Freyr - 01.07.1947, Blaðsíða 41

FREYR
223
ingarlíf fyrir höndum, megi ekki hætta
að rækta landið, en til þess, að svo verði,
þarf að hlynna að bóndanum og konunni
hans, sem ala upp hina hreinræktuðustu
íslendinga.
Það er eftirtektar vert, að svo margir
hermenn, bæði brezkir og amerískir,
sögðu: „Hina eiginlegu íslendinga er ekki
að finna í Reykjavík, heldur í byggðum
landsins". Slíkt mun ekkert sérkenni fyrir
íslendinga, heldur mun svo vera hjá sér-
hverri þjóð, að þjóðararfur hennar fái
bezt notið sín í samstarfi við náttúruna.
Það er sál landsins. — Það sem bezt er í
okkar þjóðararfi verðum við að fyrirbyggja
að verði kippt upp með rótum. Sveitir
landsins mega ekki tæmast meira en orð-
ið er. Sveitakonan þarf ekki síður en mað-
ur hennar að fá vélar sér til hjálpar. Á
allar heimilisvélar, sem notaðar eru innan
húss, ætti að greiða styrk eigi síður en
vélar þær, sem notaðar eru úti við. Engin
kona, á tímum tækni og velmegunar, ætti
að þurfa að búa án frumstæðustu þæginda,
sem eru rennandi vatn og frárennsli
skólps. Því miður má víst enn finna þó
nokkur heimili hér á landi, þar sem slík
þægindi fyrirfinnast eigi.
Víða í íslenzkum sveitum, eru hverir og
laugar. Þar sem þau auðæfi er að finna,
ætti að kappkosta að koma upp almenn-
ingsþvottahúsum. Þó ekki væri hægt að
starfrækja þau með nýtízku vélum myndu
þau samt koma að góðu liði, væru þau
vel útbúin með heitu og köldu vatni, með
þvottakerum og vindum, sem festar eru á
þar til gerðar slár á kerunum. Með þekk-
ingu, og þeim þvottaefnum, sem nú eru
Heimaalningur húsfreyjunnar (Ljósm.-. Þorsteinn Jósepsson)