Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1953, Side 103

fokdreifar úr ferðinni
85
öxl. Sá ég þá hinumegin við gler-
vegg hlæjandi andlit þeirra Eggerts
Iseknis Steinþórssonar og frú Gerðar
konu hans. Þau höfðu keyrt um nótt-
ina út á Reykjanes-tá til að taka á
móti mér. Var það mér óvæntur
íagnaðarfundur. Þau fluttu mig svo
heim til sín í glaða sólskini um
nóttina.
HEIMA
Hér ætla ég þá að á um stund með
ísland undir fótum. Ekki er til þess
stofnað, að þetta verði samfeld
íerðasaga. Aðeins langar mig til að
rifja upp ýmislegt, sem fyrir augu
°§ eyru bar og reyna að sýna það í
t>ví ljósi, er ég sá það. Verður því
sfiklað á steinum. Af því stafar það,
að nöfn fólks, er ég fann og kyntist,
verða fæst talin. Kann það að skoð-
** vanþakklæti, þótt svo sé ekki.
yessu til skýringar vil ég geta, að ég
a tvo bræður á íslandi, seytján
rseðrabörn og frændalið enn fleira,
anic gamals og nýs vinafólks þar og
néðan að vestan. „Það þýðir ekki að
Pyija nöfnin tóm“. Hlýjar minningar
endast lengur en jafnvel nöfnin.
ær vara beint eða óbeint til dag-
anna enda. Ef til vill er það líka ein
^ðalástæðan fyrir því, að svona
erðapistlar eru yfirleitt þurrir og
ýiðinlegir, að ekki er hægt að setja
a Pappír það sem oft varðar mestu —
emlæga velvild, gleðibros í auga,
^e|ft handtak, hnyttin svör. Já, jafn-
6 þögnin, þeirra sem eru manni
^ihuga, getur veitt huganum fögn-
°S hjartanu fró, en verður þó al-
rei i orðum skýrð.
sáf^n er a fleygiferð, segir
, ý^askáldið. Það er í rauninni varla
rasögur færandi, þótt menn fari
úr einum stað í annan. Fólk ferðast
í ýmsum tilgangi eða fyrir breyti-
legar ástæður; og ef menn verða
ekki fyrir vonbrigðum, er vel að
verið.
Síðan ég hætti að vera nokkurri
sál að liði, hefi ég verið að flækjast
af 0g til um þetta mikla meginland.
Ég hefi farið yfir sléttur, stórvötn
og fjöll Austur-Kanada og Banda-
ríkjanna — undra fagurt og víð-
faðma land — ég hefi séð öldur
Atlantshafsins velta sér voldugar og
hvítfextar upp að austurströndinni,
en snúið þaðan kaldur í hjarta. Ég
hefi farið á járnbrautum vestur yfir
sléttuna miklu, gegnum dali og
hamragöng Klettafjallanna, ég hefi
einnig flogið yfir hæstu brúnir
þeirra í lítilli tinkrús og undrast
víðáttuna og hrikafegurðina, en samt
altaf fundist eitthvað á vanta, eitt-
hvað, sem ég þó gat ekki gjört mér
fulla grein fyrir. í sumar fann ég
þag — í sumar varð það mér ljóst.
Á íslandi er maður aldrei einn. Þar
fer maður aldrei svo um, að ekki
þyrpist í kringum mann ósýnilegar
herfylkingar liðinna alda — alla leið
frá fyrstu landnámsmönnum og
söguhetjum, sem settu svip sinn á
landið, gáfu bygðum og bæjum, ám
og vötnum, fjörðum og fjöllum nöfn
0g landamerki, sem mótuðu hugsun-
arhátt fólksins niður aldirnar, gáfu
þeim, sem flestra veraldlegra gæða
fóru á mis, heim ævintýra og glæstra
hugsjóna, fyltu hvern forsæludal
fjölbreyttum lifandi myndum, hvern
hamar og klett ósýnilegum verum.
Og þá eru það ekki síst skáldin, sem
standa manni við hlið, þegar hættast
er við, að hugurinn dotti og auganu
slóvgist sýn.
Mig langar til að taka ykkur með