Teningur - 01.05.1987, Síða 61

myndir líka, og geri enn, alltaf annað
slagið. Mér finnst svo gott að ögra sjálf-
um mér og vinum mínum með þessu.
Hvað er myndlistin þér innst inni? Teng-
ist hún því sem er handan rúms og tíma ?
Einhver nauðsyn til að lifa, býst ég við.
En ég hef aldrei tekið myndlist sem
átrúnað, hef aldrei náð svo langt og lang-
ar heldur ekki til þess. Helsti kosturinn
við list finnst mér vera hvað hún er hug
hreinsandi. Hún er eins og tæki til að
eyða meinlokum og ryðja burt þessum
skoðanahaug sem við erum sífellt að
drattast með. Svo býr hún yfir þessum
dásamlega hæfileika að vega stöðugt að
sjálfri sér. Mín vegna má hún svo bara
halda áfram að vera eins og hvítvoðung-
urinn sem grætur, hjalar og skítur í sig,
án þess að hafa nokkrar áhyggjur af af-
leiðingunum - þar er hún líka kannski
næst Guði.
Frá sýningu Kristjáns í Ásmundarsal í mars 1987. Á veggjunum eru verk án titils (blý-
antsteikningar á pappa, 1986-87) en á gólfinu Gráðubogi (járn,1987), Náttsteinn
(granít 1986) og Innsigli (terrazzo 1986-87).
Ántitils. Blýantsteikning á pappa, 1986, 1,8 x 14,5 x 44,8 cm.
Gœtirðu sagt eitthvað að lokum um sýn-
inguna sem þú varst með í Ásmundarsal
um daginn?
Hún fór vel í þessum sal, fannst mér.
Enda sá Ásmundur um lofthæðina og
dagsbirtuna, sem er í fínu lagi þama.
Um sýninguna að öðm leyti hef ég fátt að
segja - hún skýrði sig sjálf vona ég. Þetta
er einhvers konar millispil sem ég veit
ekki hvert leiðir, ég er að reyna að losa
mig við eitthvað. Nú langar mig mest til
að gera bara eitthvað lítið og grátt sem
hefur bara með tilfinningu að gera,
eitthvað sem er soldið veikt í sjálfu sér
kannski, - einmitt já, - nægilega veikt til
að úthýsa einhverju af þessari köldu rök-
hyggju sem mér finnst vera svo sligandi.
Það er erfitt að losa sig við hana, en ég
ætla samt að halda áfram að reyna.
59