Heimilisritið - 01.05.1947, Page 51

Leyndarmálið
Stutt smásaga eftir Cyril Plunkeit
ÞAÐ VAR skemmtilegt í hring-
leikhúsinu. Einkum þótti henni
gaman að fíflunum. En meðan hún
var að hlægja að þeim hvarflaði
hugurinn skyndilega annað: Mund-
irðu ejtir því að segja, hvenœr
bamið œtti að já að borða? Tólcstu
það nógu greinilega jram? Henni
varð órótt, en reyndi þó að rifja
þetta upp fyrir sér, jafnframt því
sem hún reyndi að láta Jim ekki
verða þess varan, svo að allt færi
ekki út um þúfur.
„Þet'ta er dásamlegt, alveg óvið-
jafnanlegt, Jim“, sagði hún. Hún
þurfti ekki að bæta við: að vera
hérna hjá þér — sjá fílana, hest-
ana, línudansarana og það allt;
hann myndi skilja við hvað hún
átti.
„Ég myndi ekki áræða að vera
þarna uppi, nema net væri strengt
undir“, sagði Jim.
Henni fannst hún vera lítil og
smávægileg. Þetta var annað fyrir
hann, en að vera á vígstöðvunum
— hann, sem hafði verið í flughern-
um í Singapore, þegar sú borg féll,
og var nýkominn heim. Nú voru
þau á leiðinni út með fólkstraumn-
um. Hann var mjög hávaxinn og
grannur í einkennisbúningnum,
sólbrúnn og alvarlegur á svip.
Hjarta hennar sló óreglulega, þeg-
ar hún leit á hann.
„Eigum við að líta inn í veit-
ingasalinn, vina mín?“ sagði hann.
„Eða ertu þreytt?“
„Er ekki orðið heldur áliðið?“
Hann leit á úrið. „Tíu mínútur
gengin í ellefu. Svöng? Eigum við
að fá okkur eitthvað að borða?“
„Nei, þakka þér fyrir, Jim“.
Svo fengu þau sér bíl, og hún
Hann ýtti henni gætilega niður í
stól og tók utan um hana.
v__________________________j
HEIMILISRITIÐ
45