Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1953, Síða 66

48
TÍMARIT ÞJÓÐRÆKNISFÉLAGS ÍSLENDINGA
Oscar. „Ég á kærustu útí Mörk, sem
leikur undir fyrir mig, þó hún hafi
aldrei fengið tilsögn í músík“. Og
Tóta tók að æfa sig og taka á ný tíma
í orgel-leik. Og ekki hætti hann fyrr
en allir sungu, að mér undanskild-
um. Gengu þessar söngmessur hans
svo langt, að faðir minn fór að
syngja bassa! Eftir að heyra til mín
einu sinni, hvatti Oscar mig ekki
til að taka þátt í söngnum. Hefi ég
það til marks um, að ég er gjör-
sneiddur sönggáfunni. Oscar mintist
oft á kærustuna til samanburðar við
Tótu, og bar kærastan jafnan lægri
hlut. Hálft í hverju efaðist ég um að
þessi kærasta Oscars væri annað en
hugarburður hans, sem hann hefði
skapað sér Tótu til dýrðar, og átti
hún ekki lítinn þátt í, að auka sjálfs-
traust systur minnar og gera hana
upplitsdjarfari. En hvort sem hún
var holdi klædd eða ímyndun ein
varð okkur vel til hennar, öllum
nema þá ef til vill Tótu. Móður minni
þótti verulega vænt um hana og
þótti Oscar gera vel að skáka henni
eins oft og hann gerði, svo Tóta hefði
enga ástæðu til, að byggja sér róm-
antíska loftkastala. Og var faðir
minn á sama máli. Það væri ekki
Oscar að kenna þó stelpan fengi
ástarflugu í hausinn.
Á kommóðunni í herbergi Oscars
hafði hann stilt út ljósmynd af
fallegri stúlku. Og þó hann léti ekki
orð falla í þá átt, var gengið út frá
því, að myndin væri af kærustunni.
Sjálfur hefði ég þorað að leggja eið
út á, að ég hefði áður séð myndina
og annars staðar, en hvar, kom ég
ekki fyrir mig í svipinn. Síðar blasti
myndin við mér á vegg í porti Win-
nipeg-leikhússins. Hún var af leik-
konu, sem óaðvitandi var að leika
rullu á heimili okkar. Þegar ég
benti Oscar á hvað myndirnar væru
líkar hló hann. „Svo er margt sinnið
sem skinnið11, segir hann, „en eitt
skinnið öðru líkt“. Svo hætti ég al-
veg að hugsa um þetta. Reyndi eftir
megni að halda huganum við raun-
veruleikann, sem táknast aðeins með
sentum og dollurum.
Áður en Oscar bjó hjá okkur, koro
varla nokkur hræða í heimsókn til
okkar. Nú var sífeldur straumur ut
og inn um framdyrnar og upp °o
ofan stigann, því allir komu gest-
irnir til fundar við Oscar. Flestir
voru það skólapiltar, sem sóttu hanu
heim og sumir enskir! Og þótti Þa^
mikill heiður fyrir heimilið, ekki
ríkmannlegra en um var búið. En
þó fór fyrst skörin upp í bekkinn,
þegar íslenzkir Norðanmenn °S
jafnvel lúterskir prestar þóttust hafa
erindi við Oscar.
Fyrir utan hvað húsið okkar var
fátæklegt utan sem innan, stóð Þa^
í suðurbænum, sem kallað var a
þeim dögum, og var það í sjálfu ser
nóg til þess, að Norðanmenn traeðu
okkur ekki um tær. Nú munu upP'
vaxandi landar í Winnipeg vart geta
gert sér grein fyrir því regindjup1-
sem íslenzkir Norðanbæjarmenn
höfðu staðfest milli sín og okkar,
sem syðra bjuggum. Þeir voru, sem
sé, upp til hópa stranglúterskir og
Liberalar og margir þeirra í bissnesi,
eða höfðu stöðu á stjórnarskrifsto
um. Vitaskuld voru verkamenn inn
an um þennan línkraga-aðal, ^n
þeir gengu reglulega í lúters
kirkjuna og greiddu liberal atkvse
í kosningum og töldust því góðir
gildir Norðanmenn, nutu margr
heiðurshlunninda og var sagt a^
sumum þeirra væri boðið í fmus