Heimilisritið - 01.05.1947, Qupperneq 52

titraði ofurlítið þegar hún settist
við hlið hans. Hún hugsaði um
mánuðina, sem voru liðnir og
horfnir. Og breytingarnar. Hafði
hann áður brosað svona alvarlega
og íbyggið? Svo datt henni í hug,
hvort barnið hefði fengið bangs-
ann sinn. —
„Mikið ertu þögul og stillt“,
sagði Jim og kyssti fingur hennar.
Billinn ók áleiðis til stöðvar-
innar. Þetta var allt svo líkt því
í gamla daga — þau tvö ein sam-
an ... Skylcli litla barnið hafa
fengið bangsann til að leilca sér að?
Jim tók um báðar hendur hennar.
„Það getur orðið langur tími,
Sally —
„Ég veit það“; sagði hún.
„Stundum lék ég mér, þegar ég
var í burtu —“. Hann var eins og
ungur drengur, þrátt fyrir heiðurs-
merkin og frægðina — ljúfur, nær-
gætinn og einlægur.
„Ég horfði úr flugmannssætinu
niður á rauðleita jörðina og marg-
lita rísakrana. Ég sá lítið vatn
milli hæðanna og hugsaði mér, að
þetta væri ekki Bonna. Skógarnir
heima eru rauðir á haustin, og þar
eru líka vötn, tær og blá. Svo flaug
ég eiun hring og byggði í anda
kofa þarna niðri við vatnið — með
bláu þaki, bláum gluggatjöldum.
Var ekki blátt uppáhalds liturinn
þinn, Sally?“ n
Hún gat ekki svarað. Hún gat
einungis starað, fundið hve hjarta
hennar sló ört. Ilún var hrædd um,
að hann myndi taka eftir því, hve
áhyggjufull hún var út af öðru, allt
þetta kvöld, sem þó átti að vera
helgað honum,
„Það versta var“, sagði hann,
„að víglínan breyttist stöðugt. Og
ég fann þess vegna vatnið aldrei
aftur —“.
Hjarta hennar barðist óstjórn-
lega. Ilún dró að sér hendurnar og
tók um höfuðið, til að stöðva
þrýstinginn á gagnaugunum. Hún
óskaði sér að geta grátið, með
vangann upp við öxl hans. Óskaði
að —.
„Það er brá.ðum komið mið-
nætti, Jim“, sagði hún.
Hann var þögull. Svo sagði
hann:
„Tíminn hefur liðið fljótt? Eig-
um við að ganga til stöðvarinnar?“
Lestin var þegar komin. Jim
smellti með fingrunum allt í einu.
,,Ég þarf að senda skeyti“.
Hún beið meðan hann hljóp út
og var búin að hnoða vasaklútn-
um sínum í hnút, þegar hann koín
aftur.
„Jim, það er svo margt, sem við
eigum eftir að tala um“, sagði hún
harðmælt. „Ég er öðru vísi en þú.
Ég er ekki hugrökk —“.
Hann kyssti hana. Varir hennar
voru samanklemmdar. Hún lok-
aði augunum andartak, greip (í
hann ,og hugsaði um þær ógnir og
hættur, sem hans biðu nú i her-
46
HEIMILISRITIÐ