Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1897, Blaðsíða 46

l)úlow s/ndi, að hann hafSi hyorttveggja. Hann sá,
að þessi millibilsstjórn hlaut aS fá enda, ef þeir ættu
nolrkru sinni að’ verða lansir viS Kússa. Þeir yrSu a5
fá n/jan fursta, en móti því spyrndi stjórn Rússlands,
og þóttist ekki vera uppnæm, því stórveldasamþykktin
frá 1878 kvað svo á, aS þau ættu öll að samþykkja
furstaval Búlgara, og Rússland því líka. En við því
hafði það eklci búizt, að í Búlgaríu gæti verið sá mað-
ur, sem hefði dug og áræði til að virða engu allar
þeirra fyrirskipanir og bollaleggingar. En Stambúlow
sá, að hjer lá líf þjóðarinnar við, að fá varanlega stjórn,
og hann sá það líka, að hann gat óhræddur rifiö í
sundur allan þeirra kóngulóarvef, því hin stórveldin
mundu aldrei verða á eitt sátt og ekki heldur þola að
nokkurt eitt ríki skærist í leikinn upp á sitt eindæmi.
Hann rjeð þinginu til að kjósa Ferdínand prinz frá
Koburg, þ/zkan mann, og það fór fram 7. júlí 1887.
Engum manni kom til hugar að hinn n/i fursti gæti
haldizt við í landinu fyrir Rússum stundu lengur, en
þar situr hann þó fram á þennan dag.
Auðvitað samþykktu stórveldin þetta kjör ekki
formlega, en Stambúlow ljet það ekki standa sjer í
vegi, nje hitt, að stórveldin send i þanaraS enga opin-
bera sendiherra. Honum var nóg, að Búlgaría var
frjálsari nú en nokkru sinni, og gat farið öllu sínu
fram. Hann var nú ráðaneytisforseti og einvaldur ept-
ir sem áSur, og í þau sjö ár, sem hann var í því sæti,
gætti ekki annara manna meir í pólitík Evrópu en hans,
þegar þeir Bismarck og Krispí eru taldir frá. Ognan-
ir Rússa og ertingar Frakka þokuðu honum ekki eitt
fet. En EngLt, Itali, Þjóðverja og Tyrki gerði hann
sjer að vinum meS því að skara eld að þeirra köku á
Balkanskaganum. I stuttu máli: Heimurinn lærði að
þekkja og virða land hans og þjóð, sem áður voru
varla þekkt, því Búlgarar eru aS tölu aS eins tvær
miljónir. Slíkt stórmenni var Stambúlow.
Svo mátti kalla, sem Stambúlow væri nú konung-
ur Búlgaríu; en hirðsiSi hirti hann lítiS um. Hann
hafði allt af sína gömlu bóndasiði, og ekki laust við,
að hann þætti nokkuS rustalegur stundum í furstahöll-
inni. Sleikjuskap og siöareglur fyrirfólksins fyrirleit
hann.
(b6)