Freyr - 01.07.1947, Blaðsíða 39

FRE YR
221
„Plöntum, vökvum rein við rein,
ræktin skapar framann".
Slíkri guðshyggju og gullvægishugsjón,
sem þessum setningum skáldsins, verður
á lofti að halda, af hönd og hug nútimans,
í verknaði.
— Mér er það hugstætt, því að það skeði
fyrir tveim kvöldum. Ég var að sýna 8 ára
afbæja drengsnáða hvernig hann ætti að
gróðursetja trjá-plöntur. Ég benti honum
á gildi vandvirkni hans við starfið, og að
þessar trjáplöntur, sem hann gróðursetti
með alúð, yrðu vaxnar til mikillar hæðar,
þegar hann færi hér um sem fulltíða
maður.
Ég gleymi ekki hrifningunni, sem lýsti
úr augum og svip drengsins. Hann sá
himnana opna, himna framtíðar fegurðar
og dásemda, fyrir verknað sinna litlu
handa.
Að lokum: Ég held, að fáum gefizt slík
aðstaða til andlegs lífsþroska, gegnum eða
frá starfi, sem bóndanum, ræktunarmann-
inum, aðeins að hann reyni að gjöra sér
ljós þau skilyrði, sem fyrir hendi eru. Ég
hygg, að gildi lífsins sé miklu frekar fólgið
í fegurð en fjármunum.
Þorbjörn Björnsson,
Geitaskarði.
Húsmóðirin í sveitinni
Mörg í íslands djúpu dölum,
drottning hefir öónda fœðst.
M. J.
/ *
Það stendur að jafnaði enginn styrr
um líf og starf íslenzku sveitakonunnar.
Löngum hefir hún unnið sitt fjölþætta,
mikla starf i kyrrþey. Hún hefir jafnan
lítið yfir sér en þó má öllum ljóst vera,
að án starfs hennar væri íslenzk þjóð
ekki til.
Fornsögur vorar bera þess ljósan vott,
þó kvenna sér þar að jafnaði minna getið
en karla, að fornmæður okkar íslendinga
voru eigi síður mikilhæfar og ættgöfugar,
en forfeður vorir. Sagan getur um konung-
bornar konur, er námu land, höfðu manna-
forráð og stýrðu búum sínum sjálfar, eða
voru mikilsmetnar húsfreyjur manna
sinna. Þá riðu konur til þings með mönn-
um sínum og bræðrum. Ef til vill er spak-
mælið „Á bak við mikinn mann, stendur
æfinlega mikil kona“, til vor komið alla
leið úr fornöld. Vart mun það tilviljun ein,
að svo mörgum höfuð-skálda vorra er
skáldæðin runnin i móðurkyn. — íslenzka
konan skapaði, naut, lifði „Gullöld ís-
lendinga“ ásamt karlmanninum, en svo
kom hnignunartímabilið. Merkilegt skáld
— mælti um foreldra sína og lífsbaráttu
þeirra: „Oft hefir það vakið mér furðu að
foreldrar mínir skyldu aldrei gefast upp;
hann tíu sinnum og hún tíu tíu sinnum“.
Og þó var þeirra dæmi ekki einstakt.
Langt frá því! Lífsstríð fjölskylduhjóna í
líkri stöðu og þeirra, er með ýmsum stig-
mun hvarvetna sjálfu sér líkt, og hefir
svo verið frá ómunatíð á landi voru. Sama
skáld sagði líka um konu sína „Þröngt var
í búi en konan sparaði snilldarlega alla
hluti, og lét þó börnin ekkert vanta“.
Þessar formæður vorar eru nú — eins