Heimilisritið - 01.01.1951, Síða 14

væntingu. Elisa. Það var í senn
hryggð og gleði í svip hennar,
er hún strauk um svart og þykkt
hárið, er liðaðist upp af djúp-
um kollvikunum. Hún greip
vasaklút og þerraði svitann af
enni hans, og hann sá, að hún
varð að reyna á sig til þess að
hafa vald á hreyfingum var-
anna, er gáfu til kynna, hversu
litlu munaði, að hún félli í grát.
Síðan leit hann uphverfis á
hin andlitin. Og fljótt kom hann
auga á hægri hönd sína, sem
hún lá þarna eins og stór og
ólögulegur hlutur við hlið hans.
Gamli yfirlæknirinn stóð þarna
og þreifaði um slagæðina á
vinstra handlegg hans.
„Gott ... ágætt!“ tautaði hann
þurrlega. — „Alger kyrrð í
nokkra daga >... blóðmissirinn
hefur verið mikill; en þó ekki
afskaplegur.“ Hann vingsaði
handleggnum í átt til tveggja
ungra lækna, er stóðu við rúm-
stokkinn. — „Nærvera okkar,
vinir mínir, er víst óþörf ... að
sinni. Góða nótt, frú. Góða nótt,
Land. Þér gætið hans í nótt, frú.
Ágætt!“
„Góða nótt!“ hvíslaði Eric
Land án þess að hafa augun af
Elisu. „Ástin mín! Þú ert lífs ...
Guði sé lof!“
„Og þú, Eric! — Ég er örviln-
uð. Þetta var hugsunarleysi mitt.
Þú . ..“
„Róleg, elskan, segðu þetta
ekki. Nei, ekki hugsunarleysi,
það var það ekki. Sjáðu til,
hægri handleggurinn ... það var
skuld ... skuld, sem hefur ver-
ið greidd. Allar skuldir verða
að greiðast! En um skuldirnar
er aldrei krafizt fyrr en skuldu-
nauturinn getur borgað! Nei,
horfðu ekki svona óróleg á mig.
Ég skal segja þér frá þessu öllu
... einhverntíma. Ég er svo glað-
ur, ástin mín ... og syfjaður ...
syf j... aður.“ endhi

VEL SVARAÐ
Á fjölmennuni stjórnmálafundi, þar sem kunnur þingmaður var að
halda ræðu, heyrðist margsinnis rödd í salnum frá þekktum andstæð-
ingi ræðumannsins. Lengi vel lét þingmaðurinn sem hann heyrði ekki
framítökurnar, þótt þær væru farnar að fara í taugarnar á honum. Loks
sagði andstæðingurinn mjóróma: „Haltu bara áfram svona. Segðu þeim
allt sem þú veizt. Það tekur ekki langan tfma!“
Þingmaðurinn leit þá brosandi til þessa andstæðings og svaraði: „Eg
skal segja þeim allt sem við vitum báðir. Það tekur ekki lengri tíma.“
12
HEIMILISRITIÐ