Freyr - 15.12.2004, Blaðsíða 11

Birna og Haukur með hryssuna Grímhildi, á 4. vetur, á milli sín i hesthúsinu
á Skáney. (Freysmynd).
mörg ár og sat þar fundi. Þá er
ótalið hér svo sem hreppsnefnd
(1986-94), kvenfélag (frá 96) og
hreppabúnaðarfélagið (frá 2004)
Þetta hefur nú svona tekið hvað
við af öðru.
Annars hef ég nokkurt aukastarf
með búskapnum. Ég færi bókhald
og geri skattaskýrslur fyrir 30-40
aðila og einstaklinga með rekstur.
Tíminn frá kl. 1 til 6 á daginn fer
yfirleitt í þetta. Janúar til maí og
seinni partur af ágúst er líka
vinnufrekur í bókhaldinu. Þetta
eru miklar vinnutamir. Ég lærði
bókhald í Verslunarskólanum á
sínum tima og endurskoðun
seinna eftir það og vann við bók-
hald í Reykjavík þangað til ég
flutti hingað. Ég hef alltaf verið
hálfgerður pappírsfikill.
Svo tek ég á móti pöntunum á
hrossaslátrun af öllu Vesturlandi,
frá Hellisheiði í Hrútafjarðarbotn,
en sú slátrun fer nú fram á
Hvammstanga. Ég hef annast
þetta í 15 ár íyrir Félag Hrossa-
bænda og Kjötframleiðendur ehf.
Hafið þið fylgst með starfi Um-
boðsmanns íslenska hestsins?
Já, það er afar jákvætt að stofn-
að hafi verið til þess starfs og við
eigum að styðja vel við bakið á
honum. Það sem okkur vantar
fyrst og fremst núna, einkum fyr-
ir Ameríkumarkað, eru fræðslu-
bæklingar og framboð á kennslu í
í öllu sem varðar hestinn. Vænt-
anlegur kaupandi þaðan þyrfti
helst að koma á vikunámskeið,
t.d. á Hólum eða Hvanneyri, þeg-
ar hann kaupir hest, þar sem hon-
um væri einfaldlega kennt á grip-
inn. Vandamálið hjá þeim er að
þeir kunna of lítið á kosti hests-
ins, um fóðrun og umhirðu, þ.m.t.
járningar. Þetta þurfa að vera
hnitmiðuð reiðnámskeið með
þessu öllu inniföldu. Það er svo
erfitt fyrir reiðkennara og tamn-
ingarfólk að komast inn í Amer-
íku sem slíkir að við verðum bara
að snúa dæminu við og fá kaup-
enduma hingað og koma þekk-
ingunni til skila hér.
Kaupendur í Ameríku virðast
stundum vera að uppfylla eitthvert
tómarúm í lífí sínu með því að
kaupa íslenskan hest, því að hann
er gæfur, þjáll og hægt er að labba
með hann út í skógi, eða leika sér
við hann heima í gerði.
Það hefúr verið að sagt að við
höfum ekki getað tælt bandaríska
karlmenn á bak íslenska hestin-
um, því að hann sé svo smár og
hallærislegur. En við getum verið
bara sallaróleg yfir því, banda-
rískar konur eru mjög góður
markhópur, um 150 milljónir, sem
nóg er að einbeita sér að því það
eru þær sem hafa ljárráðin á heim-
ilinu. Einn hesta handa hverri og
einni, síðan snúum við okkur að
körlunum. Þetta verkefni dugar
næstu áratugina.
Nú eru Landsmót hestamanna
haldin annað hvert ór i stað
fjórða hvert. Hverju breytir það
fyrir ykkur?
Þetta breytir því að jafnframt
þessu var ákveðið að Vestlending-
ar og Austfirðingar, sem vilja ekki
halda landsmót, munu skiptast á
að halda ljórðungsmót á 4ra ára
fresti milli landsmóta.
Vestlendingar hafa horft meira
til ljórðungsmóta en landsmóta
gegnum tíðina. En á síðasta lands-
móti voru 29 hross fædd á Vestur-
landi þar í kynbótasýningum, sem
er frábært. Það sýnir að ræktunin
og vandaðri tamningar eru að
skila okkur einhverju. A Vestur-
landi hafa lengi verið notaðir hátt
dæmdir stóðhestar.
Við stefnum að því að taka þátt
af fullum krafti í næsta Fjórðungs-
móti hér, sem verður haldið 29.
júní til 3. júlí á Kaldármelum. Það
er þegar farið að temja fjórar hryss-
ur á 4. vetur. Auk þess eru hér tvö
1. verðlaunahross sem eru í þjálfún
sem og nokkrar hryssur frá 4ra upp
í 7 vetra aldur. Svo er bara að sjá
hvað setur. ME.
Freyr 11-12/2004- 11 [