Freyr - 01.07.1947, Blaðsíða 43

FREYR
225
ilisins vegna heldur og sjálfrar sín, og eig-
in heilsu,
Það er ekki svo að skilja, að sveitakonan
hafi alltaf slegið slöku við garðræktina,
ef tími hefir unnizt til, því ég býst við, ef
öll kurl kæmu til grafar, að hún eigi ekki
svo lítinn þátt í ræktun iandsins. Hinir
prýðilegu skrúðgarðar og matjurtagarðar
við marga sveitabæi, munu að mestu leyti
verk húsfreyjanna. Garðrækt er hin ákjós-
anlegasta tómstunda vinna, og jafnvel þó
taka þurfi til hennar eitthvað af hinum
fáu hvíldarstundum, mun það borga sig,
því útiloftið hressir og öll tilbreyting er
hvíld. Ég þekkti einu sinni sveitakonu.
Hún fór út í garðinn sinn á kvöldin, er
aðrir gengu til hvílu. Hún kvaðst fara til
að sækja sér sáluhjálp. Garðurinn var því
heimili mikil blessun.
Nú um þassar mundir er hrópað hátt í dag-
blöðum höfuðstaðarins. Sendið börnin í
sveit, ef þess er nokkur kostur! Bæjar-
menning vor er í þeim molum, að þar fá
börnin ekki nema hálft uppeldi! Þetta
mun því miður sannmæli, um okkar ungu
bæjamenningu. En mikið bætist á hús-
freyjuna í sveitinni með því að taka kaup-
staðabörnin á sumrin, því þó að börnin
kunni að geta gert nokkurt gagn, þarf þó
ávallt að sjá þeim fyrir fæði og þjónustu,
og sú aukavinna fellur í húsfreyjunnar
hlut.
„Vandi fylgir vegsemd þeirri að vera
kona í sveit“, hefir verið sagt, og vandinn
vex, þegar hún á auk þess að sjá um sín
eigin börn, og ala upp kaupstaðabörnin
líka, þó ekki sé nema á sumrinu. Ekkert
veit ég heilsusamlegra fyrir börnin sem
uppalast á mölinni, en að fá að hjálpa til
við garðrækt og umgangast húsdýrin.
Þannig munu mörg þeirra, „auka degi í
æviþátt“, sem verða mun þeim gott vega-
nesti í framtíðinni.
Eins vil ég biðja unga fólkið, sem enn er
í sveitinni.
Minnist þess einstöku sinnum, þegar þið
um helgar og aðra frídaga farið frá heim-
ilunum, til að skemmta ykkur, að hús-
freyjan, sem á tómstundir fáar, og enn
íærri frí- og helgidaga, þyrfti líka hvíldar
og upplyftingar við. Það myndi borga sig
fyrir alla aðila, ef eftir slíku væri munað
oftar en raun ber vitni.
Ástríður Eggertsdóttir.
Nú hagnýtum vér hitagjafana