Freyr - 01.07.1947, Blaðsíða 11

FRE YR
193
i
Skólahverfin eiga að vera
við jaröhita
pólitískar stofnanir, kennslan væri að-
eins „hopp og svaml“, eins og það var
orðað. Ennfremur sögðu þessir sömu menn,
að skólar, sem ríkið styrkti, ættu fyrst og
fremst að vera bóknámsskólar og vera í
Reykjavík. Þjóðina vantaði ekki hopp og
hí, en lærða menn væri einlægt not fyrir.
Enn aðrir töldu hættulegt, ef mjög auð-
velt væri að afla sér sisþlavistar, þá mundu
allir fara í skóla og það væri dálaglegt,
einnig mundu skólarnir lokka fólkið frá
heimilunum. — Enn mun vera til svona
hugsunarháttur.
Um langan aldur var kyrrt um unglinga-
•skólamál sveitanna. Sú fræðsla, sem ungl-
ingarnir í sveitum fengu, var veitt af sér-
stökum áhuga örfárra fræðara, án þess að
þeir hefðu nokkuð fast undir fótum, unz
lögin um héraðsskóla voru sett 1929. Þau
lög mörkuðu stefnuna og merkileg tíma-
mót i skólasögu landsins. Héraðsskólarn-
ir áttu að taka á móti bæði stúlkum og
piltum.
Auk bóknáms skyldi verknám, íþróttir
og söngur hafið til vegs og virðingar.
Um heimilislífið á þessum skólaheimil-
um sögðu velviljaðir menn, að það ætti
að vera eins og á góðu heimili í sveit.
Þannig var hin innri bygging hugsuð
og valin sem leiðarljós, að því markmiði
að gera þessa skóla sem beztar uppeldis-
og fræðslustofnanir. Merkustu atriðin um
form skólanna samkvæmt þessum lögum,
voru þessi: