Vera - 01.12.2001, Qupperneq 40

Mér fannst ómöguíegf annað en að ■ stúdentasöngurinn Gaudiamus igitur væri sunginn ó máli beggja kynja og fékk því framgengt með frekju. Þegar sungið var: „Kætumst með- an kostur er / knárra sveinaflokkur" var laglínan endurtekin og sagt: „Kætumst meðan kostur er / knárra meyjaflokkur."
Aðalheiður var ekki nema þriggja óra þegar
hún var farin að spila stef ó píanóið.
Hún er nýlega flutt í fallega íbúð
við Ægisíðu og finnst að hún sé
komin heim. Þaralyktin þegar
hún kemur út á morgnana og sjórinn í
ýmsum tilbrigðum gerir það að verkum
og henni finnst gott að heyra í veðrinu
eins og oft hefur gerst síðustu vikur. Svo
er stutt að fara út að skokka meðfram
sjónum þegar tæma þarf hugann. Þegar
ég lít til Aðalheiðar einn morguninn
þarf hún nokkrum sinnum að fara í sím-
ann til að ræða við Svenna upptöku-
mann sem er að leggja lokahönd á frá-
gang fyrstu plötunnar sem kemur út
með 4KLASSISKUM en Aðalheiður er
ein þeirra, ásamt söngkonunum Björku
(ónsdóttur, Jóhönnu Þórhallsdóttur og
Signýju Sæmundsdóttur. Svo er hringt
frá kvennakór Garðabæjar sem vill fá
hana til að spila undir á tónleikum.
Desembermánuður er annasamur, þá
eru jólatónleikar og jólaskemmtanir en
þegar þeirri vertíð lýkur ætlar Aðalheið-
ur að stinga af til Kristjönu systur sinn-
ar í Normandí í Frakklandi og vera þar
yfir jólin. Hún verður þó komin heim til
að spila í jólamessu Kvennakirkjunnar
29. desember og svo á að fara noður á
Húsavík um áramótin. Þar er hún fædd
og uppalin og þar býr Ásgerður systir
hennar en bróðirinn |ón Gunnar fyrir
sunnan. Móðir hennar, Lára Gunnars-
dóttir, sem lést árið 1994 langt um aldur
fram, var frá Flatey á Skjálfanda og faðir
hennar Þorsteinn Jónsson frá Kópaskeri,
en hann býr nú á Akureyri.
Árið sem er að líða hefur verið við-
burðaríkt í lífi Aðalheiðar. Hún og sam-
býlismaður hennar til átta ára, Örn Arn-
arson söngvari, slitu samvistir, hún
hætti störfum á íslenskri Tónverkamið-
stöð þar sem hún hafði unnið álíka
lengi og ákvað loks að lifa af tónlistinni.
„Standa með sjálfri sér," eins og hún
segir. Og hvernig hefur það gengið?
„lú, þetta hefur verið mjög skemmti-
legt. Verkefnin eru svo fjölbreytt að mér
dugar varla sólarhringurinn. Ég hef haft
meira en nóg að gera sem píanóleikari
og svo er ég að leika mér að læra á
harmoniku f frístundum. Mig hefur lengi
langað að ná tökum á því
hljóðfæri og fæ fína æfingu
með því að hitta Wilmu
Young og spila með henni
polka og ræla. Hún er eld-
fjörugur fiðluleikari frá Hjaltlandseyjum
með góða tilfinningu fyrir þjóðlagatón-
list. Ég er líka að þjálfa mig f söng og
syng með kammerkórnum Schola
cantorum sem tengist Hallgrímskirkju.
Ég sæki söngtíma hjá vinkonu minni, dr.
Þórunni Guðmundsdóttur, og borga
með því spila fyrir hana þegar hún þarf
á að halda en hún er nú að koma á fjal-
irnar óperu eftir sjálfa sig hjá áhugaleik-
félaginu Hugleik. Þetta eru fín vinnu-
skipti," segir Aðalheiður á sinn glettna,
norðlenska hátt og bætir við að henni
hafi alltaf þótt best að læra tónlist með
því að spila með öðru fólki. En hvernig
byrjaði allt þetta tónlistarlíf?
