Heimilisritið - 01.01.1951, Page 13

og horfði á Sergius. í andartaks
feginleik sínum hafði Sergius
gleymt þeim, í huganum naut
hann sigursins yfir félögum sín-
um. Hann hafði veitt þeim leik-
sýningu, sem kom þeim til að
gleyma, gleyma ...
„Þið eruð frjáls!“ hrópaði
hann og sló út hendinni í áttina
til fanganna, rétt eins og hann
hefði af tilviljun skyndilega
munað eftir þeim. Síðan sneri
hann sér að hinum, varð hávær
eins og þeir, vildi taka þátt í
veðmáli þeii’ra. Hann vildi fá
sigurlaun .. . gull ... ellegar fá
að hafa þá alla sem skotmark,
ef verkast vildi.
Þeir stóðu aftur við borðið og
voru orðnir háværir, Sergius
sneri baki að föngunum. En auð-
mjúk hreyfing að baki honum,
fékk hann til að líta við. Konan
stóð þar, bein í baki og tiguleg,
en maðurinn stóð í sömu spor-
um með hægri handlegginn
sveipaðan kyrtli sínum. Hún
hélt á sjöttu örinni í hendi sér,
ásamt blóðugum leifunum af
þeirri fimmtu. Þetta hvort
tveggja lagði hún á borðið fyrir
framan hann. Það var engin óró
í hreyfingum hennar, en augna-
ráðið ... það ... það var enn
hið sama. Nei, hann gat ekkert
sagt...
„Maðurinn endurfæðist og lif-
ir mörgum sinnum!“ Orð hennar
voru nánast hvísl, og framburð-
ur þeirra seimdreginn og útlend-
ur á sama hátt og þegar maður
hennar talaði. ,,Á ýmsum lífs-
stigum tekur maðurinn á herðar
sínar skuldabyrði, á öðrum lífs-
stigum borgar hann einhverja
skuld. En skuldin er ekki kraf-
in fyrr en maðurinn er fær um
að borga hana. — Með þessum
fjórum“ .. . hún benti á mann-
inn, sem enn þá stóð með örvarn-
ar fast við höfuð sitt... „þyrmd-
ir þú lífi, sem verður þitt um
hundruð ára, enda þótt þú fórn-
ir þér fyrir aðra. En þessar tvær“
... og hún benti á örvarnar blóði-
drifnu . .. „munu í fyllingu tím-
ans krefjast borgunar, borgun-
ar, rétt eins og allar skuldir ...
allar skuldir .. . þinn eigin
hægri handleggur ... eftir mörg
hundruð ár.“
ÞINN eigin hægri handleggur.
Hægri handleggur ...
Holskefla myrkurs skall yfir
hann, svelgdi hann og allt sem
var umhverfis hann. En í rofi
sá hann sundurtætta hægrihönd,
splundraðan úlnlið ... stóra,
höfga blóðdropa, sem eltu hann
í fallinu niður í myrkurdýpið.
Síðan heyrðust raddir umhverf-
is hann, fyrst álengdar, ógreini-
legar. En skyndilega var hann
glaðvakandi og horfði upp í and-
lit, sem laut að honum í eftir-
HEIMILISRITIÐ
11