Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1953, Side 67

tveir landar í ameríku
Prívat samsæti. í Suðurbænum var
Sa§an önnur. Hér voru landar upp
til hópa Konservatívar og únitarar,
eSa því sem næst og gengu í Tjald-
óúðina, eða annað verra. Allur þorri
Í’eirra var verkalýður og þó innan
Urn fyndust bissnes- og offísmenn,
misti hið hvíta lín þeirra alla töfra,
s°kum villu í trúmálum og pólitík.
Svo var íslenzkt mannfélag í Win-
nipeg klofið, að það sætti furðu, að
sjá Norðan- og Sunnanmenn talast
Vlð> án þess að skammast og rífast,
beint og blátt hneyksli fyrir
orðansvanna að líta Sunnansvein
ýru auga. Vitnar ekkert betur um
vert álit Oscar hafði unnið sér en
Pað, að hann sást oftar en einu sinni
gangi með einni glæsilegustu
^irnasætunni í Norðurbænum.
enn vissu til, að hann hafði verið
°ðsgestur í samsæti á heimili henn-
ar’ °g þótti ekki ótrúlegt, að drægi
Saman með þeim. Þegar siðameistari
flnn 1 Norðurbænum hafði orð á
j6ssu, og kvað Oscar vera hættu-
^egan stéttafjanda, var þaggað niður
°nurn með því, að aðkomandi
arnsfólk gæti ekki talist til Sunnan-
Ve^nna’ þó það ætti heima hjá þeim
e rar|angt ]þegar mQgir min ympr-
Osc& ^essum orðasveim, sem fór af
0 Car °§ norðandrósinni, hló hann
, E' ^ei;ia eintómt kaffislúður.
i’ jln.s °S ahir vita, á ég kærustu út
ger]°rk’' sa§ði hann. „Svo er ég al-
kv mntfaiiinn lauslæti og fjöl-
aðb^ ,^að er lika á allra vitorði,
í . ?a sjaldan ég fer til messu er það
tr^lr iu ónítara eða annara villi-
þá Jmanna' Pólitík hata ég og álít
m6n og Baldvin báða sóma-
^ridj11 u - erei;t’ að §era öðrum hærra
Sarnar . niði en hinum. Að öllu þessu
anlogðu, er heimskulegt, að
____________________ 49
halda að háttstandandi Norðanmey
taki saman við mig“.
Ég hefi aldrei verið útsláttarsam-
ur og allra sízt var ég það þennan
vetur. Varð að hafa mig allan við
námið og lét mig ekkert annað
varða. Þrátt fyrir það fór orðstír
Oscars meðal landanna ekki fram
hjá mér. Allir vissu, að hann var hjá
okkur til húsa og ég komst hvergi
þvers fótar án þess að vera spurður
spjörunum úr . . . . Oscar var úti
öll kvöld, á dönsum og öðrum sam-
komum. — Sat hann þá uppi við
lestur á nóttunni? Þurfti hann ekki
að sofa eins og aðrir? — Var hann
eins og Edison? — Var hann eins
skemtilegur í sambúð og á ræðu-
pallinum? — Fyrr mátti nú vera, —
jafnvígur á bæði málin! — Eða próf-
skýrslurnar. — AI í öllum greinum,
tungumálum jafnt og stærðfræði og
vísindum. — Var það satt, að hann
læsi fleiri námsgreinar en háskólinn
krafðist? ....
Á götunni tókst mér oft, en þó
misjafnlega, að slá forvitnina af
laginu. Engum virtist koma til hug-
ar, að Oscar var mér engu síður
ráðgáta en öðrum. Og í blýants-
kaupum hjá Bardal, var ég um-
kringdur af ungum og gömlum, sem
ýmist sögðu frægðarsögur af honum
eða leituðu upplýsinga hjá mér um
ný afrek hans. Og gekk þetta svo
langt, að ég hætti að verzla við
Bardal. Sjálfur smitaðist ég af að-
dáun og forvitni fjöldans og stillti
mig ekki lengur um að leita svars
hjá Oscar sjálfum. En hann virtist
engu nær en aðrir, kvaðst skilja og
muna flest, sem hann læsi og heyrði,
og það sem hann skildi ekki, greiddu
kennararnir úr. Hvaða vit væri í,
að vaka við að lesa upp aftur og