Húsfreyjan - 01.10.1964, Qupperneq 9

um allt liitt, sem þær vantar? Það sem
okkur vantar er ævinlega svo mikilvægt,
liitt, sem við höfum, er ekki nema sjálfsagt
og eðlilegt; og ekki nein liuggun í því, þótt
það hafi e. t. v. verið talið til sjaldgæfs
munaðar fyrir nokkrum áratugum, og sé
svo ennþá í stórum hlutum veraldarinnar;
eða hefir nokkurt harn orðið ánægðara
með matinn sinn, eftir að liafa heyrt nm
svöngu hörnin í Kína? Sumir félagsfræð-
ingar halda því fram, að þessi eftirsókn í
það, sem við höfum ekki, sé grundvallar
forsenda allra framfara. Að una glaður við
sitt feli í sér viðurkenningu á ríkjandi
ástandi, og gæti leitt til þess, að við ósk-
uðum engra breytinga. Síðan ég lieyrði
þessa kenningu, hefi ég slakað á við að
temja mér öfundarleysi og nægjusemi,
dyggðir sem annars lilífa okkur við mörg-
um óþægindum í lífinu.
Þegar ég því geng framlijá vistlegum hí-
hýlum manna í blíðviðrinu, verður mér
stundum á að liugsa sem svo: Mikið eiga
þessar konur gott að mega vera heima allan
daginn að undirbúa jólin, gera heimilin
sín vistleg og hrein, leggja jafnvel mikla
vinnu í ýmislegt smádútl til skrauts og
skemmtunar, svo sem kökubakstur, jóla-
föndur og útsaum. Ofl fyllist ég aödáun,
þegar dagsverk myndarlegra húsmæðra er
horið fram, og rifja upp, hvernig því er
lýst í orðskviðum Salómons Davíðssonar
Israelskonungs:
Væna konu, hver hlýtur hana?
Hún er miklu meira virði en perlur.
Hjarta manns hennar treystir henni,
og ekki vantar að honum fénist.
Hún gjörir honum gott og ekkert illt
alla ævidaga sína.
Hún sér um ull og liiir
og vinnur fúslega með höndum sínum.
Hún er eins og kaupförin,
sækir björgina langt að.
Hún fer á fætur, fyrir dag,
skammtar heimilisfólki sínu
og segir þernum sínum fyrir verkum.
Hún hefir augastað á akri og kaupir hann,
af ávexti handa sinna plantar hún
víngarð.
Hún gyrðir lendar sínar krafti
og tekur sterklega til armleggjunum.
Hún finnur að atvinna hennar er arðsöm;
á hunpa hennar slokknar eigi um nætur.
Hún réttir út hendurnar eftir rokknum,
og fingur hennar grípa snælduna.
Hún breiðir út lófann móti liinum
bágstadda
og réttir iit hendurnar móti liinum
snauða.
Hún er ekki hrædd um lieimilisfólk sitt,
þótt snjói,
því að allt heimilisfólk hennar er
klætt skarlati.
Hún hýr sér til ábreiður;
klæðnaður lienanr er úr baðmull
og purpura.
Maður henanr er mikilsmetinn í
borgarhliðunum,
þá er liann situr með öldungum landsins.
Hún hýr til skyrtur og selur þær,
og kaupmanninum fær hún belti.
Kraftur og tign er klæðnaður hennar,
og hún hlær að komandi degi.
Hún opnar munninn með speki,
og ástúðleg fræðsla er á tungu liennar.
Hún vakir yfir því, sem fram fer á
lieimili liennar,
og étur ekki letinnar brauð.
Synir hennar ganga fram og segja hana
sæla,
maður hennar gengur fram og lirósar
henni:
„Margar konur hafa sýnt dugnaö,
en þú tekur þeim öllum fram!“
Yndisþokkinn er svikull og fríðleikinn
hverfull,
en sú kona, sem óttast Drottin, á hrós
skilið.
Gefið lienni af ávexti lianda liennar
og verk hennar skulu lofa hana í
horgarliliðunum.
Ekki þarf að efa að réttsýnir og skyn-
samir menn kunna að meta starf konunnar
á heimilinu; e. I. v. syngja þeir henni ekki
daglega eins hástemmt lof og Salomon
konungur, enda yrði það bragðdauft við
hversdags notkun. Græðismyrsl lióls og við-
HÚSFREYJAN
7