Heimilisritið - 01.05.1947, Qupperneq 25

Brúnn hörundslitur Phils dökkn-
aði dálítið. Hann stökk á fætur.
— Eg er orðinn dauðleiður á þess-
um látum í þér. Eg ætla ekki að
elta þig til eilífs nóns og láta þig
fara með mig eins og þér sýnist.
★
HÚN sá, að hann var reiður, og
um leið varð hún gripin skelfingu.
Hún rétti hendina biðjandi til
hans. — Ó, Phil, vertu ekki reið-
ur. Ég var ^»ara að stríða þér. Hún
brosti, og sólin varpaði geislum
sínum yfir hár hennar, andlit og
nakta, sólbrúna armana.
— Þú gerir mig alveg ruglaðan,
sagði Phil, en settist þó aftur hjá
henni.
Þegar Brigid var á leiðinni upp
hinn breiða stiga heima hjá sér og
ætlaði að fara að fara í reiðfötin
sín, þá heyrði hún raddir úr her-
bergi móður sinnar. Þau voru að
rífast enn einu sinni, móðir henn-
ar og %>ry.
Hún stanzaði og andlitsdrættir
hennar stirðnuðu, og öll sælan eftir
samvistirnar við Phil hvarf á auga-
bragði.
— í guðanna bænum, sittu ekki
þarna eins og dauðyfli — horfðu
ekki svona á mig. Rory var há-
vær. — Þú ert ekki kvenmaður.
Þú ert gerð úr ís.
— Þú vildir auðvitað helzt, að
ég hárreytti mig, Rory. Er það
ekki? Og að ég æpti upp yfir mig?
— Gerðu hvað, sem þú vilt!
hrópaði Rory. — Bara, að ég viti,
að þú sért manneskja. En mér
skjátlaðist. Þú ert ekki einu sinni
úr ís. Is bráðnar þó. Eða ertu
kannski að bíða eftir því, að
Brunner komi aftur og bræði þig?
— Þú ert rnjög skoplegur, Rory,
sagði Helen rólega.
Brigid langaði til að hlaupa burt,
en hún gat það ekki. Fætur henn-
ar urðu eins og máttlausir klump-
ar úr blýi, svo að hún varð að
standa þarna kyrr og hlusta . ..
Þetta var verra en rifrildi, því
að það var svo hræðilega eindreg-
ið á annan bóginn. Það vissi Brigid.
Að rífast, þegar enginn vildi rífast
við mann, það var eins og að vera
eldur, sem grandar sjálfum sér,
vegna þess, að eldsneytið vantar.
Þeg’ar hún sjálf reifst, þá langaði
hana til þess að æpa og gefa sjálfri
sér lausan taunrinn. En því var
öðru vísi farið um Helen. Hún var
alltaf jafn róleg.
Hún heyrði, að móðir hennar
sagði nú blíðiega: — Það er ekk-
ert vit í þessurn uppþotum þínum,
Rory.
Ekkert svar, en augnabliki síðar
var hurðinni á herbergi Rorys
skellt harkalega. Það var eins og
fargi væri létt af Birgid. Nú gat
hún haldið áfram upp á loft.
Þau héldu, að hún vissi ekkert
— vonuðu að minn-sta kosti, að
svo væri. En hún hafði verið á hæl-
HEIMILISRITIÐ
19