Heimilisritið - 01.01.1951, Side 56

horfendur aá cfansi okkar, en kærðu þig
kollótta um það“, sagði Hilary, er hann
fylgdi Joan inn í setustofuna. „Þú crt
vön að vera töfrandi ntiðdepill hvar
scm þú kcmur, svo að aðdáun nokk-
urra veslings villimanna vcldur þér varla
óþægindum?“
„Hreint ekki“, svaraði Joan, „en ég
hélt að það væri ckki ætlun þín, að við
héldurn sýningu fyrir þá“.
„Það crt ckki þú, heldur grammó-
fónninn, scm drcgur atltyglina að sér“,
svaraði Hilary og fór að ýta húsgögn-
imum út að vcggjunum.
Joan stóð og horfði á hann, huykl-
aði brúnirnar og sctti stút á varirnar,
mcðan liann lcitaði í plötubunka eftir
þcssari cinu plötu, scm hann vildi finna.
Hann lét hana gætilcga á os setti
grammófóninn í gang. Hann brosti, og
augu hans voru óvcnju skær, cr hann
sncri sér að Joan og bauð hcnni upp
nreð tigulcgri hneygingu.
„Vcitist mér sú ánægja?“ Hann lagði
hægri arminn utan um hana, og áð-
ur cn Joan vissi af, voru þau farin að
dansa unt hcrbergið cftir danslagi, scm
hafði vcrið landplága, fyrir hálfu ári,
bæði í Evrópu og Ameríku. „Manstu
nú eftir því?“ spurði Hilary, en hún
svaraði ckki.
Minningarnar streymdu í liuga
hennar. Minningar um það, scnt skeð
hafði, hugsunin um hvcrnig þetta hefði
gctað orðið, blönduð óttanum um hvcr
cndirimj ntyndi ciginlcga vcrða á þessu
ÖII14.
„Da capo!“ hrópaðí Hjlary af ung-
æðislcgri hrifningu, þegar platan var á
cnda, og hann flýtti sér að sctja gramm-
ófóninn aftur í gang.
„Eg hcld ég dansi ekki meira“, sagði
Joan. Áhorfendurnir, scm góndu á þau
að utan, höfðu óþægilcg áhrif á hana.
„Jú, við skulum dansa lagið einu
sinni cnn“, sagði Hilary. „Ég skal
scnda þá innfæddu aftur í sína eigin
vcizlu og vara þá við því, að húsið er
tabu til sólarupprásar á morgun. Þú
dansar dásamlega eins og alltaf, Joan,
og mcr finnst við dansa ágætlega sam-
an“.
Þcgar platan var búin, stöðvaði Hil-
ary grammófóninn. Hann gckk út og
sagði nokkur orð til eyjarskeggja, scm
undir cins drcifðu sér og hróptiðu citt-
hvað til „þcjrra, er líktist heillaóskum
cða kveðjum.
„Komdu hcr út, Joan, og sjáðu þcg-
ar tunglið kemur upp“, kallaði Hilary,
cr raddir cyjarskeggja voru hljóðnaðar.
Eftir augnabliks hik, gckk Joan út á
svalirnar til hans.
XI
„Þetta er brúðkaupsnóttin
okkar ...“
ÞAÐ VAR svartamyrkur, og skyndi-
lcga virtist allt dottið í dúnalogn. Þung-
ír tónar trumbunnar frá þorpi hinna
innfæddu virtust aðcins undirstrika
kyrðina á svölunum. Stjörnurnar blik-
uðu sem örsmáir ljóshncttir á dimm-
um flauelsbláum himninum, og langt
úti við sjóndeildarhring, þar sent him-
inn og hafsbrún mættust, var daufur
bjarmi, scm boðaði komu tunglsins.
Töfrar kvöldsins altóku Joan, er hún
54
HEIMILISRITIÐ