Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1897, Síða 69

Og kreisti þau upp að sér. »Skárri er það vörnin«
hugsaSi jeg — »þeirra hjáip og hlíf;
jeg hl/t að ábyrgjast þeirra líf«.
En konan í sama segir lágt:
»það sannaðist að við fengnm smátt
fyrir d/nuna, hún þótti ónýt, en annað
við eigum ei til, eins og jeg get sannað;
nieð hverju á nú að borga brauS?«
»Bíddu nú viS — þetta er mikil nauð«,
sagði jeg, og festi nú fljótt þaS ráð
að fara til vinnu — biðja um náð.
En fyrst — þó jeg hraddist, þaS hjálpaSi eigi,
hleyp jeg út í krána og frá öllu segi,
svo enginn skyldi halda, jeg hefði strokið.
En hvilík sjón! Mér var öllum lokið.
Þeir sátu þarna, þeir svallaraskrokkar,
og sóuðu og drukku peninga okkar!
O! þiS sem borgið það bannsett vín
meS blóSpeningum, þið eruð svín:
þiS hundraðfaldið hörmung nauSa,
hafið mína bölvan í lífi og dauða!
Þeir gutu á mig augum, svo glöggt jeg skildi,
þeir gátu til rjett og sáu hvað jeg vildi;
og nú verður steinshljóð stundarbreitt.
Þá styn jeg og segi: »Má jeg hiSja um eitt!
Jeg er yfir sextugt, já, senn nærri sjÖ,
og svo er konan, og viS eigum tvö
barnabörn okkar; við búum á kvisti,
og í hágari grensmugu enginn gisti;
munir okkar farnir, brauðið er búið,
að berast á spítalann — ef þið trúið —
væri hæfilegt mér svo hætti aS hlæða,
en hér er um konu og börn aS ræSa.
Og því hef jeg afráðið ykkar að leita
og ekki lengur um vinnuna neita,
ef ykkar synjun mig ekki heptir,
því engan diík vil jeg hafa á eptir.
Lítið þið, sveinar, á hnúana, á hárið,
jeg hef hamrað og glamrað á ferikigasta árið.
Lofið mór að basla; betla kann jeg ekki,
á bágt meS að Isera það, kann eMvi hrekki.
Að berja járn og að vlla og vola
(59)