Heimilisritið - 01.01.1951, Síða 26

nýju buxunum hans, og ég
sagði honum að skipta um föt.“
„Það gerir minnst til,“ sagði
pabbi þeirra, „það var gott að
ekki fór ver.“
Hann tók ætíð málstað Kalla.
Þegar læknirinn kom, sagði
hann, að þetta væri ekki annað
en smáskeinur.
Svo fór faðir þeirra að borða.
Steikin var óæt, en það voru
til kartöflur frá deginum áður,
og Marta hitaði kaffi. Hún
flýtti sér að taka til nestið og
var búin að því, er hann hafði
borðað. En samt myndi hann
koma klukkustund of seint til
vinnunnar.
Hann var mjög æstur.
„Ég held ekki að neitt sé að,
en ef honum versnar, þá náðu
í lækninn.“
Marta kinkaði kolli.
„Hvernig gekk í skólanum í
dag?“
„Það gekk vel,“ svaraði hún.
Hún vissi, að það var ekki satt,
en hún þorði ekki að játa það.
Þegar faðirinn var farinn,
var hún of óstyrk til að hafa
lyst á mat. En Kalli hoppaði
fram úr rúminu og borðaði
það, sem eftir var. Hann
skammaðist og bölsótaðist yfir
steikinni. Hún var orðin svo
hrygg í skapi, að hún fór að
gráta.
„Æ, hættu þessu væli,“ sagði
Kalli.
Hún bjó um rúmin og bað
hann að hjálpa sér, en hann
sagðist vera lasinn. Hann átti
alltaf nógar afsakanir.
Marta bað hann að fara að
sofa, og það vildi hann gjarnan,
ef hún læsi fyrst fyrir hann
ævintýri. Hún las „Hans og
Gréta."
„Svona var mamma okkar
ekki, var það?“ spurði hann.
„Nei,“ sagði hún.
„En hún kemur aldrei aftur!“
„Hver segir það?“
„Strákarnir."
„Þeir vita ekkert um það,“
sagði hún reiðilega.
„Heldur þú, að hún komi aft-
ur?“
„Ég veit það.“
„Hvenær?“
„Það veit ég ekki. Ég held
ekki, að neinn viti það.“
Hann sofnaði um það er sög-
unni lauk, og hún fór hljóðlega
inn í herbergi sitt. Húsið skalf
meðan lest fór framhjá.
Hún settist þreytt á rúmið
með buxur drengsins og skoð-
aði gatið. Henni lá við að æpa.
Nýjar buxur. Hún þræddi nál
og byrjaði að sauma saman
trosnaða kantana. Hana syfjaði
við verkið. Hún saumaði hægt
og með hléum. Svo stakk hún
sig í fingur og brá honum upp
34
HEIMILISRITIÐ