Heimilisritið - 01.05.1947, Blaðsíða 32

Hann fór á hestbak meö henni
á kvöldin, en hann var þá þögull
og reið of hart. Hann var skap-
vondur, og þegar hann talaði við
hana, var líkast því sem hann væri
að tala við skugga. Orð hans voru
óljós.
— Ég vissi, að hún myndi fara
burt fyrr eða síðar. Ég veit ekki,
hvers vegna hún var kyrr svona
lengi. En ég skil hana ekki — ég
hélt þó það gagnstæða. Ég gerði
henni aldrei neitt — ^ldrei. Ef ég
hefði gert það myndi ég hafa svar-
að við allt sem mér er heilagt, a<5
láta slíkt aldrei henda aftur.
Brigid reyndi að láta allt verða
eins og áður, en það mistókst.
Föstudaginn í sömu viku gat hún
fengið hann til þess að fara með
sér í veitingahús til þess að borða
kvöldverð. En það kvöld átti eftir
að verða henni minnisstætt.
Meðan á máltíðinni stóð var
hann kátur og glaður, en þegar
hún byrjaði á eftirmatnum, bað
hann hana að hafa sig afsakaðan.
Hann kom ekki aftur. Eftir tutt-
ugu mínútur fór hún að svipast
um eftir lionum. Hún vildi ekki
sitja þarna ein. Hver vissi, nema
Phil kynni að rekast þarna inn
og reyna að fara að tala við Iiana.
RORY var inni í drykkjustofu
karlmannanna. Ilann sveiflaði
glasinu sínu og kallaði til hennar.
— Kem rétt strax, Brigid. Hún
26
fór aftur að borðinu, borgaði reikn-
inginn, en settist svo með tímarit
á Iítið áberandi stað í forsalnum.
Hún beið í hálftíma. Klukkutima.
Hún varð óróleg.
Hún gekk aftur til drykkjustof-
unnar og leit inn um dyragættina.
Rory hallaði sér fram á barborðið
og var að spjalla við afgreiðslu-
manninn?
— Ert þú haldinn púkum, Joe?
Annar maður var að reyna að
tosa honum- burt. — Komdu,
Rory. Það hefur hver sinn djöful
að draga, karl minn.
Það kom kökkur upp í hálsinn
á henni. Hún blygðaðist sín fyrir
föður sinn. Hann var alldrukkinn.
Hún vissi ekki, hvað til bragðs
skyldi taka. Andartak óskaði hún
þess, að Helen væri komin. Helen
vissi alltaf hvað við átti.
— Sæl, vinkona, var sagt glað-
legum rómi.
Ilún sneri sér við og sá brosandi
andlitið á Gordon Baird. Hann
reyndi að liorfa í augu hennar. —
Er eitthvað að? spurði hann lágt.
Henni var fróun að þessum rólegu
augum.
— Rory, — pabbi minn er þarna
inni, sagði hún fljótmælt. — Ha —
hann —. Gordon leit inn í drykkju-
stofuna og skildi strax, hvernig í
Öllu lá.
— Bíddu augnablik. Hann gekk .
inn í drykkjustofuna til Rorys. Hún
heyrði ekki, livað hann sagði, en
HEIMILISRITIÐ
X