Vera - 01.04.2001, Blaðsíða 42

Vegna þess hve tungumálið er sterkt atriði í
samskiptum manna þá finnur sá sem ekki
getur beitt fyrir sig tungumálinu sig van-
máttugan og honum getur verið ýtt til hliðar
ef hann kemur ekki fyrir sig orði.
Vigdís hefur haft aðsetur í Kaupmannahöfn um
nokkurra ára skeið og þar hefur hún tekið þátt í einu
verkefninu enn. Það er stofnun vestnorræns menning-
arseturs f gömlu pakkhúsi við Kristjánshöfn en Vigdís
hefur verið í broddi fylkingar þess hóps sem hefur
unnið málinu fylgi. Vestnorræna menningarsetrið er
nú orðið að veruleika og nefnist Norðurbryggja. í
framhaldi af þessu spyr ég hana hvort hún finni fyrir
því að fólk vilji nýta sér þekkingu hennar og kunnáttu
- og frægð - margvíslegum málefnum til framdráttar.
„Það er eiginlega þrennt sem kemur til. í fyrsta
lagi það að ég hef notið þess mjög á síðustu árum að
ég er kunn úti í löndum, miklu þekktari en menn kann
að gruna. í öðru lagi er ég kunn fyrir að vera talsmað-
ur menningar og mannréttinda og í þriðja lagi þá þyk-
ir gott að beita fyrir sig nafni sem einhverjir aðrir
treysta."
Vigdís segist hafa notið þess ríkulega að fólk ber
virðingu fyrir henni og ég stenst ekki freistinguna og
segi henni frá því þegar bláókunnugur miðaldra
Norðmaður leyfði mér að nota símakortið sitt á
brautarstöð í Ósló fyrir það eitt að vera samlandi Vig-
dísar. Hún hlær, hefur heyrt svipaðar sögur áður. Vig-
dís segist líka hafa notið góðs af því að vera kona. „Af
því að ég er kona hefur verið hlustað miklu meira á
það sem ég hafði að segja og ég talaði náttúrlega allt
öðru vísi. Ég talaði um menningu og sjálfsmynd
þjóða, um tungumál og allt sem lýtur að mannrétt-
indum. Að við ættum rétt á að lifa með reisn þar sem
við erum stödd og ég sagði sögur. Þeir segja alltof lft-
ið af sögum í pólitíkinni."
Jafnréttisviðurkenning Jafnréttisráðs
í nóvember fékk Vigdís jafnréttisviðurkenningu |afn-
réttisráðs ásamt fimm öðrum konum, þeim Auði Eir
Vilhjálmsdóttur, Svövu lakobsdóttur, Bjarnfrfði Leós-
dóttur, Helgu Kress og Ingibjörgu Sólrúnu Gísladótt-
ur. Allar eru þessar konur frumkvöðlar og hafa látið til
sín taka í jafnréttismálum.Vera náði tali af öllum
nema Vigdísi fyrir desemberblaðið 2000. Nú spyr ég
Vigdísi hvað hafi gert hana að femínista.
„Móðir mín. Og uppeldið. Ég er alin upp við það að
við eigum að sitja við sama borð, karlar og konur. Faðir
minn átti sinn hlut í því að því leyti að hann sýndi
aldrei neinn áhuga á jafnréttismálum fyrr en hann eign-
aðist dóttur. Þá var ekkert nógu gott fyrir dótturina. Þá
átti dóttirin að ganga nákvæmlega sömu leið og karl-
mennirnir, strákarnir. Sitja við sama borð."
Hverju finnst þér mikilvægast að vinna að í jafn-
réttismálum á næstu árum?
„Að hífa konur uppúr því plógfari sem þær hafa
verið að detta ofan í síðustu ár. Og reyna að breyta
þeirri mynd sem fjölmiðlar eru að búa til af konum.
Vinna einhvern veginn að því, hvernig sem á að gera
það. Gerum það náttúrlega best með því að hasla
okkur völl til jafns við karla í karlagreinunum og þá
segi ég vísindin, vísindin og tölvunarfræði, að konur
sýni styrk sinn á því sviði."
Röddin hennar ömmu
Ertu flutt heim, Vigdís?
„Ég hef eiginlega aldrei flutt að heiman, ég bara
fór, taldi það viturlegast. Ég hef auðvitað alltaf haldið
mínu heimili hér en í stað þess að taka íbúð í París
þar sem öll þessi verkefni eru þá leigði ég ágæta íbúð
á Friðriksbergi í Kaupmannahöfn. í stað þess að fara
frá París til íslands hverju sinni þá fór ég til Danmerk-
ur. Dóttir mín fór með mér þannig að við gátum verið
saman í Danmörku."
42