„Þetta byrjaði í bernsku minni. For-
eldrar mínir keyptu píanó fyrir systur
mínar sem eru níu og fjórtán árum eldri
en ég. Ég var mjög ung þegar ég klifraði
upp á útsaumaða píanóstólinn til að
geta komið við nóturnar og það var víst
talsvert snemma sem út úr því fikti
heyrðist laglína. Mamma sagði að ég
hafi verið rúmlega þriggja ára þegar hún
heyrði stef frá mér. Þetta þróaðist síðan
upp í leik með systrum mínum sem létu
mig snúa mér við, svo ýttu þær á nótu á
píanóinu og ég átti að þekkja hana og
tókst það yfirleitt. Ég man sjálf ekki
annað en að hafa getað spilað eftir eyr-
anu þá tónlist sem ég heyrði og fannst
áhugaverð í útvarpinu. Það voru yfirleitt
dægurlög þess tíma. Ég hafði auðvitað
svo litlar hendur að ég náði ekki áttund
en ég gat pikkað stefin með fingrunum.
Svo fór ég í Tónlistarskólann á Húsavík,
sex eða sjö ára, og fannst það mjög
spennandi og virðulegt. En á þessum
árum voru gamaldags kennsluaðferðir
viðhafðar og mörg þeirra sem byrjuðu
með mér hættu. Ég hugsaði líka stund-
um um að hætta en þorði það ekki
vegna mömmu sem var ströng og hefði
tekið það illa upp. Ég hélt í raun áfram
að spila eftir eyranu, var ekkert mjög
dugleg að læra nótur. Ég hlutsaði bara á
kennarann og lærði lögin. Mér fannst
mjög gaman að koma fram opinberlega
og sá fyrsti sem ég kom fram með var
Hjörleifur Valsson fiðluleikari. Þá var
hann líklega 6 ára og ég 8 ára, í síðum
kjól með slaufur í hárinu."
Á unglingsárunum segir hún að oft
hafi verið erfitt að halda það út að vera
í tónlistarnámi. Þá kom fram streita við
að spila opinberlega og það var ekki f
tfsku að læra á hljóðfæri, þótti létt lum-
mó. Þegar hún fór svo f Menntaskólann
á Akureyri valdi hún mála- og tónlistar-
braut og stundaði nám við Tónlistar-
skólann á Akureyri hjá Kristni Erni Krist-
inssyni þar sem hún lauk sjöunda stigi í
píanóleik. „Ég var fyrsta stelpan í MA
sem fékk embætti konstertmeistara, þ.e.
þess sem spilar undir á sal. Sjálfstæði
kvenna hefur alltaf verið mér ofarlega í
huga. Þeirri hugsun kom móðir mín inn
hjá mér, t.d. hvað varðar möguleika á
starfi. Hún brýndi fyrir mér mikilvægi
þess að vera fjárhagslega sjálfstæð og
taldi í starfsvali að ég ætti að geta allt
það sama og strákar. Ég er stolt af að
hafa rofið þá hefð f MA að aðeins strák-
ar spiluðu á sal. Mér fannst ómögulegt
annað en að stúdentasöngurinn Gaudi-
amus igigtur væri sunginn á máli beggja
kynja og fékk því framgengt með frekju.
Þegar sungið var: „Kætumst meðan
kostur er / knárra sveinaflokkur" var lag-
línan endurtekin og sagt: „Kætumst
meðan kostur er / knárra meyjaflokkur."
Við útskriftarathöfn mína lék ég ásamt
skólabróður mínum, Óskari Einarssyni
tónlistarmanni, sem lék á saxófón. Við
tókum svo að okkur að endurvekja kór
Menntaskólans veturinn eftir en þá bjó
ég áfram á Akureyri. Ég átti að mörgu
leyti skemmtilegan tfma á Akureyri því
þar kynntist ég leikhúslífi sem heillaði
mig mjög mikið. Ég starfaði bæði með
Leikfélagi Akureyrar og leikfélagi
menntaskólans og eftirminnilegust er
vinnan við Fiðlarann á þakinu hjá LA,
undir stjórn Magnúsar Blöndal lóhanns-
sonar, þar sem ég spilaði á pfanó og
synthesizer. Ég skynjaði sterkt töfra leik-
húsheimsins og var jafnvel að hugsa um
að læra hljóða- og Ijósavinnu í leikhúsi.
Ég lét nú reyndar ekki verða af því og
það tók mig talsverðan tíma að finna
mína leið þegar ég kom til Reykjavíkur
1989. Ég hélt áfram píanónámi en gerði
mér grein fyrir því að einleikaranám
hentaði mér ekki. Mér finnst svo miklu
skemmtilegra að starfa með fólki, átti
erfitt með að stija ein og æfa mig