Heimilisritið - 01.05.1947, Side 18

ugu árum síðan, þá tvítugur. Hann
hafði orðið ástfanginn af stúlku,
ungri, fallegri, ljóshærðri stúlku,
með augu af öðrum heimi, svo
björt, svo hrein. (Hann notaði að
vísu ekki þau orð, sem hér eru til-
færð, en það mátti lesa það úr*svip
hans, þegar hann talaði um stúlk-
una, að hún hafði verið áttunda
furðuverk heims, og að hann hafði
verið ákaflega ástfanginn af henni,
einkum augunum). En hann hafði
verið ákaflega hlédrægur og feim-
inn sem unglingur, engu síður en
fullorðinn, og auðvitað þorði hann
ekki að nálgast stúlkuna. Þar til
að því kom að hún skyldi flytja úr
hreppnum. Þá ákvað hann snögg-
lega að segja henni allt eins og var
og komast fyrir, hvort honum væri
óhætt að gera sér nokkrar vonir.
Honum var kunnugt um að hún
var stödd í þorpinu og hann sat á
steini við vegbrúnina og beið henn-
ar. Hann hafði beðið marga
klukkutíma, og þá var bróðir henn-
ar í fylgd með lienni. Þá missti
hann kjarkinn og þorði hvorki að
ávarpa hana né inæta augnaráði
hennar. Ekki þorði hann heldur að
hlaupa í felur, því hann hélt þau
hefðu komið auga á sig og kannski
borið kennsl á sig, svo hann tók
það ráð að ganga á undan þeim
inn veginn, unz hann hélt það ekki
út lengur og gekk út í hraunið.
Gekk vegna þess að hann óttaðist
að hann yrði til athlægis ef hann
hlypi. En strax og hann var í
livarfi í hrauninu tók hann til fót-
anUa, og hann hljóp að vörðunni
heima undir húsinu og náði þang-
að mátulega til að sjá stúlkunni
sinni bi'egða fyrir — í síðasta sinn.
Frá öllu þessu 'sagði smávaxni
maðurinn með nokkrum stainandi
setningum, niðurlútur, gaf meira
í skyn en hann segði frá. Djúp til-
finning streymdi bak við hina ein-
földu frásögn hans, undir lágrödd
hans bjó falinn eldur. Og ég skildi,
að hann var einn þeirra, sem alit
iíf sitt næra mikla ást á djúpri
sorg — og aðeins eina.
— Merkilegt að ég skuli hitta
drauginn minn aftur hér, eftir
tuttugu ár, sagði skáldið. Og þér
elskuðu systur mína?
— Já, hvíslaði hinn.
— Heyrirðu Guðný? sagði skáld-
ið. Segðu svo að þú hafir aldrei
verið elskuð!
Smávaxni maðurinn hrökk sam-
an iíkt og honum hefði verið gef-
inn kinnhestur.
— Guðný? stundi hann og
glennti upp skjáina.
Það korraði óhugnanlega í gild-
vöxnu konunni, hún reis hægt á
fætur líkt og vofa og teygði gilda,
titrandi arma að smávaxna mann-
inum, meðan vatnið (guði sé iof!)
streymdi úr litlu grísaraugunum
hennar og niður pokaða vang-
ana....
E N D I R
12
HEIMILISRITIÐ