Vera - 01.04.2001, Blaðsíða 70

Nick Cave
and the Bad
Seeds
No more shall we part
Nýjasti diskur Nick Cave og vondu
fræjanna hans er mjög kærkomið
innlegg í líf allra þeirra sem velta
fyrir sér ást og rómantfk. Með ár-
unum hefur Nick Cave þróast úr
þvf að vera reiður og árásargjarn
Ástralastrákur með svarta sýn á
raunveruleikann, í að vera íhugull
og djúpur iaga- og textasmiður
með Ijúfar ballöður um sínar
innstu tilfinningar um ástina, trú-
mál og lífið og tilveruna. Fyrir
nokkrum árum vakti hann svo
heimsathygli með plötu sinni
Murder Ballads þar sem hann
söng m.a. dúetta með P.J. Harvey
og Kylie Minogue
Nick Cave leggur mikið upp úr
flóknum útsetningum strengja á
nýju plötunni sinni, og er með
heilan herskara fiðlu-, víólu-, selló-
og kontrabassaleikara sem er leik-
stýrt af góðvini hans og vondu
fræi, honum Mick Harvey Mick
hefur verið viðloðandi fræpokann
frá stofnun bandsins 1986 og er
einstaklega laginn við að halda
utan um lög sem hljóma eins og
væmnar ballöður en hafa samt
þungan og kyngimagnaðan undir-
tón sem á ekkert skilið við væmni.
Það er afskaplega fín lína á milli
þess að lag sé væmið og asnalegt
og að lag sé bara með þessa við-
kvæmu og væmnu hiið á sér en
hafi líka töluvert meira til brunns
að bera. Sönglínur Nick Cave virð-
ast við fyrstu hlustanir plötunnar
ekki vera nógu sérstæðar, og renna
lögin því örlítið saman í eitt, en
galdurinn við góð lög er einmitt
oft sá að það tekur einhvern tíma
fyrir lagið að vinna sér sess í huga
manns. Textarnir á þessari plötu
eru aftur á móti afskaplega góðir
og gefa manni innsýn inn í róman-
tískan huga Nick Cave, ástar- og
vandamál hans, og tilfinningar um
Guð. Hann er angurvær á stund-
um, næstum því týnir sér í væmn-
islegum ástarjátningunum, en er
aldrei asnalegur vælukjói. Hann
hefur einstakt lag á því að hlýja
manni um hjartaræturnar, á sinn
þunga, myrka hátt. Reiði Ástralinn
er með mjúkt, bleikt hjarta sem
slær svo sannarlega jafn hratt og
mitt eigið.
Johnny Cash
American III; Solitary man
Johnny Cash er tónlistamaður sem
manni finnst einhvernveginn að
hafi alltaf verið til. Eins og sólin
eða fjöllin. Það er ekki mjög fjarri
lagi þótt svo gamall sé hann nú
ekki, en hann hefur engu að síður
starfað sem tónlistamaður í vel yfir
40 ár og er orðinn tæplega 70 ára
gamall. Þegar ferillinn er orðinn
svona langur þykir ekkert skrýtið
þótt tónlistamaðurinn sendi ekki
eins góðar plötur frá sér og
snemma á ferlinum. En hjá herra
Cash er sko ekki aldeilis um þetta
að ræða. Hann sýnir það og sann-
ar með síðustu plötu sinni sem
kom út rétt fyrir jól árið 2000.
Þar eru 14 lög, í bland hans
eigin og sérvalin lög annarra, í al-
veg einstökum útgáfum. Johnny
skrifar nokkrar línur í bæklinginn
þar sem hann útskýrir tilvist nokk-
urra laganna á disknum og segist
hafa notað þá aðferð að spila sum
lögin þartil honum fannst hrein-
lega sjálfum að þau væru eftir sig.
Mikið afskaplega tókst honum vel
upp í öllum tilvikum, hvort sem
um popp-slagarann One með
hljómsveitinni U2 er að ræða eða
hundrað ára gamla lagið Nobody
sem Egbert Williams söng.
Johnny Cash segir að það sé
lagið sjálft sem skipti máli, hvort
það var samið fyrir einni öld eða á
síðasta ári er aukaatriði, gott lag
er alltaf gott lag! Hans flutningur á
öllum þessum góðu lögum er svo
leynikryddið sem lætur þessa upp-
skrift að tónlistarhátíðarsteik verða
svona einstaka. Hann heldur því
hógvært fram að honum finnist
hann nú ekkert syngja neitt sér-
staklega, og vill frekar tiltaka alla
tónlistarmennina sem fram koma
á disknum sem ástæðu fyrir gæð-
unum. Vissulega er hér margt um
góðan mann og konu: Tom Petty
syngur smá bakraddir, Skeryl Crow
sýnir á sér nýja hlið í röddum og
harmónikkuleik, og Will Oldham
söng með í laginu sínu I see a
Darkness En þessi diskurværi
ekki til nema í kringum þennan
eldri herramann sem virðist vera
góðmennskan uppmáluð og ára-
fjöldinn hefur eflaust gefið honum
einhverja visku og æðruleysi sem
skín úr myndunum af honum og
hljómar með röddinni sem syngur
lögin svo vel. Johnny Cash er ynd-
islegur! A
70