Heimilisritið - 01.01.1951, Blaðsíða 23

sér hlutverk móðurinnar, en í
dag heppnaðist henni ekkert.
Hún hafði verið of sein á fætur
og ekki haft tíma til að borða
morgunverð né búa um rúmin,
og Karl hafði ólátast svo, að
faðir þeirra vaknaði og kallaði,
að hún ætti að láta drenginn
Þegja. Faðir hennar meinti
ekkert slæmt, þó hann kallaði
dálítið höstuglega til hennar,
hann var þreyttur eftir nætur-
vinnuna í verksmiðjunni og
þurfti að sofa. En ef til vill
hefði átt betur við, að hann
hefði kallað til Karls, en ekki
hennar.
Svo hafði hún sofnað tvisvar
í enskutímanum og fengið
„sæmilegt“ í kristinfræði, og
ungfrú Krogh hafði látið hana
verða eftir. Hún fékk tár í aug-
un af að hugsa um þetta, en
hún þurrkaði þau burt, tók
peningana og skömmtunarseðl-
ana og fór út til að kaupa í
uiatinn. Klukkan var fjögur.
Kalli og hinir drengirnir léku
sér enn á götunni. Hún stanz-
aði og skipaði honum að fara
heim og skipta um föt. Hinir
drengirnir fóru strax að gera
gys að honum og hrópa.
„Hvað, Kalli, hefurðu ekki
skipt á þér? Systir þín segir
þér að skipta, þú ert auðvitað
húinn að gera í buxurnar, ha,
ha, ha!“
Og þá gat hann auðvitað ekki
farið, þó hann hefði viljað.
„Farðu til fjándans,11 sagði
hann.
„Kalli, ég segi pabba þetta!“
„Hún kjaftar í pabba, hún
kjaftar í pabba!“ göluðu dreng-
irnir.
Hún ætlaði ekki að segja
pabba sínum neitt, því að það
gagnaði ekkert. Allt, sem Kalli
gerði, var rétt. Þá sjaldan hann
skammaði Kalla, hafði það eng-
in áhrif, því að drengurinn
vissi, að faðirinn meinti ekkert
með því. Hann • hlýddi aldrei,
þótt honum væri sagt að fara
í sendiferð. Það þýddi ekkert
að klaga Kalla.
Hún hafði heldur ekki haft
tíma til að þvo upp. Ósjálfrátt
gekk hún fram í eldhúsið og
setti vatnsketil yfir gasið. Bara
að hún hefði munað eftir því
fyrr, þá hefði vatnið getað
hitnað á meðan hún fór í búðir.
Henni gramdist að hafa eytt
tímanum. Hún hafði aldrei haft
tíma til annars en að vinna, og
þó hún fengi stund og stund
til að fást við annað, hafði hún
ekkert gaman að því.
Fyrir ári síðan hafði hún eitt
sinn hlaupið í kvikmyndahús
eftir kvöldverðinn. En allan
tímann, meðan hún sat þar,
hafði hugur hennar verið hjá
Kalla, sem vafalaust var ekki
ai
heimilisritið