Heimilisritið - 01.01.1951, Qupperneq 48

barnínu góður faðir ... en því
miður fórst hann af slysförum
nokkru síðar, og Anna stóð ein
uppi með barnið. Og nú hófst
hörð barátta til að sjá barni og
heimili farborða, en Anna var,
eins og læknirinn sjálfsagt man,
ekki hraust, hún veiktist og var
lögð inn í sjúkrahæli okkar.
Þegar henni batnaði svo, að hún
gat farið að vinna á ný, átti
hún nóg með að sjá fyrir sjálfri
sér. Hún vildi alls ekki leita
aðstoðar læknisins, og svo tók-
um við barnið að okkur og
höfum haft það síðan ... þrátt
fyrir fátækt okkar. Já, og nú
er móðirin dáin og hefur ekki
einu sinni látið svo mikið eftir
sig, að hún eigi fyrir sómasam-
legri útför. Jæja, svo fundum
við dagbókina hennar mcðal
muna hennar, og þar höfum við
lesið um löngu liðna tíma, um
lækn'inn og ...“
Röddin hækkaði á ný, af
skiljanlegri hneykslun, svo
læknirinn varð aftur að þagga
niður í henni. Hann stóð á fæt-
ur, órólegur í fasi, og fór og
lauk upp hurðinni að setustof-
unni, leit rannsakandi inn, lok-
aði aftur og dró þykk dyra-
tjöldin vandlega fyrir. Svo sneri
hann aftur að skrifborðinu og
fiktaði órólega við skjöl, penna
og blýanta. Hann sagði lágt:
„Já, þetta er afar leiðinlegt mál
46
... og sorgiegt ... en ég man
alls ekki til ...“
„Nei, hver man eftir ein-
hverri Önnu! Maður kvænist
ríkri og tiginni stúlku ... og
Önnurnar gleymast ... og þeg-
ar maður er líka eins og Anna
...“ Röddin titrar, hún lýtur
höfði og horfir 1 gaupnir sér.
Lækninn grunar, að grátkast
sé að hefjast og reynir að koma
í veg fyrir það.
„Já, manneskja eins og þér
hafið auðvitað reynt sitt af
hverju um dagana, en ... mér
kemur þetta allt nokkuð á ó-
vart ... ég er í vanda staddur
... einkum vegna ...“
„Ég geri aðeins skyldu mína
sem kristin manneskja, læknir.
Ég gaf hinni látnu loforð, og
hún treysti mér ... sagði mér
allt. Og svo íundum við líka
dagbókina. Ég skil, að það muni
vera óþægilegt fyrir lækninn að
tala við mig, svo ef til vill ætti
ég heldur að tala við konu yð-
ar um málið?“
„Nei, nei! Fyrir alla muni .. .
hreint ekki ... við hljótum að
geta ráðið fram úr ...“
„Forstöðukonan áleit líka, að
það væri bezt, að sem fæstir
hefðu afskipti af málinu. Minn-
ing hinnar látnu ...“
„Auðvitað . .. maður verður
að hlífa ... já, það hlýtur að
vera hægt að ráða fram úr
HEIMILISRITIÐ