Vera


Vera - 01.12.2001, Blaðsíða 54

Vera - 01.12.2001, Blaðsíða 54
Þorgerður Þorvaldsdóttir Ég er svo óforskömmuð að ég bý Hl manneskjur Rætt við Steinunni Jóhannesdóttur um Reisubók Guðríðar Símonardóttur Reisubók Guðríðar Símonardótfur - skóldsaga byggð ó heimildum, er hetjusaga Guðríðar, hennar afreka- skró. Bókin fjallar um órin tíu í æfi Guðríðar þar sem hún er hún sjólf. Ekki kona Hallgríms Péturssonar, ekki Tyrkja-Gudda. Hún hefur lent í þessu hræðilega róni og hún hefur lagt sitt af mörkum til þess að kom- ast aftur til Islands. Um leið er þetta saga þeirra tæplega 400 Islend- inga sem hnepptir voru í þrældóm og fluttir til Norður Afríku órið 1627 í Tyrkjaróninu svokallaða. Steinunn Jóhannesdóttir rithöfundur gefur heillandi innsýn inn í þennan horfna heim og Guðríður og aðrar persónur sögunnar birtast Ijóslif- andi. Við fylgjum þeim í gegnum hið hræðilega ófall sem rónið var, kynnumst harðræðinu í þrælavist- inni og aðlögun þeirra að nýjum siðum, trúarbrögðum, menningu, mataræði og loftslagi. Lesendur skynja söknuðinn og sorg- ina sem þrátt fyrir allt fylgdi því að yfirgefa hinn framandi heim eftri 9 ára dvöl. Vini sem þau höfðu eign- ast en þurftu að kveðja, íslendinga sem ekki voru leystir út og síðast en ekki síst börn sem ekki fengust keypt úr ánauðinni. Sjálf neyddist Guðríður til að skilja við barnið sitt en sonurinn Sölmundur varð eftir í þrælavistinni. Steinunn fullnýtir þau örfáu brot sem til eru um söguper- sónur í karaktersköpun sinni en sjálf manneskjan er á hennar ábyrgð. Hún vefur frásögn sína inn í lýsingar á vettvangi og hugmyndafræði tfma- bilsins sem hún svo tengir einstök- um samtfmaheimildum um Tyrkjaránið. í lok bókarinnar birtir Steinunn svo sína eigin reisubók en á undanförnum sex árum hefur hún ferðast um sögusviðið og á hverjum stað aflaði hún sér upplýsinga um sögu staðarins á þeim tíma sem Guðríður og hinir íslendingarnir voru þar á ferð. Ennþá gagntekin af bókinni og á valdi frásagnarinnar settist ég niður með Steinunni. Mig þyrsti í að vita meira um veröldina að baki bókinni. Hvað varð til þess að Steinunn heillaðist svo af Guðríði að hún ákvað að eyða sex árum af æfi sinni í að elta þessa konu? „Ég heillast af týndum konum. Það er svo margt falið, gleymt og týnt í sögu kvenna, það er eins og hvert annað skyldustarf að endur- lífga hana. En tilviljanirnar eru margar. Fyrst lék ég hana í Þjóðleik- húsinu, í leikriti séra Jakobs )óns- sonar Tyrkja-Guddu, 1983-84. Fram að því vissi ég ekkert um hana, ég var bara valin til þess að leika þetta hlutverk. Mér fannst þá að mér væri lögð einhver sérstök ábyrgð á herð- ar. Ég fann sterkt fyrir því að þetta var manneskja sem hafði verið til. Guðríður vakti líka forvitni mfna um Norður Afríku og ég fór að spek- úlera í hvað gerðist eiginlega þar. Nokkrum árum síðar var ég beðin um að segja nokkur orð um hana á fundi í Kvenfélagi Hallgrímskirkju og í framhaldi af því flutti ég um hana opinberan fyrirlestur. Þá kom á daginn að það var undirliggjandi heilmikill áhugi á þessri konu. List- vinafélag Hallgrímskirkju hafði síð- an samband við mig og ég var beð- in að skrifa leikrit um Guðríði. í leik- ritinu Heimur Guðríðar fjallaði ég um viðbrögð konunnar við þeim miklu áföllum sem hún varð fyrir. Tyrkjaránið var hirkalegt áfall og of- beldið skelfilegt sem því var sam- fara. Það var áfall að koma aftur heim og hefja nýtt líf í örbirgð, þola barnamissi, verða fyrir fordómum. Reisubókin fjallar hinsvegar um þessi tfu ár hennar f burtu. Hvað gerðist þar, hvernig var það samfé- lag, hvað lærði hún og í hverju lentu konurnar þar? Það er svo geysilega margt sem er spennadi að rannsaka í sögu Guðrfðar Símonar- dóttur. Þetta er náttúrulega konan sem var lffsförunautur eins af okkar merkustu skáldum, Hallgríms Pét- urssonar, en sagan hefur leyft sér að lftilsvirða konuna hans með grófum hætti. Hún er uppnefnd Tyrkja- Gudda, og maður sér tvírætt glott koma á andlit fólks þegar það nefnir það nafn. Það er ekki hemja að kona sem komin er inn í sögurit og Þess vegna get ég látið Guðríði hnýta teppi við hliðina á ungri stúlku frá Síam og kynnast hol- lenskri konu sem síðar kynnir hana fyrir Rembrandt. Eg hef fullgild rök fyrir þessu. 54
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72
Blaðsíða 73
Blaðsíða 74
Blaðsíða 75
Blaðsíða 76

x

Vera

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vera
https://timarit.is/publication/858

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.