Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1953, Síða 65

tveir landar í ameríku
47
stoðu. Þeir voru að græða á mér.
En svo fór ég að meta til verðs til-
s°gn Oscars mér að kostnaðarlausu,
°g við það sefaðist gróðasamvizka
^ín. í öllu falli naut ég meiri kenslu
en skólasystkini mín án auka-
kostnaðar.
Annað sem ég taldi mér í hag við
Veru Oscars á heimilinu, voru áhrif
^ans á okkur, sér í lagi móður mína.
Ég naun hafa komið í heiminn nær
dauða en lífi og verið mesta afstyrmi
fyrstu ár æfinnar. Enda væskill að
Vexti og burðum alt fram á þennan
dag. Heíir því móðir mín mátt leggja
si§ aUa fram, til að halda í mér líf-
^órunni og verið síhrædd um að ég
salaðist þá og þegar. Mun óttinn og
Umhyggjan fyrir mér hafa komist
nPP í vana, sem hélzt við þar til ég
Jutti úr foreldrahúsum. Eftir að ég
s^álpaðist kunni ég þessu afar illa.
að hafði lamandi áhrif á mig og
Serði mér 0ft gramt í geði. En meðan
scar var hjá okkur bar lítið á þessu;
°g ég fann mig fríari og frjálsmann-
egri en nokkru sinni áður. í mínum
eugum var hann andlegt og líkam-
e§t ofurmenni, en umgekst mig þó
6lns °g jafningja sinn, og ég gleymdi
fmaeð minni í svipinn. Stundum
Voði hann upp diskana með mæðg-
annm °g var þá fullur af spaugi og
s °uar ærslum, svo þær hlógu sig
uttlausar. Hann lét sem hann væri
skotinn í móður minni, og þó
1 tæki því eins og öðru spaugi
éaíls’ ^étt hún sér betur til en síðan
UmmUndÍ ^rsi; e^ir frennr Hún sá
n . að Oscar vanhagaði ekki um
í té’ Sem keimiiið gat látið honum
ku*5 ^aii;ur var ég öllum hnútum
nnUgUr 0g fær um ag hjarga mér.
siálf ^rsi;a skifti á æfinni varð ég
stæð og sjálfbjarga manneskja.
Ekki fóru feðginin heldur varhluta
þessarar vakningar persónuleikans,
sem Oscar olli þeim sem umgengust
hann. Jafnaðarlega var faðir minn
fámáll og dulur í skapi og réð litlu
á heimilinu. Móðir mín hafði öll
heimilisráðin og oftar en hitt orðið
fyrir manni sínum. Að hún var
bóndinn og húsfreyjan, lézt Oscar
ekki sjá og ræddi ætíð við karl eins
og hann væri í raun og sannleik
höfuð fjölskyldunnar. Þá voru báðir
vel heima í fornsögunum og kýttu
oft um skapferli söguhetjanna, kosti
þeirra og lesti. í þessum orðasennum
lét Oscar jafnan undan síga, kvaðst
ekki vera nógu kunnugur sögunum,
né hafa hugsað þær rækilega. Þá
rétti faðir minn úr sér og tók á sig
þann svip og látbragð, sem ég kann-
aðist ekki við.
Eitt með öðru sem Oscar var vel
gefið, var sönghneigð og óvenjulega
fögur tenor-rödd. Eða svo heyrði ég
sagt. Sjálfur er ég ekki söngvinnari
en svo, að greina varla milli Eld-
gamla ísafold og Ríðum, Ríðum,
nema vísurnar fylgi lögunum. Tóta
átti lítið stofuorgel og hafði fengið
lítilsháttar tilsögn í músík, sem var
svo takmörkuð, að hún lék aðeins
nokkur ensk smálög við veraldlega
eða andlega texta, ekkert það, sem
íoreldrar mínir könnuðust við, nema
Heims um ból. Undir því lagi raul-
aði móðir mín íslenzka sálminn
hverja jólanótt. Hún keypti Tótu ís-
lenzka kirkjusöngsbók, en fékk
stelpuna aldrei til að opna hana,
fyrr en Oscar kom í spilið. Hann
söng lögin og skipaði Tótu, að leika
undir á orgelið. í fyrstu aftók hún
það, bar við vankunnáttu, þó mér
sýndist feimni ráða meir en kunn-
áttuleysi. „Þá er að æfa sig“, sagði