Freyr - 01.07.1947, Qupperneq 31

FREYR
213
Nytjapeningur
Þjóðar vorrar fáist til þess að stunda land-
þúnað. Það er tvímælalaust nauðsyn hverju
þjóðfélagi, að hæfilegur hluti fólksins fá-
ist til þess að búa og starfa í strjábýli.
Menningarsaga allra þjóða sannar þetta
og vor eigin ekki sízt. Hefði þjóð vor öll
búið í bæjum og þorpum við sjávarsíð-
una á umliðnum öldum, hefðum vér glat-
að tungu vorri og menningu.
Vegna þess, sem hér hefir nefnt verið, er
eitt alvarlegasta áhyggjuefni flestra hugs-
andi manna nú, hinn öri flutningur fólks
úr sveitum til kaupstaða og þá sérstaklega
til Reykjavíkur. Til þess að hindra það,
er aðeins ein lækning, sem að gagni get-
ur komið, aðeins eitt ráð sem dugar. Það
er að tryggja því fólki sem í sveitum býr
sömu aðstöðu og því, sem flutzt hefir í
þéttbýlið. Sambærilegt kaup fyrir sama
erfiði. En það eitt nægir ekki. Sveitafólkið
verður einnig að njóta hliðstæðra þæginda,
svo sem góðra húsakynna, raforku, síma,
vegsambanda og margs fleira. Sé þessa ekki
gætt, halda sömu þjóðflutningarnir á-
fram og afleiðingar þeirra verða að lok-
um geigvænlegar.
Hvernig hefir landbúnaðurinn rækt það
hlutverk að afla matvæla fyrir þjóðfélag-
ið?
Engan þyrfti að undra þótt framleiðsla
landbúnaðarins hefði dregizt saman styrj-
aldarárin, eins og að bændum kreppti þau
ár. Að nokkru leyti vegna þess að allt
verkafólk sogaðist frá landbúnaðinum til
annarra starfa, og að nokkru leyti vegna
þess að bændur gátu ekki fengið nema lít-
inn hluta þess véla- og verkfærakosts, sem
þeir óskuðu eftir og þurftu að fá til þess að
bæta úr sívaxandi vöntun verkafólks. En
þrátt fyrir þetta og margvíslega aðra erf-
iðleika, og lítinn skilning margra á að-
stöðu bænda til þess að halda í horfi með
framleiðslu sína, hefir heildarframleiðsla
landbúnaðarins þó fremur vaxið en minnk-
að hið síðasta árabil. Örfáar tölur skulu
nefndar til þess að sýna þetta. Um aldamót