Ný saga - 01.01.2000, Blaðsíða 15

Hnefaleikar á íslandi
ræða fór fram hefði Alþingi borist áskorun
frá l'undi Læknafélags Reykjavíkur þess efnis
að samþykkja frumvarpið. Frummælandi og
menntamálaráðherra höl'ðu einnig rætt þá
hugmynd liins síðarnefnda að Iþróttasam-
bandið tæki sjálft af skarið í málinu án af-
skipta Alþingis, en komið sér saman um að ef
svo færi væri samt ekki nóg að gert og því
skyldi Alþingi taka frumkvæðið að því að
banna hnefaleika með lögum.86 Þar með væri
málið endanlega runnið úr greipum íþrótta-
sambandsins.
íþróttasambandið gafst þó ekki upp í við-
leitni sinni þótl frumvarpið færi hraðbyri í
gegnum neðri deild: „Þegar svo var komið
málum, sendi framkvæmdastjórn ÍSÍ hverjum
einum af þeim alþingismönnum, er sæti eiga
í efri deild, mótmælabréf og skoraði á þá að
fella frumvarpið.“87
Þessi mótmælabréf höfðu borist þing-
mönnum þegar frumvarpið var tekið til 2.
umræðu í efri deild.88 Það var gert þann 18.
desember. Alfreð Gíslason gerði grein fyrir
því að þingmenn efri deildar hefðu fengið
í hendur mótmælabréf I.S.I. Hvað varðaði
rökin í mótmælunum taldi Alfreð að stigs-
munur en ekki eðlismunur væri á hnefaleik-
um áhugamanna og atvinnumanna. Réttur
Í.S.Í. sem æðsta aðila um allar frjálsar íþróttir
í landinu væri heldur ekki skerlur með frum-
varpinu, enda féllu hnefaleikar vart undir
íþróttalögin samkvæmt skilgreiningu þeirra á
íþrótt. Ef íþróttir væru heilsuspillandi bæri
Alþingi að taka í taumana. Þá minnti hann
á orð menntamálaráðherra um að forseti
íþróttahreyfingarinnar hefði sagst hlynntur
því að hnefaleikar leggðust niður en frum-
kvæðið ælli ekki að koma frá Alþingi. Þar að
auki hefði einn af undirritendum mótmæla-
bréfsins nú viðurkennt í sín eyru að hnefa-
leikar mættu deyja út á íslandi.89 Var nema
von að honum væri spurn: „Er ekki eilthvað
kergjublandið í þessum málflutningi sam-
bandsstjórnarinnar?“9H Nægur tími hefði ver-
ið l'yrir íþróttahreyfinguna til að beila sér í
málinu, þ.e. banna hnefaleika, ef hugur fylgdi
máli.91 En þótt íþróttasambandið hel'ði hins
vegar tekið sig til og bannað hnefaleika sjálft
hefði það, líkt og Kjartan .1. Jóhannsson benti
á viö 2. umræðu í neðri deild og All'reö Gísla-
Mynd 78.
Keppendur og starfs-
menn á síðasta
íslandsmeistaramóti
í hnefaleikum sem
haldið var í íþrótta-
húsinu að Háloga-
landi 6. maí 1953.
Aftari röð f. v.:
Birgir Þorvaldsson,
Pétur Wigelund,
Páll Valdimarsson,
Þorkell Magnússon,
Jens Winther,
Bjarne Lingás,
Jens Þórðarson,
Guðmundur Arason,
Friðrík Clausen,
Björn Eyþórsson,
Bragi Stefánsson,
Þorsteinn Gíslason.
Neðri röð f.v.:
Birgir Sigurgeirsson,
Sigurður Þorvatds-
son, Sigurður H.
Jóhannsson,
Halldór Friðriksson
og Garðar Steinars-
son.
son benti á nú, hvergi nærri verið nóg: „Eftir
sem áður gætu unnendur þeirra [hnefaleik-
annaj stol'nað og starfrækt hnefaleikafélög og
unnið mikið tjón, þótt þau stæðu utan
íþróttasambandsins.“92
Við atkvæðagreiðslu var frumvarpið sam-
þykkt nreð 12 samhljóða atkvæðum og vísað
til 3. umræðu með sama atkvæðafjölda. Hún
i'ór fram 19. desember en enginn tók til máls.
Frumvarpið var samþykkt nieð 11 samhljóða
atkvæðum og afgreitt sem lög frá Alþingi.93
Forseli íslands, Ásgeir Ásgeirsson, stað-
festi lög um bann við hnefaleikum þann 27.
desember 195694 og síðan hafa hnefaleikar
verið ólöglegir á íslandi.
Lokaorð
Frá því hnefaleikar bárust fyrst lil íslands
hafa verið deildar meiningar um gildi þeirra.
Framan af töldu margir íþróttina ljóta og ekki
vert að gera slíkar barsmíðar að skemmtun
fyrir almenning. Á meðan regla var á æí'ing-
urn og keppni í íþróttinni bar þó minna á
gagnrýniröddum. Áhugi á íþróttinni var ætíð
sveiflukenndur enda skiptust á tímabil vakn-
ingar og deyfðar í sögu greinarinnar. Þar
hal'ði framboð á æl'ingaaðstöðu og kennslu
mikið að segja. Þó ber að laka mið af því að
ekki var sjálfgefið að fjöldi þeirra sem stund-
aði hnefaleikaæfingar væru keppnisfærir.
Keppni í íþróttinni var enda ekki samfelld þar
scm þátttaka íþróttafélaga var mismikil. Þeg-
ar fram kom umræða um skaðleg áhrif hnefa-
13