allan sólarhring-
inn. Gatan var ómalbikuð og í rigningartíð var
húsið forugt og eins bílarnir sem stóðu hér fyrir
utan,“ segir Sigríður sem bætir því við að afar
margt hafi breyst í Hveragerði á undanförnum ár-
um. Staðurinn hafi í raun öðlast nýjan svip.
Sú var tíðin að velflestar gróðrastöðvanna voru í
miðbænum en hafa nú vikið fyrir íbúðarhúsabygg-
ingum. „Gróðrastöðvarnar settu svip á bæinn.
Heita vatnið var auðvitað grundvöllur þessarar
starfsemi og vatnspípurnar lágu á jörðinni þvers og
kruss um bæinn. Ég man að þegar við krakkarnir
vorum úti að leika okkur á veturna settumst við
stundum á þær. Í kuldatíð var oft gott að fá yl á
rassinn. Í mörgum stöðvanna var mikið umleikis og
fyrir okkur krakkanna var kærkomið að geta fengið
þar vinnu á vorin sem gaf ágætan vasapening. Í
raun hafa gróðrastöðvarnar og starfsemi þeirra allt-
af skipt Hveragerði mjög miklu – sem og starfsemi
HNLFÍ, Dvalarheimilisins Áss og Kjöríss. Mér er
næst að halda að velfestir bæjarbúa hafi á ein-
hverjum tímapunkt tengst þessum fyrirtækjum
sem enn eru með umsvifamikila starfsemi.“
sbs@mbl.is
Morgunblaðið/Sigurður Bogi
Gatan í hrauninu
Hveragerði
2
1
Heiðarbrún
Þjóðvegur 1
Br
eið
am
ör
k
Heiðmörk
Breiðam
örk
La
ufs
kó
ga
r
Reykjam
örk
Ölfusborgir
Varm
á
Garðyrkju-
skóli
NLFÍ
1. Á góðum degi er gaman að fara í fjallgöngu, til dæm-
is hér í Reykjafellinu sem blasir við út um eldhúsglugg-
ann hjá mér. Fjallið, sem tilheyrir Ölfusinu, er auðvelt
uppgöngu enda hafa þar myndast slóðir eftir göngu-
ferðir þeirra þeirra mörgu sem þarna príla um. Náttúran
á sér allskonar svipbrigði, grastota í fjallinu miðju er lík-
ust stígvéli og þetta kennileiti kalla ég Ítalíu. Að ná
þangað í góðum göngutúr er ágætt viðmið.
2. Hveragerði er heill heimur út af fyrir sig. Göngustíga
liggja um bæinn þveran og endilegan, mér finnst alltaf
gaman að rölta hér um og hitta fólk. Flóknara er það
ekki. Svo eru líka margar skemmtilegar perlur hér inn-
anbæjar, til að mynda skrúðgarðurinn sem er stendur
á bökkum Varmár. Og allt á sér sögu; garðurinn er
nefndur eftir Gunnari Björnssyni garðyrkjubónda á Álfa-
felli er upphafsmaður að ræktun hans þessa græna
reit í bænum miðjum.
Uppáhaldsstaðir
Söngkonan Katy Perry berar á sér
tunguna á góðri stundu.