Vera - 01.04.2001, Blaðsíða 20

Kynlífsvæðing
Eins og ástandið er
núna eru nektar-
dansmeyjar nánast
bvingaðar til að
stunda vændi.
í eigandann ef þeir fá ekki að
ganga alla leið. Einn heimtaði t.d.
að fá aðra stelpu í kjöltudans þeg-
ar ég neitaði að gera meira fyrir
hann en að dansa. Hann átti fimm
mínútur eftir af því sem hann hafði
borgað fyrir og vildi fá aðra svo
hann gæti örugglega „fengið það"
fyrir peninginn.
Þegar kjörin eru svona slæm
leiðast mjög margar stúlkur út í að
gefa eftir og þær fá umbun fyrir
það frá eigendunum. Stelpurnar
sem selja sig fá betri þjónustu og
þurfa ekki að sæta eins ströngum
reglum og við hinar, t.d. að vera
sektaðar ef þær eru ekki mættar á
mínútunni eða eru drukknar."
Vitið þið fivað kynmökin kosta?
„Klukkutíminn kostar yfirleitt
50.000 krónur. Þegar samið er um
vændi er annað hvort farið í her-
bergi úti í bæ eða bara verið í
einkadansklefunum. Á verðlistan-
um kostar klukkutími í einkadansi
50.000 krónur. Það er erfitt að
dansa í klukkutíma inni í svona
litlum klefa - segir það sig ekki
sjálft?"
Samkeppni um viðskiptavini
Það er óhjákvæmilegt að sam-
keppni skapist á milli dansara þeg-
ar eina leiðin til að fá pening er að
næla sér í viðskiptavin. Til þess
þarf að gera sig til, hafa frumkvæði
að því að fá menn til að spjalla og
bjóða drykk. Þetta tekur á taugarn-
ar og þær segjast oft verða þung-
lyndar við tilhugsunina um að
þurfa að mæta í vinnuna. í slíku
ástandi reyna þær að styðja hver
aðra, t.d. þær sem þúa saman, og
segja má að þær veiti hver annarri
áfallahjálp. Þær fá sér alltaf eitt-
hvað til að róa taugarnar áður en
þær mæta í vinnuna, drykk eða lyf
sem þær kaupa án lyfseðils í
heimalandi sínu, róandi töflur eða
hjartatöflur. En þær hafa ekki
leiðst út f eiturlyfjaneyslu til að
slæva tilfinningarnar, eins og al-
gengt er í þessu starfi.
„Fyrstu mánuðirnir voru rosa-
lega erfiðir, ég þurfti að pfna mig
til að gera það sem krafist er af
mér, þ.e. að ganga að manni í
salnum og reyna að koma á við-
skiptum. Sumir segja nei, aðrir já.
Það tekur á taugarnar að fá höfn-
un. Mér finnst skárra að vera uppi
á sviði, þá er ég í eigin heimi og
enginn getur snert mig þó ég fari
úr öllum fötunum. Samt hata ég
að dansa og mér finnst mjög
óþægilegt þegar karlmenn horfa á
mig, t.d. úti á götu. Ég hef séð svo
margt hræðilegt í þessari vinnu að
ég er komin nálægt því að hata
alla karlmenn," segir ein.
„Við erum að leika allan tímann
og það tekur á taugarnar að vera í
hlutverki allt upp í tólf tíma á sól-
arhring. Svo þurfum við að sofa
þegar við komum heim og eigum
aðeins þrjá til fjóra tíma fyrir sjálf-
ar okkur þangað til við þurfum að
vera mættar aftur á staðinn.
Eins og ástandið er núna eru
nektardansmeyjar nánast þvingað-
ar til að stunda vændi. Það er ljóst
að það er ekki hægt að lifa á tekj-
um af venjulegum dansi hér á
landi. Umhugsunin um að þurfa
kannski að stunda vændi gerir okk-
„Það er Ijóst að það er
ekki hægt að lifa á
tekjum af venjulegum
dansi hér ó landi."
ur daprar en við erum ákveðnar í
að losna út úr þessu áður en við
þurfum að leggjast svo lágt."
Karlarnir fróa sér í
einkadansinum
Þær ætla ekki að koma aftur til fs-
lands að dansa og þó þær vildu
hætta f dansinum og fá sér aðra
vinnu hér á landi er atvinnuleyfið
bundið við atvinnurekandann en
ekki þær sjálfar.
Þær hafa unnið í Noregi og
segja að þar hafi verið vel að öllu
staðið. Þær áttu að dansa á sviði
og ganga síðan um salinn, berar
að ofan, og safna þjórfé. Þær hafa
lfka reynslu af Finnlandi en voru
ekki eins ánægðar þar. Þar var
boðið upp á einkadans og karlarnir
fróuðu sér nær undantekningar-
laust inni í klefunum.
Gerist það ekki á íslandi?
„|ú, oft," segja þær. „Hér á landi
kemur það reyndar líka fyrir að
karlar kaupa einkadans og vilja svo
bara spjalla við okkur. En það er
mjög sjaldgæft."
o
20