Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1953, Síða 115

FOKDREIFAR úr ferðinni
97
^iér þó sagt að bær Gunnars muni
hafa staðið enn ofar í hlíðinni. Þaðan
sést út til eya, og hvítfyssandi öld-
urnar, sem voldug reisir Rán á
Eyasandi. Þar sér maður líka eyði-
legginguna niður frá:
^ar sem að áður akrar huldu völl
°lgandi Þverá veltur yjir sanda.
Sólroðin líta enn hin öldnu fjöll
arstrauminn harða fögrum dali
granda.
Nú hefir samt verið hafist handa
^neð að reyna að skapa ánni ákveð-
jnn farveg, og er ekki fyrirséð,
nversu vítt land má nema á ný með
ninni nýu sandgræðslu og öðrum
nndbótum. Á Hlíðarenda er nýleg
^kja, öll veggskreytt innan með
^yndum, líklega trúarlegs eðlis. Mér
varð dimt fyrir augum utan úr sól-
skininu og sýndist þetta í fljótu
ragði vera léttklæddar dansmeyar.
n svo greip ein bróðurdóttir mín í
°ygelið og við sungum öll einum
r°nii: Sannleikans andi. — Ég leit
Sv° betur í kring, og sá þá, að þetta
Voru ait skikkanlegir englar. Lengst
Var farið að Múlakoti. Þar býr Guð-
ierg, á níræðis aldri. Hefir hún
njn fegursta blóma og trjágarð á
Urlandi. Þar eru yfir 20 feta há
ynitré. En vaxa hvergi í heimi
oiikið yfir 25 fet. Sonur Guðbjargar,
emn með bestu landslagsmálur-
heima. í bakaleið var ég að
j, ,gSa urn æskuheimili Þorsteins
lng_ssonar, en enginn í hópnum
I 5 nugu kunnugur til að vísa mér
aðr ^an °kum við úr leið upp
Þa Gunnarsh°lti a Rangárvöllum.
haf 6r mi^H sandgræðsla. Vellirnir
au*a auÖsjáanlega legið við algjörðri
n af landbrotum. Nú eru þar
mílna löng og breið svæði grasi
gróin, þar sem áður voru sandar og
melauðn. Bræður tveir standa fyrir
græðslunni. Þó það snerti ekki sand-
græðsluna, þá ætla ég í þessu sam-
bandi að geta annara jarðabóta, sem
eru miklu víðar á landinu. Þegar ég
fyrst fór um Borgarfjörðinn, tók ég
eftir löngum röðum af smáþúfum,
sem helst líktust móhraukum til-
sýndar. Þegar við þeystum fram hjá,
sá ég að þetta var uppgröftur eftir
skurðgröfurnar, þar sem verið var
að þurka upp mýrlendið. Eftir eitt
eða tvö ár er hægt að plægja landið
og rækta. Seinna sá ég þetta víðar
um landið. Þar sem það er gjört í
stórum stíl, er ætlast til að nýbýli
verði reist, svo sem til að bæta upp
með meiri rækt og þéttbýli í grös-
ugri sveitunum fyrir útskagajarð-
irnar sem óhjákvæmilega hafa lagst
eða eru í þann veginn að leggjast í
eyði vegna erfiðra aðfanga eða veg-
leysa. Sandgræðslumennirnir segja,
að gallinn á framræslunni sé samt sá,
að eftir fá ár sígi skurðirnir saman,
og myndist þá aftur mýrlendi. En
aftur halda framræslumennirnir því
fram, að sandgræðslan geti naumast
enst, því til að byrja með, vanti alla
frjómold og jarðveg á melana og
sandflögin. Vonandi er, að hvorugir
hafi mikið til síns máls.
AUSTURLAND
„Til austurheims vil ég halda.“
Ég hafði af ásettu ráði hlaupið hér
yfir sögu. Vorið var með afbrigðum
kalt, einkum norðan og austan
lands. Þegar loks ferðaskrifstofan
skýrði mér frá, að heiðavegir væru
færir eystra, var kominn 15. júlí og
ég búinn að flækjast í heilan mánuð
í Reykjavík og grendinni. Ég flaug