Vera - 01.04.2001, Blaðsíða 12

Mér finnst...
Nýr þáttur í Veru þar sem
höfundur skorar á einhvern
tmsm______" ... ■nniti ■ ■ ■. til að segja skoðun sína
ifiega omitiur . næsta biaði
og afar ekki
passa börn?
Ragnheiður Kristín Guðmundsdóttir ,
markaðsstjóri NavisionDamgaard ó Isiandi
Mér finnst ég vera afskaplega
heppin. Við hjónin eigum
lítinn dreng sem hefur ver-
ið þeirrar gæfu aðnjótandi að fá að
vera í daggæslu hjá ömmu sinni síð-
an við foreldrarnir fórum út að vinna
aftur eftir barnsburðarleyfi. Öll fáum
við þó mismunandi viðbrögð frá fólki
við þessum ráðahag. Ótrúlega mörg-
um finnst þessi ákvörðun móður
minnar mikil fórn og hún vera að af-
sala sér frelsi og svigrúmi til að
„njóta Iífsins".
Við erum svolítið seinþroska í
minni fjölskyldu. Mamma átti mig 38
ára og ég fæddi son minn á 31. ald-
ursári. Móðir mín var því að þvf kom-
in að fara á eftirlaun þegar sonur
minn fæddist, en hann er hennar
fyrsta og eina barnabarn. Hún hefur
gætt hans á daginn sfðan hann var 6
mánaða, eða sl. 2 ár.
Ýmsir sem skoðun hafa á þessu
fyrirkomulagi álíta að barnið mitt
hljóti að vera félagslega svelt, fái ekki
útrás fyrir leikþörf og hljóti að verða
eitthvað skrýtinn af að vera „bara"
samvistum við ömmu sína, og reynd-
ar afa líka, allan daginn. Mér finnst
þetta undarleg afstaða og beinlínis
vanmat á konu sem sjálf hefur alið
upp tvö börn og þar að auki starfað
sem hjúkrunarfræðingur við ung-
barnaeftirlit um 40 ára skeið. Hvaða
álit hefur þetta fólk á eldri borgurum?
Breytist einstaklingurinn í vanhæft
gamalmenni þegar farið er á eftir-
laun? Eru leikskóli eða dagmamma
endilega betri kostur? Þarna er ég
alls ekki að gera lítið úr mikilvægi
þessara bráðnauðsynlegu stofnana,
eða þvf ágæta fólki sem þar starfar.
Mér finnst þetta einungis svolítið
einstrengingsleg afstaða að ætla að
ást, umhyggja og lífsreynla ömmu og
afa geti ekki veitt barni það sem það
þarf á að halda til að þroskast.
Meðan sonur minn hefur enn ekki
komist að á leikskóla get ég ekki séð
að hann sé endilega betur settur í
fóstri hjá ókunnugri konu úti í bæ.
Það skal jafnframt tekið fram að ég
borga að sjálfsögðu móður minni
laun eins og ég myndi borga dag-
móður eða dagvistunarstofnun. í
þessu sambandi vil ég einnig minn-
ast á þjónustu hinna ágætu gæslu-
valla sem reknir eru af sveitarfélögun-
um. Þar er unnið frábært starf og vel
að öllu staðið, að minnsta kosti þar
sem ég þekki til. Þar starfa konur sem
sumar hafa verið í sama starfi til
fjölda ára. Þessi þjónusta er nauð-
synleg og vona ég að stjórnvöld leggi
hana ekki niður því það eru til ömm-
ur, og jafnvel afar, sem gæta lítilla
barna og vilja nýta sér þessa þjón-
ustu og það eru til foreldrar sem
kjósa og geta verið heimavinnandi
hjá börnunum sínum og þykir gott að
hafa aðgang að gæsluvöllum. Einnig
nýta dagmæður sér þessa þjónustu,
sem er vel.
Oft finn ég líka fyrir því að fólki
finnst ég vera að misnota aldraða
móður mína sem vilji nú vafalaust
fara að „njóta lífsins" en ekki vera
bundin yfir „einhverjum krakka" loks-
ins þegar hún er hætt að vinna. Móð-
ir mín er líka stundum spurð að því
hvernig hún nenni þessu og hvort
hún vilji nú ekki frekar gera eitthvað
skemmtilegt og jafnframt gera eitt-
hvað fyrir sjálfa sig.
Spurningin er hins vegar, hvað er
að njóta lífsins? Hvenær og með
hvaða hætti er einstaklingurinn að
gera eitthvað fyrir sjálfan sig? Það
hlýtur að vera misjafnt hvernig fólk
nýtur lífsins. Mín lífsfylling felst í að
geta eytt sem mestum tíma með
mínum nánustu, foreldrum mínum,
barninu mínu, manninum mínum og
þeim samferðamönnum sem mér
þykir vænt um. Lífsfylling móður
minnar og reyndar föður míns líka,
sem ekki á minni þátt í umönnun
barnsins míns síðan hann fór líka á
eftirlaun, er sú að vera samvistum við
lítinn dreng. Leika fyrir hann, lesa fyt'
ir hann, hlæja með honum, veita
honum ást og hlýju og fá hana marg'
falt til baka. Miðla til hans af viða-
mikilli lífsreynslu, sýna honum um-
hverfið og kynna hann lífinu. Þolin-
mæðin er óþrjótandi! Barnið mitt er
ánægðsta barn í heimi, heilbrigður a
sál og líkama.
Fólk um sjötugt er, sem betur fer,
betur á sig komið nú en það var hér
fyrr á tímum og fólk sem stundað
hefur fulla vinnu alla sína tíð leggst
sjaldan með tærnar upp í loft daginn
eftir sjötugsafmælið. Með þessu fyt>r'
komulagi eru allir hamingjusamir,
mér sem móður líður vel að vita af
barninu mínu í höndum þeirrar
manneskju sem enn í dag er minn
fasti punktur í lífinu, barninu líður vel
hjá ömmu sinni og afa sem veita þv>
þá umhyggju og örvun sem það þarf
og amman og afinn njóta félagsskap'
ar við barnið, fá að fylgjast með lítiH*
manneskju vaxa og dafna og taka
þátt í að búa einstakling út í lífið eins
vel og þeim er unnt. Þannig njóta
þau lífsins.
Mér finnst ekki rétt af fólki að
gagnrýna þessa ákvörðun móður
minnar og virða ekki okkar val. Mér
finnst það vera forréttindi fyrir móður
mína og föður að fá að vera með
barninu mfnu eins mikið og þau gera
og mér finnst það ekki síður forrétt' ^
indi fyrir barnið mitt að fá að vera hja
afa og ömmu. Það eru ekki allir einS
heppnir og við.
Ég vil skora á vinkonu mína, Koibrúnu
Sœvarsdóttur lögfræðing fijá Ríkissaksókn*
ara, að segja skoðun sína í næstu Veru.
Kolbrún ákvað að leggjasl til atlögu við
Golíat þegar fiún höfðaði mál gegn utanrif’'
isráðuneytinu vegna brota á jafnréttislög^
við ráðningu íslöðu sýslumanns á Keflav,K
urflugvelli.
o
12