Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1953, Qupperneq 80

62
TÍMARIT ÞJÓÐRÆKNISFÉLAGS ÍSLENDINGA
mikilla uppgripa var að vænta, þó
hann yrði að sækja það í iður jarðar,
ganga beint að uppsprettulind allra
heimsins gæða — gullnámunni, í
stað þess, að þræða, ár eftir ár, refil-
stigu verzlunarlífsins. Til þess skorti
Oscar þá þolinmæði og þrautseigju,
sem ég er gæddur.
Mitt í þessum hugleiðingum verð-
ur mér litið á Jónínu og sé, að hún
er að virða mig fyrir sér. Les líklega
ánægju í svip mínum og skilur ekki
hví upplýsingar hennar um Oscar
verða mér gleði-efni. Sjálf hefir hún
gerst daufleg og þungbúin, svo ég
kenni í brjósti um hana, og tek það
ráð, að segja henni frægðarsögur um
Oscar frá skólavistardögum hans í
Winnipeg. Við það birtir yfir svip
hennar, svo ég læt dæluna ganga um
hinn forna unnusta hennar . . . •
Hún þakkar mér fyrir — hvað,
veit ég ekki. „Við sjáumst á morgun
við vatnið“, segir hún brosandi. „En
nú er ég búin að slóra alt of lengi“-
Með það fer hún, en ég sit eftir hjá
bókunum. Dettur ekki í hug að líta
í þær. Finn enga löngun til að fara
út í kvöldblíðuna og kátínuna.
Hlakka ekkert til að vera á ættingja-
mótinu við vatnið. Langar bara
heim.
EX3
Kveðja til barnaskóla
ASaljón Kristvinsson í Markerville hefur komiö eftirfarandi kvæBi Stephans G-
Stephanssonar á framfæri, og gerir hann svohljóöandi grein fyrir þvi...Sendi ég Þér
kvæ'Bi, sem Stephan orti vori'B 189 5, er fyrsta barnaskóla í þessari byggð var sagt upP-
Ég var þá á ellefta ári og gekk þá I skóla I fyrsta sinn og hélt til á heimili hans. KvaeSi®
er hvergi aS finna í bókum hans, en ég náSi í þaB hjá kunningja hans, Bjarna Jónssyni
(AuSna-Bjarna), sem haföi þaS í Stephans eigin handriti, og gerSi ég afrit af því. Mér
finnst kvæSiS þess virSi, aS þa'B glatist ekki.“
Til sumarvinnunnar vaknar hvert fræ,
þvi voriS er komiS í dal og bæ,
sem fannir af foldinni plokkar.
Og hólarnir standa svo hreyknir aS sjá
meS hjarnskyrtur flakandi brjóstinu á
sem íslenzku drengirnir okkar.
Og hárprúSu aspirnar hoppa í dans
og höfSinu kasta, svo þyrlast I krans
í hlývindi hangandi lokkar.
,,ViS erum aS reyna, hver röskust er
aS renna upp I brekku,“ hugsa þær sér,
sem íslenzku stúlkurnar okkar.
Og veturinn þenna, sem umliSinn er,
var útlitiS stundum á skólanum hér
sem veSurs í vorhlákum fyrstu,
því æskunni finnst þaS afkastasmátt,
ef aldrei er stokkiS og talaS neitt hátt,
aS lúra sem læstur i kistu.
Þó stormurinn brölti um hæSir og hlé
og hávaSinn meiri en stórverkin sé,
samt leynist þó von i þeim vindi:
meS sumar og gróSur og akranna auS,
meS uppskeru framför og ríkdóm og brauS,
meS fegurS og framtíSar yndi.
Þ6 æskan sé hvikul og óragjörn,
þá eru samt þessi skólabörn
í þjóSakri þroskandi gróSur.
Og þetta eru efnin í skinandi — sko -
í skólaráS, kennara, vitringa, og svo
viS vitum: hver genginn er góSur.
Og þökk fyrir samvinnu öll og eitt,
ég óska, aS ei glatist smákorn neitt,
sem viS höfum tínt upp i vetur.
Ég tek meS mér sjálfur af órunum ögn.
þá ævin mér verSur aS kveldvöku þögn>
ég reyni, hvort glatt þaS ei getur.
En þjóSin vor unga þroskast senn,
og þá verSa hennar beztu menn
Islenzku drengirnir okkar.
Og senn verSa heimilin hlýleg aS sjá,
og heimilisprýSirnar verSa þá
Islenzku stúllcurnar okkar.